του Ηρόστρατου
Μην αντιστέκεσαι, μην αντιστέκεσαι, πες μας το Άξιον Εστί
Ως στήλη πολιτισμού που σέβεται τον εαυτό της δεν θα μπορούσε να προσπεράσει το μέγα πολιτιστικό γεγονός που επισκίασε ακόμη και τις διαπραγματεύσεις με τους «δανειστές».
Σύμπασα η Ελλάς, πρωτοστατούσης της Νέας Σμύρνης των προσφύγων, υπεκλίθη στον μόνο Έλληνα σταρ που πάντοτε γνωρίζει να πιάνει τον σφυγμό του κοινού: Ψινάκης, μαλλί ανέμελο και Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας για αρχή…
Στην ακμή της ιδιωτικής τηλεόρασης σόου με την Άννα Βίσση.
Στο μεσουράνημα της Eurovision συμμετοχή και παρουσίαση.
Αγώνας για το περιβάλλον μαζί με τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη όταν ήταν της μόδας η οικολογία.
Πρωταγωνιστικοί ρόλοι στην επιστροφή του εμπορικού Ελληνικού Κινηματογράφου.
Και τέλος… Άξιον Εστί με τη χώρα «πρώτη φορά Αριστερά».
Ένας μελλοντικός Πλούταρχος (όχι ο γνωστός αοιδός -ο συγγραφεύς) θα έγραφε σίγουρα το έργο Γιώργος Νταλάρας/ Σάκης Ρουβάς: Βίοι Παράλληλοι!
Ήθελα, λοιπόν, να συνεισφέρω κι εγώ στον διάλογο και την ενημέρωση, αλλά με πρόλαβε με ένα ψύχραιμο και εμπεριστατωμένο κείμενο η συγγραφέας και εκπαιδευτικός Κατερίνα Τζαβάρα που χρόνια τώρα εργάζεται πάνω στο θέμα της γνωριμίας των παιδιών με την ποίηση και τους ποιητές μας. Αφήνω λοιπόν τη σάτιρα και αναπαράγω -με την άδειά της- το γραπτό της:
«Ο Ρουβάς είναι πολύ έξυπνος και πολύ καλός επαγγελματίας.
Έχει μαζί του μια ομάδα σπουδαίων χορηγών και δημοσιοσχετιστών.
Έχει ταλέντο και άστρο που κάνει τον κόσμο να τον ακολουθεί ακόμη κι όταν οι επιλογές τους είναι άστοχες. Είναι εξαιρετικά εργατικός, προσεκτικός και οργανωμένος σε ό,τι κάνει. Έχει τη λαχτάρα να κατακτήσει τον κόσμο και το προσπαθεί (με τη δύναμη των φίλων και συνεργατών του). Θέλει να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί σε άλλα είδη (η βιολογική του ηλικία και η οικονομική κρίση δεν μπορούν να συντηρήσουν πια το pop είδωλο, όσο κι αν κουβαλάει η εικόνα του ακόμη νιάτα και λάμψη).
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον καλλιτέχνη που θα αρνιόταν αυτή την πρόταση.
Η ιδέα του Αντιδημάρχου ευφυέστατη, το event πέτυχε, ο ερμηνευτής αξιοπρεπής και σεμνός, ο κόσμος ικανοποιημένος, ο συνθέτης διακριτικά απών…
Άκουσα σχεδόν όλη τη συναυλία. Βρήκα τον τρόπο ερμηνείας ξεπερασμένο, επίπεδο και παλιακό. Δεν προσέφερε τίποτα διαφορετικό στο έργο, ούτε και στον ίδιο τον Ρουβά. Προφανώς ακολουθήθηκε η γραμμή του μαέστρου σε συνδυασμό με τις δυνατότητες του ερμηνευτή. Προσωπικά μου φάνηκε αδιάφορο. Και ξέφευγε επικίνδυνα σε πολλά σημεία ο λάγνος αναστεναγμός αλά Elvis που χαρακτηρίζει τον pop τραγουδιστή. Μόνο τον Μακεδόνα και τον Μπέζο έχω ακούσει να πλησιάζουν κάπως τον λυγμό του Έλληνα που κρύβεται πίσω από τα έργα του Θεοδωράκη. Ο πόνος και ο χρόνος αφήνουν τη χροιά τους στη φωνή. Παρ’ όλα αυτά όλοι όσοι συμμετείχαν επέδειξαν σεβασμό και σεμνότητα (εκτός από τους καταστηματάρχες των γύρω καφέ που χρέωναν 80 ευρώ το μπουκάλι ανά τραπέζι…).
Για μένα ο προβληματισμός είναι ένας. Ο τρόπος που επιλέγουμε εμείς οι Έλληνες να τιμήσουμε, να θυμηθούμε, να αποδώσουμε το “ευχαριστώ” μας, τη συγκίνησή μας, τον πόνο μας στους δημιουργούς που το έργο τους είναι η ίδια η Iστορία μας και η Iστορία τους είναι η πατρίδα μας. Αυτή η συναυλία ήταν δώρο προς τον συνθέτη ή προς τον Δήμο που το διοργάνωσε;
Το Άξιον εστί είναι σπουδαίο έργο και δεν κινδυνεύει από τίποτα κι από κανέναν. Καταπίνει όσους επιχειρούν να το ερμηνεύσουν αλλά στέκεται αγέρωχο. Και δεν πιστεύω σε ιερά έργα και ανθρώπους του “μην αγγίζετε”. Η Τέχνη γίνεται από ανθρώπους για τους ανθρώπους. Για τον λαό. Για όλους μας. Για να βρίσκει αγαλλίαση και καταφύγιο ο πιο φτωχός κι ο πιο απαίδευτος.
Ο Θεοδωράκης έχει αποδείξει στη ζωή του -με τα λάθη και τα πάθη του- πόσο ανοιχτός και ανοιχτόμυαλος υπήρξε. Η λιτή επιστολή που έστειλε τα είπε όλα. Μια γιορτή ήταν, σκέψη και επιλογή τρίτων, αυτό και μόνο.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο κόσμος θα βρίσκει παρηγοριά και δύναμη στον Ήλιο τον νοητό και ανάλαφρες στιγμές ξεγνοιασιάς στο χαμόγελο του Ρουβά.
Όλα χρειάζονται, όλα είναι ζωή. Με λίγο παίδεμα του μυαλού θα μάθουμε σιγά-σιγά να τα τοποθετούμε και στη σωστή σειρά».
Η Ισπανία των Παπαντωνίου και Ουράνη
Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποιείται από το Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας την Πέμπτη 14 Μαΐου στις 7:30, όπου θα γίνει παρουσίαση και ανάγνωση των ταξιδιωτικών εντυπώσεων για την ιβηρική χώρα, των Ζαχαρία Παπαντωνίου και Κώστα Ουράνη.
Ο Κώστας Ουράνης είναι περισσότερο γνωστός για την ταξιδιωτική του λογοτεχνία. Τις εντυπώσεις του από την Ισπανία έχει αποτυπώσει κυρίως στο βιβλίο του Sol y Sombra (Ήλιος και Σκιά) Εκδόσεις Εστία.
Λιγότεροι γνωρίζουν ότι και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου ασχολήθηκε με την ταξιδιωτική λογοτεχνία. Στα Ταξίδια του (εκδόσεις Εστία) αφιερώνει μεγάλο κομμάτι στην Ισπανία από την οποία γοητεύθηκε ιδιαιτέρως και προσεγγίζει με πολύμορφο τρόπο τον τόπο, την ιστορία και την τέχνη της.
Τα κείμενα διαβάζουν οι:
Ισμήνη Καρυωτάκη, Σοφία Σακκέτα, Παναγιώτης Ιωαννίδης και Χρήστος Σιορίκης.
Πληροφορίες: Ινστιτούτο Θερβάντες, Μητροπόλεως 23.
Τραγούδια από το θέατρο
Με τον τίτλο Περιστρεφόμενη σκηνή, αύριο Κυριακή 10 Μαΐου στις 9:30 θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια μοναδική μουσική παράσταση με τραγούδια από το θέατρο.
Η Αναστασία Μαλανδρενιώτη και η Μάτα Καστρησίου ερμηνεύουν τα τραγούδια. Στο πιάνο θα είναι ο Μάρκος Κώτσιας και στα κρουστά ο Κώστας Στεφόπουλος.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε τις μουσικές επιλογές των καλλιτεχνών με δεδομένο ότι τα τραγούδια που έχουν γραφτεί αρχικά για το θέατρο έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια μιας παράστασης. Θυμίζω τα χαρακτηριστικά δικά μας Παραμύθι χωρίς όνομα, Οδός ονείρων, Το τραγούδι του νεκρού αδερφού και πολλά ακόμη αριστουργήματα.
Γράφουν οι συντελεστές:
«Είναι μια μουσική παράσταση για τα θεατρικά τραγούδια που διαπέρασαν το σανίδι κι έμειναν στη μνήμη μας ως λόγια απόηχα, μελωδικά λόγια, ηρώων που πολλά έπαθαν και πολλά έμαθαν κι έπειτα έκαναν φινάλε πάνω στην περιστρεφόμενη σκηνή τους…».
Πληροφορίες: Κόμης, Λασκαράτου 20, Άνω Πατήσια, τηλ.: 210-2112135.
