Όλα για το Μουσείο της Ακρόπολης!
«…Το “Ψηφιακό Μουσείο Ακρόπολης” συνολικού προϋπολογισμού 1.743.820,82 ευρώ, προβλέπει τη δημιουργία ενός πολυδιάστατου ιστοχώρου για το Μουσείο της Ακρόπολης που θα περιλαμβάνει:
– Πληροφορίες για το Μουσείο και για την οργάνωση της επίσκεψης σε αυτό.
– Παρουσίαση της συλλογής 10.000 αντικειμένων του Μουσείου, από το Σύστημα Διαχείρισης Συλλογών.
– Διαδικτυακό «εικονικό» Μουσείο
– Ξεχωριστό ιστοχώρο για την Παιδική Λέσχη…»
CNN Greece, 28/12/17
«…Το μουσείο της Ακρόπολης είναι το ωραιότερο μουσείο που ξέρω, αναπαύει. Είναι μικρό και όλα σου μιλούν εκεί μέσα και μιλούν αναμεταξύ τους. Τ’ ακούς, τα παρακολουθείς. Χαμόγελα και καμπύλες, ζωντανές μέσα σου, κάτω από τους φοβερούς θεούς και τα τέρατα των παλιών αετωμάτων. Η φυσική και η υπερφυσική ζωή τόσο καλά αρμονισμένες σ’ ένα τόσο μικρό τόπο…»
Γιώργος Σεφέρης
Ο γιγαντισμός του νέου Μουσείου της Ακρόπολης να διευκρινίσω εξ αρχής πως μου είναι απεχθής. Ο τρόπος που είναι συγκροτημένο, να εντυπωσιάσει και να αφήσει άφωνο τον επισκέπτη, δεν συνάδει με τον τρόπο που βλέπω ένα σύγχρονο μουσείο.
Η ζεστασιά που περιγράφει ο Σεφέρης έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Κι όσο κι αν το νέο Μουσείο είναι εντυπωσιακό και η θέα προς την Ακρόπολη μοναδική, δεν παύει να είναι ένα κτίριο ογκώδες και παράταιρο –αν το κοιτάξεις από τη «λάθος πλευρά». Από εκεί που βρίσκονται οι πιο λαϊκές γειτονιές και όχι η χλιδάτη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Να πω ακόμη πως δεν είναι ένα μουσείο φιλικό στον επισκέπτη. Πρόσφατα βρέθηκα στο Μόναχο και διαπίστωσα μια απολύτως διαφορετική αντίληψη για το τι σημαίνει ένα μουσείο: Ένας χώρος που μαθαίνεις και διασκεδάζεις ταυτόχρονα. Ένας χώρος που δεν χρειάζεσαι ξεναγό για να τον ανακαλύψεις και όχι μια παράθεση εκθεμάτων…
Όλα αυτά βεβαίως είναι προσωπικές απόψεις και ο καθένας μπορεί να τις αντικρούσει με διάφορα επιχειρήματα.
Αυτό που δεν είναι προσωπική άποψη είναι το γεγονός πως έχει δοθεί ένα υπέρμετρο βάρος στο συγκεκριμένο Μουσείο το οποίο από την κατασκευή έως τη λειτουργία του απορροφά απίστευτα κονδύλια εις βάρος των υπολοίπων Μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδας.
Το Μουσείο της Ακρόπολης με εκατοντάδες υπαλλήλους την ώρα που μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι ανά την επικράτεια δεν μπορούν να λειτουργήσουν –ή υπολειτουργούν– λόγω έλλειψης προσωπικού.
Σημαντικά Μουσεία δεν μπορούν ούτε να συντηρήσουν τα κτίριά τους…
Όταν διαβάζω στον προϋπολογισμό 1.743.820,82 ευρώ για το «ψηφιακό Μουσείο της Ακρόπολης» πέραν της εύλογης απορίας για το ύψος του ποσού, αναρωτιέμαι πόσα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν με τόσα χρήματα για άλλα μουσεία της χώρας, σημαντικότερα κατά τη γνώμη μου, όπως είναι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ή με παραμελημένα Μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους της περιφέρειας που δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη φύλαξη…
Δυστυχώς, όπως συμβαίνει και στην οικονομία όπου οι αλυσίδες καταστημάτων παίρνουν σιγά – σιγά όλο το εμπόριο στα χέρια τους, το ίδιο συμβαίνει και με τον Πολιτισμό. Ίδρυμα Νιάρχος, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Μουσείο της Ακρόπολης απορροφούν εκατομμύρια και ό,τι ψίχουλα πέσουν από το τραπέζι είναι για όλους τους υπόλοιπους…
Είμαι μάλλον οπισθοδρομικός φαίνεται… Φυσικά δεν υποστηρίζω να αφεθεί το Μουσείο της Ακρόπολης στην τύχη του, ούτε να αγνοήσει την ψηφιακή εποχή. Αναρωτιέμαι όμως, πώς γίνεται, με τόσο προσωπικό που απασχολεί, να μην έχει τους κατάλληλους ανθρώπους ώστε να αναλάβουν την εργασία και να περιορίσει το κόστος στο χαμηλότερο δυνατόν.
Κι επειδή στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε πως γίνονται πολλά έργα δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως κάποιοι ετοιμάζουν ένα μεγάλο φαγοπότι με πρόσχημα τον πολιτισμό…
Κερκ Ντάγκλας, Ντάλτον Τράμπο και Μαύρη Λίστα
Δεν είμαι και πολύ του Χόλιγουντ, αλλά ομολογώ πως συγκινήθηκα με το απόσπασμα που είδα από την τελετή για τις «Χρυσές Σφαίρες», όπου στη σκηνή βρέθηκαν η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και ο Κερκ Ντάγκλας, ζωντανός θρύλος στα 101 του χρόνια!
Η κυρία Τζόουνς θύμισε στο κοινό ότι ο Κερκ Ντάκλας ήταν ο πρώτος που τόλμησε να αγνοήσει την περίφημη «Μαύρη Λίστα», όταν το 1960 ανακοίνωσε πως σεναριογράφος της ταινίας Σπάρτακος που γύριζε με τον Στάνλει Κιούμπρικ ήταν ο Ντάλτον Τράμπο.
Σημειώνεται ότι μέχρι τότε ο Τράμπο είχε κερδίσει δυο Όσκαρ, αλλά κανένα δεν έφερε το όνομά του. Ήταν για τις ταινίες Διακοπές στη Ρώμη (1953) («βιτρίνα» ο Βρετανός σεναριογράφος Ίαν Μακλέλαν Χάντερ) και Ο Γενναίος (1956) όπου χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Ρόμπερτ Ριτς.
Όταν ο Σπάρτακος έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1960, το όνομα του Τράμπο εμφανιζόταν στην οθόνη, σπάζοντας με τον πλέον επίσημο τρόπο τον αποκλεισμό των προγραμμένων από τη Μαύρη Λίστα. Μάλιστα ο νεοεκλεγείς τότε Τζον Κένεντι παρακολούθησε την ταινία, στέλνοντας μήνυμα ότι δε θα επέτρεπε στο εξής παρόμοιες πρακτικές…
Αναρωτιέμαι πόσοι διάσημοι της εποχής μας θα είχαν σήμερα τα κότσια του Κερκ Ντάγκλας να ρισκάρουν την καριέρα και τα προνόμια τους για να υπερασπιστούν κάποιον αποκλεισμένο…
