Ανθρωποφαγία και δίκες εκ του προχείρου
«…Η δική μου οπτική πάντως δεν συνδέει τα κανιβαλικά παραμύθια με μια κοινωνία που μοιάζει να γίνεται “ανθρωποφαγική”, με τη μεταφορική έννοια που δίνουμε σ’ αυτή τη φράση, η οποία φαίνεται δυστυχώς αληθινή και αυτό είναι πολύ τρομακτικό. Στα παραμύθια, ευτυχώς, δεν “τρώει” ο ένας τον άλλο κι όλοι όλους αδιακρίτως. Πρόκειται για φαντασιώσεις και για δοκιμασίες που υπηρετούν την πορεία των ηρώων προς την ωριμότητα, προς το ευτυχισμένο τέλος…»
Κρατώ αυτή την απάντηση της Εμμανουέλας Κατρινάκη από συνέντευξή της σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας και σκέφτομαι πόσο «ανθρωποφάγοι» γινόμαστε όλοι μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μια ταινία που είδα πρόσφατα –δεν γνωρίζω αν και πότε θα βγει στις αίθουσες– το American Hagman, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Wilson Coneybeare, φτάνει αυτήν την κατάσταση στα άκρα.
Ένας νεαρός οργανώνει δίκη σε ζωντανή μετάδοση. Απαγάγει δυο ανθρώπους –τον ένα τυχαία, τον άλλο με σκοπό που θα φανεί στη συνέχεια– και τους εμφανίζει σε ζωντανή μετάδοση. Εκτελεί τον πρώτο και έτσι εξασφαλίζει την προσοχή του κοινού. Κάθε τόσο στην οθόνη βλέπουμε να αυξάνεται ο αριθμός θεατών με ιλιγγιώδη ρυθμό, όσο περνά η ώρα.
Αποδεικνύεται πως ο δεύτερος όμηρος είναι δικαστής τον οποίο ο πρωταγωνιστής κατηγορεί πως προήδρευε σε δίκη που καταδίκασε έναν αθώο και του επέβαλε την θανατική ποινή. Καταθέτει τα στοιχεία του –δεν σας τα λέω όλα για να μη χαθεί εντελώς το σασπένς– και στη διάρκεια της «ακροαματικής διαδικασίας» καλεί το κοινό να ψηφίσει αν είναι ένοχος ή αθώος. Σε περίπτωση ενοχής η ποινή του θα είναι θάνατος!
Το απίστευτο είναι ότι χιλιάδες άνθρωποι μπαίνουν στο παιχνίδι. Δεν έχει σημασία να πούμε αυτή τη στιγμή το αποτέλεσμα…
Τέτοιες δίκες, όχι με τόσο δραματικές συνέπειες οργανώνονται καθημερινά. Δεν έχει σημασία αν οι «κατηγορούμενοι» είναι αθώοι ή ένοχοι. Το ζήτημα είναι η ευκολία με την οποία το αδηφάγο κοινό, ως άμεμπτοι Καίσαρες, κατεβάζουν ή ανεβάζουν τον δείκτη και στέλνουν ανθρώπους στο πυρ το εξώτερον.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, λαθρόβιοι εκδότες, σκοτεινοί επιχειρηματίες της διαπλοκής κάνουν το ίδιο στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους.
Είναι να μην μπεις για οποιονδήποτε λόγο στο στόχαστρο.
Το εκπληκτικό είναι ότι συνήθως οι φοβεροί και τρομεροί υπερασπιστές της ηθικής έχουν οι ίδιοι λερωμένη τη φωλιά τους.
Όμως κι εμείς, οι υπόλοιποι, ως άσπιλοι άγγελοι καταδικάζουμε τις παρανομίες στις οποίες πιθανότατα κι εμείς έχουμε υποπέσει.
Το ζήτημα είναι ότι οι δίκες αυτές δεν γίνονται καν για τα πραγματικά επίδικα αντικείμενα.
Ο θυμός και η οργή εκτονώνονται σε κάποια πρόσωπα κι έτσι ησυχάζουμε.
Στο μεταξύ οι δουλειές συνεχίζονται απρόσκοπτα…
Προφανέστατα η επιλογή και τα όσα συνέβησαν με τη Μυρσίνη Λοΐζου αποκαλύπτουν πολλά για τον τρόπο που ασκεί πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, όμως η υπόθεση της σύνταξης που εισέπραττε είναι μια σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα όσα έχουν κάνει αυτοί που την «αποκάλυψαν» στα πρωτοσέλιδά τους.
Κι εμείς πρόθυμα γίναμε ένορκοι στη δίκη.
Ευτυχώς που, εκτός από τους Μαρινάκηδες και τους συνοδοιπόρους τους, υπάρχει και η Χάρις Αλεξίου για να σώζει την τιμή μας…
O Λουκάς Αξελός στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης
Την Τρίτη 2 Απριλίου, στις 7 το απόγευμα, το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και οι Εκδόσεις Στοχαστής σάς προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Λουκά Αξελού Ρήγας Βελεστινλής – Ο πατέρας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η διευθύντρια του Μουσείου Δρ. Ευαγγελία Κανταρτζή και ο συγγραφέας του βιβλίου Λουκάς Αξελός.
Θα έχω τη χαρά να συντονίσω τη συζήτηση αυτή που παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Θεωρώ μια από τις σημαντικότερες συνεισφορές στη μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας τα δυο έργα του Αξελού για τον Ρήγα.
Λόγω του χώρου θα δώσουμε και μια ιδιαίτερη έμφαση στα όσα πρωτοποριακά πρέσβευε ο Ρήγας για την εκπαίδευση. Αιτήματα που ακόμη και σήμερα δεν θεωρούνται καθόλου αυτονόητα.
Όπως σημειώνεται, μεταξύ άλλων, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, «ο Ρήγας δεν υπήρξε, κατά τον συγγραφέα, μόνον πατέρας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Υπήρξε και πατέρας του ελληνικού ριζοσπαστισμού. Είναι αυτός που επεδίωξε συνειδητά την ταύτιση των ιδεών με τα έργα. Ως αυθεντικός επαναστάτης ήταν σε θέση να κατανοήσει, ότι ο ριζοσπαστισμός του θα ήταν έννοια χωρίς περιεχόμενο αν δεν ακολουθούσε την οδυνηρή οδό επιβεβαίωσής του·την οδό της άμεσης δράσης.»
Αυτή η κριτικά θεμελιωμένη βούληση για την αναγκαιότητα ταύτισης λόγου και έργου, εκφράστηκε με υποδειγματική συνέπεια και καθαγιάστηκε με το αίμα του, δίνοντάς του ένα διαρκές προβάδισμα στο να είναι ένας από τους λίγους εκείνους Νεοέλληνες, που το έργο τους έκαναν επαναστατική πράξη».
