Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης και η Οβιδιάνα
Μάθετε, λοιπόν, πως τίποτα στον κόσμο δεν χάνεται ούτε σβήνει
Τα πάντα αλλάζουν και μεταβάλλονται διαρκώς
Συχνά υπερβαίνουν το όριο και τα μέτρα
Μετατρέπονται, τότε, στο αντίθετό τους
Και πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος της καταστροφής
Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Οβιδιάνα»
Είχα γράψει στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου για την εκδήλωση που θα γινόταν στο Χαλάνδρι το προηγούμενο Σάββατο, αφιερωμένη στον γλύπτη Θεόδωρο Παπαγιάννη… Αυτό που δεν περίμενα και δεν θα μπορούσα να είχα γράψει είναι όλα αυτά που έζησα πηγαίνοντας κι εγώ στην εκδήλωση.
Η πρώτη εικόνα της βραδιάς, τα γλυπτά του Θεόδωρου Παπαγιάννη στην έκθεση με τον τίτλο «Οβιδιάνα» που πραγματοποιείται στη Zivasart Gallery. Μένω για ώρα καρφωμένος μπροστά στη «Μητρότητα». Μαγική μέσα στην απλότητά της. Εκφράζοντας τόσα συναισθήματα.
Διαβάζω ότι όλα τα έργα είναι φτιαγμένα, σκαλισμένα σε πέτρες και μάρμαρα που υπήρχαν στην αυλή του εργαστηρίου του στη Μεταμόρφωση.
Γράφει ο ίδιος στον κατάλογο της έκθεσης: «Ήταν μια πρόκληση για μένα και συγχρόνως μια δοκιμασία. Πάντα όταν συγκρούεσαι με το μάρμαρο δοκιμάζεσαι. Θέλει μαστοριά, φαντασία, ικανότητα και αντοχή. Δεν είναι εύκολο από ακανόνιστες πέτρες ή μάρμαρα να δημιουργείς σχήματα. Θα έλεγα να προσπαθείς να βγάλεις από μέσα τους τα σχήματα που εγκλωβίζουν».
Τριγυρίζοντας μαγεμένος σε αυτόν τον «κήπο με τα αγάλματα» πέφτω και πάνω σε στίχους. Είναι του Αντώνη Μακρυδημήτρη από την «Οβιδιάνα», ένα ποιητικό έργο εμπνευσμένο από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, που έχει εικονογραφήσει ο Παπαγιάννης και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ταξιδευτής…
Καθώς δεν είμαι τεχνοκριτικός και η σχέση μου με τη γλυπτική είναι ενός απλού θεατή, δεν θα τολμούσα να γράψω αυτές τις γραμμές αν δεν ακολουθούσαν οι ομιλίες και οι προβολές που πλαισίωσαν τη βραδιά.
Εκεί ανακάλυψα έναν διανοούμενο, έναν καλλιτέχνη εντελώς διαφορετικό από αυτούς που προβάλλουν συνεχώς διάφορα κυκλώματα και μέσα ενημέρωσης.
Έναν δάσκαλο, με όλη τη σημασία της λέξης. Ένα Ηπειρώτη παλαιάς κοπής. Από αυτή τη μήτρα που έβγαλε του μεγάλους ευεργέτες. Έναν άνθρωπο σεμνό και δουλευτή. Που στο παλιό σχολείο του στο Ελληνικό Ιωάννινων έχει στήσει ένα ζωντανό μουσείο σύγχρονης γλυπτικής. Με μια παλιά σχολική τάξη, με κήπο γεμάτο καλλιτεχνικά έργα. Σε έναν χώρο όπου έρχονται και δουλεύουν οι καλλιτέχνες- φιλοξενούμενοι και λαμβάνει χώρα πλήθος εκδηλώσεων.
Ο επισκέπτης μπορεί να δει εν δράσει τους γλύπτες, να περπατήσει στα μονοπάτια όπου έχουν στηθεί διάσπαρτα έργα σε μια διαδρομή προς το μοναστήρι του χωριού.
Είδαμε ντοκιμαντέρ και μετά ήρθε η σειρά του Ηπειρώτικου τραγουδιού και χορών από την Ένωση Ηπειρωτών Χαλανδρίου. Η στιγμή τρομερά συγκινητική… Ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας γλύπτης με μάτια υγρά έκλεισε τη βραδιά με τα πιο ζεστά λόγια.
Κανείς δεν ήθελε να φύγει. Τον ακολουθήσαμε και πάλι στην έκθεση. Στάθηκε δίπλα σε ένα γλυπτό του και το χάιδεψε σαν να ήταν δικός του άνθρωπος.
«Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας. Το χάδι στο μάρμαρο», είπε και μας παρακίνησε να χαϊδέψουμε κι εμείς τα γλυπτά, γιατί «το μάρμαρο ζεσταίνεται όταν το χαϊδεύεις»…
Γύρισα σπίτι με τον κατάλογο της έκθεσης. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τους στίχους, έβλεπα τις φωτογραφίες από τα γλυπτά.
Με τη σκέψη/απόφαση στην πρώτη ευκαιρία να πάω κι εγώ στο Ελληνικό…
Η δεύτερη σκέψη: Πώς θα ήταν η Ελλάδα αν είχε μερικούς ακόμη Παπαγιάννηδες…
Περί παραγραφών και νέο-φιλελευθέρων
Έχει χαθεί πια κάθε μέτρο. Το liberal.gr πανηγυρίζει για τη …«δικαίωση» Γεωργιάδη. «Μια υπόθεση που αντικατοπτρίζει τον ορισμό της “δολοφονίας χαρακτήρα” κατέρρευσε στο Εφετείο αφήνοντας όμως ανοιχτή μια μεγάλη πληγή, αυτή της ευκολίας με την οποία διασύρονται πρόσωπα χωρίς στοιχεία».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για παραγραφή και όχι για αθώωση. Το εμετικό κείμενο είναι φυσικά ανυπόγραφο… Ποιος θα έβαζε την υπογραφή του κάτω από μια τέτοια υπεράσπιση ενός ανθρώπου που είχε καταδικαστεί για ασέλγεια εις βάρος ανηλίκου; Όμως είναι θέση της εν λόγω ιστοσελίδας αφού δεν φέρει υπογραφή…
Αναμένω τις αντιδράσεις των συνεργατών της. Κάποιοι από αυτούς γράφουν και βιβλία για παιδιά! Το θέμα ξεπερνά κάθε πολιτική αντιπαράθεση και δείχνει ανάγλυφα ότι ο κάθε κομματικά φανατισμένος μπορεί να αθωώσει οποιοδήποτε έγκλημα, αρκεί να το έχει κάνει κάποιος… δικός του!
