του Ηρόστρατου
Περί ονείρων και άλλων δαιμονίων
Τα όνειρα δεν γίνονται;
Ε τότε, δεν είναι όνειρα,
είναι αέρας κοπανιστός.
Τότε είναι σύννεφα. Είναι η βροχή…
Αλέξης Κυριτσόπουλος, Έρως στο παγκάκι
Θυμάμαι το Ένα παραμυθάκι για χειμώνα και καλοκαίρι του Αλέξη Κυριτσόπουλου, που άλλαζε χέρια τότε πριν από… Νέοι και ερωτευμένοι το δώριζαν μαγεμένοι με την απλότητά του. Πάντα ήταν σαν μια φωτεινή ανάσα οι δουλειές του Κυριτσόπουλου. Σε εξώφυλλα δίσκων, σε βιβλιαράκια – έργα τέχνης, όταν διάλεγε στίχους ποιητών και μας τους έδινε με τον δικό του μαγικό τρόπο…
Και να τώρα, μέσα στο ζοφερό κλίμα των ημερών, με όνειρα θρυμματισμένα και συμφωνίες δήθεν αναπόφευκτες, με φασίστες έξω από τα σχολεία να εμποδίζουν την είσοδο σε μικρά προσφυγόπουλα, έτσι που να μας θυμίζουν τη νέκρα που κουβαλάει αυτή η ιδεολογία την οποία ακολουθούν κοπαδιαστά όλο και περισσότεροι – εντός κι εκτός της νεοναζιστικής συμμορίας, έρχεται πάλι ο Κυριτσόπουλος να ρίξει λίγο χρωματιστό φως και να μας θυμίσει πως πάντα αξίζει να ονειρευόμαστε.
Ο αγοραίος ρεαλισμός δεν θα έπρεπε να μας αφορά. Κι αυτοί που μας λένε πως τα όνειρα δεν μπορούν ποτέ να πραγματοποιηθούν στην πραγματικότητα μας πουλούσαν και μας πουλάνε «αέρα κοπανιστό».
Ίσως το παρατραβάω. Αλλά ο καθένας από εμάς, ο κάθε αναγνώστης διαβάζει αυτό που θέλει να δει μέσα σε ένα βιβλίο. Κι ο Κυριτσόπουλος φροντίζει να αφήνει ανοικτούς τους δρόμους. Να μας προσφέρει ένα ουράνιο τόξο ερμηνειών μέσα από τα τρυφερότατα έργα του.
Ο έρως στο παγκάκι (εκδόσεις Μεταίχμιο) είναι μια ακόμη απλή και μαγική ιστορία.
Την βρήκε, τον βρήκε, μέσα στο πάρκο
Θα πήγαιναν ταξίδι. Θα ζούσαν το όνειρό τους.
Διακοπές, αγκαλιές, κοχύλια, παγωτά, νύχτες με φεγγάρι
Όμως το τηλέφωνο φέρνει το δυσοίωνο μήνυμα
Εκείνη δεν εμφανίζεται
Μένει μόνος. Με μια βαλίτσα όνειρα.
«Χρειάζομαι», λέει, «ένα ψυγείο για όνειρα. Καλύτερα, έναν καταψύκτη»
Κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, τα όνειρα επιστρέφουν…
Μάλλον μου είναι αδύνατον να μεταφέρω αυτό το γλυκόπικρο που αφήνει το βιβλιαράκι του Κυριτσόπουλου όταν το κλείνεις
«Σ’ αφήνω. Ξανακέρδισα τη νύχτα (τη νύχτα μου λείπεις)»
Και δεν ξέρω πως, αλλά μου ήρθε στο νου ο Αναγνωστάκης των Εποχών:
-Σωστά το κάθε τι τελειώνει είναι τόσο απλό και φυσικό σαν το λες-
Μετρώντας ακόμη μια φορά ένα-ένα τα ναυαγισμένα μας όνειρα
Πως ζήσαμε κι άλλο ένα βράδυ την ίδια πάντα αναμονή.
(Φίλοι καλοί, μη μας κατηγορήσετε. Σκίσαμε τώρα καιρό τα βιβλία μας
Καλύψαμε με τα χέρια τ’ αφτιά μας στα σφυρίγματα των πλοίων
Ανάψαμε τη φωτιά μας το πρωί με τις παλιές φωτογραφίες)
Μας έχει τόσο απασχολήσει το ψωμί, που ξεχάσαμε τα τριαντάφυλλα. Κι ο Κυριτσόπουλος είναι εκεί να μας το θυμίσει.
Χωρίς όνειρα και τριαντάφυλλα το παιχνίδι είναι χαμένο. Εκ των προτέρων.
Εργαστήρι ποιητικής τέχνης
Μου το είπε μια φίλη. Που βλέπει πια τα πράγματα με άλλο βλέμμα. Η ποίηση είναι φάρμακο της ψυχής.
Μου μίλησε για την Ευτυχία Παναγιώτου –που αγαπώ κι εγώ την ποίησή της– αλλά και για το Εργαστήρι Ποιητικής Τέχνης. Που «απευθύνεται σε όσους αγαπούν την ποίηση και θέλουν να αναμετρηθούν για πρώτη φορά με τις προκλήσεις της ποιητικής γραφής ή, ακόμη, να βελτιώσουν τον ποιητικό τους λόγο.
Οι συμμετέχοντες θα μελετήσουν έργα σημαντικών ποιητών και θα γράψουν τα δικά τους ποιήματα εστιάζοντας στη δομή, την τονικότητα, το ύφος αλλά και στο νόημα του ποιήματος, εκείνο που αφορά τη δυναμική σχέση του υποκειμένου που γράφει με την κοινωνία στην οποία ζει….»
Με το ξεκίνημα ενός νέου κύκλου είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Για περισσότερα: Έναστρον Βιβλιοκαφέ, Σόλωνος 101, Αθήνα,
τηλ. 210 3828161 (τηλεφωνική επικοινωνία: Δευτέρα-Σάββατο, 9 π.μ.–4 μ.μ.)
ή [email protected]
