Του Ηρόστρατου
Νομίζω πως θα άξιζε να πάμε όλοι μια βόλτα -και κυρίως η επικοινωνιακή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ- στο σινεμά για να δούμε το No του Πάμπλο Λαρέν με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Όχι για να συμφωνήσουμε με την οπτική της, αλλά για να προβληματιστούμε…
Η εκστρατεία του φόβου
Στην ταινία του Λαρέν ένας νεαρός διαφημιστής αναλαμβάνει την εκστρατεία του Όχι στη Χιλή του Πινοσέτ, όταν ο δικτάτορας, μετά από διεθνείς πιέσεις, αναγκάζεται να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για ανανέωση της θητείας του. Αν και η συγκεκριμένη προσέγγιση μάλλον υπερτονίζει τη δύναμη του μάρκετινγκ, ωστόσο έχει αρκετές αλήθειες. Κρατάω τη βασική: Μια εκστρατεία βασισμένη στη διαμαρτυρία και την καταγραφή της αθλιότητας δεν αρκεί. Ο κόσμος, όλοι μας έχουμε ανάγκη από την ελπίδα. Ανάγκη να μάθουμε όχι τι κακό μας κάνει το Μνημόνιο π.χ., αλλά τι προοπτικές ανοίγονται μπροστά μας. Η «ευτυχία» και η «χαρά» της ζωής επιστρατεύθηκαν από τον διαφημιστή. Και σύμβολο το ουράνιο τόξο: Η ελπίδα μετά την καταιγίδα…
Από εκεί και πέρα, ανατριχίλα προκαλούν οι αναλογίες των προσπαθειών του καθεστώτος Πινοσέτ με τη σημερινή στρατηγική της τρικομματικής κυβέρνησης: Μια εκστρατεία φόβου και συκοφάντησης του αντιπάλου. Η προβολή της… σταθερότητας έναντι του «χάους». Μερικά από τα παλιά χιλιανά επίκαιρα θύμιζαν έντονα προεκλογική εκστρατεία Νέας Δημοκρατίας.
Μένει να βρούμε το δρόμο να απαντήσουμε, αρκεί να μη τον ψάχνουμε για χρόνια!
Άνθρωποι και Κασιμάτηδες
Σπάνια κείμενα μου ανακατεύουν τόσο το στομάχι σαν αυτά του περιβόητου δημοσιογράφου (;) της Καθημερινής Στέφανου Κασιμάτη. Αυτή τη φορά, όμως, ξεπέρασε κάθε όριο… Πραγματική αναγούλα.
Με επιχειρήματα που μου θύμισαν αυτά της χούντας του Πινοσέτ (πόσο τραγικά επίκαιρη η ταινία) κατακεραυνώνει και ειρωνεύεται όσους τόλμησαν να μιλήσουν για αστυνομική βία και βασανιστήρια. Στα παραμορφωμένα από το ξύλο πρόσωπα των συλληφθέντων βλέπει… μώλωπες. Και φυσικά αυτός ο «αντιλαϊκιστής» επιστρατεύει τον πιο χυδαίο λαϊκισμό, αντιδιαστέλλοντας τους πτωχούς και κακά αμειβόμενους αστυνομικούς προς τα καλοζωισμένα παιδιά των βορείων προαστίων για να δικαιολογήσει τα πάντα.
Το χιούμορ του μου θυμίζει ρατσιστικά ανέκδοτα…
Χαίρονται πολύ οι συνάδελφοι που μοιράζονται μαζί του τις σελίδες της Καθημερινής;
Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι
Σε άλλες σελίδες του Δρόμου θα διαβάσετε για την εκδήλωση για τον Γκράμσι που διοργανώνουν τη Δευτέρα στις 19.30μ.μ. οι Εκδόσεις Στοχαστής με εξαιρετικούς ομιλητές. Διαβάζοντας το βιβλίο του Λουκά Αξελού Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι, άρχισα κι εγώ να τον ξαναδιαβάζω μαζί του. Νομίζω πως κάποτε θα έπρεπε να τιμήσουμε όλους αυτούς που κάνοντας μια υπομονετική και συστηματική δουλειά, συχνά μάλιστα λοιδορούμενοι, μας έφεραν σε επαφή με έργα που έκαναν τη σκέψη μας πιο δημιουργική. Μας έκαναν να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο γύρω μας – μήπως κάποτε τον αλλάξουμε. Στο Λουκά Αξελό και τον «Στοχαστή» οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό τη γνωριμία με τον Γκράμσι και σε απόλυτο βαθμό τη γνωριμία με τον Σεραφείμ Μάξιμο. Μας έδειξε τους δρόμους που είχαν ανοίξει, χαράζοντας τα μονοπάτια να τους προσεγγίσουμε. Όπως κάνει και με το πρόσφατο έργο του.
Όσο κι αν ο ίδιος – όπως και ο Γκράμσι εναντιώνονται στην πολιτική του «αν», δεν παύω να αναρωτιέμαι διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας (κυρίως το Κοινοβούλιο ή Δικτατορία του Μάξιμου) τι θα γινόταν αν η Αριστερά τους είχε διαβάσει και κατανοήσει εγκαίρως. Τι θα γινόταν αν η περίφημη διαμάχη στην ηγεσία του ΚΚΕ στον Μεσοπόλεμο είχε λήξει με άλλο νικητή…
Εννοείται, λοιπόν, πως θα πάω τη Δευτέρα στη συζήτηση αναμένοντας και μια αντίστοιχη εκδήλωση (κι ένα αντίστοιχο βιβλίο) για τον Μάξιμο.
Παπαδιαμάντης θεατρικός
Τρία διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (Το μοιρολόγι της φώκιας, Έρως-Ήρως και Άνθος του γιαλού) σε θεατρική προσαρμογή Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου, ανεβαίνουν στη θεατρική σκηνή του νέου χώρου «Λύχνος» (Χαλκιδικής 83, Γκάζι) . Ο Τάκης Χρυσικάκος ερμηνεύει τα κείμενα, ενώ μαζί του είναι και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων που παρουσιάζει (μεταξύ άλλων δημιουργιών του) Το Μοιρολόγι της φώκιας, το οποίο μελοποίησε ειδικά για την παράσταση.
Οι φωτισμοί είναι του Δήμου Αβδελιώδη ενώ παρεμβαίνει εικαστικά ο Νίκος Πετρόπουλος. Μια ενδιαφέρουσα πρόταση για προσέγγιση του Παπαδιαμάντη.
Info: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15 και κάθε Κυριακή στις 18.30, διάρκεια: 120’.
Το χειρόγραφο της Σαραγόσα
Μια από τις αγαπημένες ταινίες του Μπουνιουέλ, το Χειρόγραφο της Σαραγόσα, του Πολωνού σκηνοθέτη Wojciech Has, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jan Potocki, γυρισμένη το 1965 παίζεται πρώτη φορά (τουλάχιστον εμπορικά) στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Μια γοητευτική ιστορία που είναι πολλές ιστορίες -η μία μέσα στην άλλη- σε ένα αριστουργηματικό παραμύθι. Ο Πολωνός σκηνοθέτης ακολούθησε ένα δικό του, ιδιαίτερο κινηματογραφικό δρόμο. Η ταινία έχει αποσπάσει πλήθος βραβείων και κρατάει ακόμη και σήμερα τη μαγεία της…
Δέσε με, εγώ θα τα σπάσω όλα
Αν λόγω τίτλου δεν… παρέμβουν Δένδιας και Σια με κανένα… φωτοσοπ, τότε την Κυριακή το βράδυ στις 20.30μ.μ., θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το Δέσε με, εγώ θα τα σπάσω όλα του Ντάριο Φο από την Ομάδα «Θεατρόνειρο» στο Καλλιτεχνείο Αχαρνέων (Αθανασίου Χείλιου 16-Αχαρνές). Καθώς είχα την ευκαιρία να…κατασκοπεύσω την πρόβα, να πω ότι είναι μια διασκεδαστική και άκρως επίκαιρη παράσταση από μια ομάδα νέων παιδιών, που διδάσκουν σε όλους μας έναν άλλο τρόπο πολιτιστικής παρέμβασης. Η είσοδος είναι ελεύθερη.
