Η πολιτική της διαρκώς κλιμακούμενης έντασης από την πλευρά της Τουρκίας από την Θράκη ως το Αιγαίο και την Κύπρο αποτελεί αδιάψευστη καθημερινότητα. Καθημερινότητα αποτελούν και οι έμπρακτες απειλές, με τη χρησιμοποίηση στρατιωτικής ισχύος σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο, που συμπληρώνουν την ρηματική αμφισβήτηση της κυριαρχίας επί κατοικημένων ή ακατοίκητων νησίδων και νήσων αλλά και συνολικά των διεθνών συμφωνιών και συνθηκών που καθορίζουν τα θαλάσσια σύνορα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι ποιός είναι ο πραγματικός στόχος της πολιτικής της Τουρκίας και αν η επιλογή της έντασης είναι προσχηματική ή συνιστά μια πραγματική απειλή για τη χώρα και την ειρήνη σε ολόκληρη την περιοχή;
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν υφίσταται ή όχι τουρκικός επεκτατισμός και ποιοί παράγοντες καθορίζουν ή θα καθορίσουν τα τελικά του όρια;
Το προμήνυμα της Μ. Ανατολής
Η Τουρκία είναι μια σημαντική οικονομικά και πληθυσμιακά χώρα που κατέχει μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση στην φλεγόμενη Μ. Ανατολή, σε μια περιοχή δηλαδή του πλανήτη όπου συγκρούονται τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα. Και μόνο αυτό το γεγονός την καθιστά παίκτη ικανό να επηρεάζει τις διεθνείς εξελίξεις και να παίρνεται υπόψη από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται στην περιοχή. Το σπουδαιότερο είναι ότι η Τουρκία βρίσκεται στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας αντιπαράθεσης αντιλαμβανόμενη το κίνδυνο να βρεθεί και η ίδια στην «προκρούστεια κλίνη» του διαμελισμού και έχοντας σχεδιάσει από καιρό μια επιθετική στρατηγική αντιμετώπισης αυτού του κινδύνου.
Η επιθετικότητα της Τουρκίας δεν εξαντλείται στο Αιγαίο ή στην Κύπρο, έναντι αποδυναμωμένων αντιπάλων. Η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης δεν αφορά αποκλειστικά τα θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την Μ. Ανατολή.
Πραγματικός και μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα οι επεκτατικοί σχεδιασμοί της Τουρκίας
Η Τουρκία, τον περασμένο μόλις χρόνο, εισέβαλε παράνομα δύο φορές στο έδαφος της Συρίας και κατέχει παράνομα ένα σημαντικό μέρος της χώρας. Τώρα απειλεί με νέα εισβολή και επέκταση των στρατιωτικών της δραστηριοτήτων ανατολικά του Ευφράτη ποταμού. Συχνά πυκνά εξαπολύει αεροπορικές επιδρομές κατά του Ιράκ με πρόσχημα την αντιμετώπιση του κινδύνου που συνιστούν οι Κούρδοι για την εθνική της ασφάλεια. Την ίδια στιγμή έχει αναπτύξει μια επιθετική διπλωματία στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και την Αφρική αξιοποιώντας το μουσουλμανικό στοιχείο και επιχειρώντας να εντάξει και άλλες χώρες στη σφαίρα υποστήριξης των συμφερόντων της.
Όσοι αισθάνονται «σίγουροι» ότι δεν υπάρχει ουσιαστική απειλή καθώς μέχρι σήμερα διαψεύδονται οι προβλέψεις σχετικά με τις απειλές πολέμου της Τουρκίας στο Αιγαίο δεν έχουν παρά να δουν τις μεθοδεύσεις και την τελική στάση της Τουρκίας στη Συρία και το Ιράκ. Όσοι αισθάνονται «σίγουροι» για την αδυναμία της Τουρκίας να διεξάγει περισσότερους του ενός πολέμου ας εξηγήσουν την τεράστια επιτάχυνση των στρατιωτικών της εξοπλισμών, κυρίως ναυτικών δυνάμεων. Εκτός αν νομίζουν ότι κατασκευάζονται φρεγάτες και αεροπλανοφόρα για τις ερήμους της Συρίας.
Επεκτατική διπλωματική πολιτική
Η Τουρκία, όχι μόνο του Ερντογάν αλλά της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού της προσωπικού, σχεδιάζει το μέλλον της επιθετικά και στον οικονομικό και στο εδαφικό τομέα αντλώντας δύναμη από την γεωπολιτική της θέση. Στους σχεδιασμούς αυτούς εντάσσεται και η ακραία διπλωματική της πολιτική που επιχειρεί να αποσπάσει οφέλη από όλες της πλευρές.
Με την ίδια άνεση που πρόσφερε τις «υπηρεσίες της» στις ΗΠΑ για να αντιμετωπισθεί ο κίνδυνος που συνιστούσε η Ρωσία για τα αμερικανικά συμφέροντα στη Μαύρη Θάλασσα και την Μ. Ανατολή έφθασε, από τα πρόθυρα πολέμου με την Ρωσία, στο σημείο να αποτελεί μόνιμο πονοκέφαλο της Νατοϊκής συνοχής στην Αν. Μεσόγειο και να εκβιάζει τη Δύση με το άνοιγμα της στην Ρωσία. Σήμερα παίζει ενεργό ρόλο στην συνεργασία Ρωσίας – Ιράν για την διευθέτηση της Συριακής κρίσης, αγοράζει επιθετικά όπλα από την Ρωσία και διεκδικεί αντίστοιχα οπλικά συστήματα από τις ΗΠΑ περιγελώντας τις απειλές Νατοϊκών και Αμερικάνων αξιωματούχων. Οι πρόσφατες αποφάσεις Τραμπ για απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία, παρά τις αντιφάσεις και τον φανερό κύμα αντιπαραθέσεων που κλονίζουν τις ΗΠΑ, προσφέρουν νέες δυνατότητες παρέμβασης της Άγκυρας στην περιοχή. Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι η διελκυστίνδα συγκράτησης της Τουρκίας στη δυτική συμμαχία δεν συνοδεύεται και από ένα παζάρι για παραχωρήσεις σε Αιγαίο και Κύπρο.
Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, ακόμα και η Ιταλία συνωστίζονται στην Άγκυρα επιχειρώντας να κλείσουν διμερείς οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η Άγκυρα διατυπώνει το δόγμα των δυόμιση πολέμων και της «γαλάζιας πατρίδας» καταργώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου σε ολόκληρη της Αν. Μεσόγειο. Η Τουρκία χωρίς περιστροφές δηλώνει ότι η στάση της υπαγορεύεται από ότι η ίδια θεωρεί «ζωτικό εθνικό συμφέρον» σε αέρα, στεριά και θάλασσα και ξεκαθαρίζει ότι είναι διατεθειμένη να τα επιβάλλει με τη χρήση των όπλων. Ο φυσικός πλούτος της Αν. Μεσογείου και οι αντίστοιχοι ενεργειακοί δρόμοι επικαιροποιούν τους επεκτατικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας και καθιστούν την ίδια πιο επικίνδυνη από ποτέ.
Έναντι αυτών των σχεδιασμών και πράξεων διεθνούς πειρατείας, ικανών να τινάξουν στον αέρα την ειρήνη σε ολόκληρη την περιοχή, η λεγόμενη διεθνής κοινότητα κρατά θέση σιωπής. Στην πραγματικότητα οι μεγάλοι γεωπολιτικοί παίκτες, έχοντας εξασφαλίσει την μερίδα του λέοντος από την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, παρουσιάζονται αποφασισμένοι να διευθετήσουν την μοιρασιά ικανοποιώντας όσα η Τουρκία θεωρεί «αναφαίρετα δικαιώματα της».
Από αυτήν την υπόθεση στην πιο δυσμενή θέση βρίσκεται η χώρα. Ιδιαίτερα όταν ο επίσημος πολιτικός της κόσμος βαυκαλίζεται ότι η Ελλάδα προστατεύεται παρέχοντας «γη και ύδωρ» σε ανύπαρκτους προστάτες και συμμαχίες. Πλανητικούς ή περιφερειακούς.
