«Κάθε μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη»: Αυτό το σύνθημα το βλέπω γραμμένο κάθε μέρα σε έναν τοίχο στο Πανεπιστήμιο.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι αυτό που το σύνθημα περιγράφει με ακραίο τρόπο εν ολίγοις, είναι αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Η επιβολή του καλουπιού Σάββατο – λεφτά – διασκέδαση – εκτόνωση. Αν δεν έχεις λεφτά δεν καταναλώνεις, δεν διασκεδάζεις και αν δεν βγεις το Σάββατο δεν μετράς και πολύ. Ο χυδαίος καταναλωτισμός – εκτονωτισμός είναι ένα από τα ακραία στερεότυπα που επιβάλλονται στη νεολαία και στον τρόπο που διασκεδάζει. Η διασκέδαση της εκτόνωσης, του τύπου «να βγω για να τα σπάσω μέχρι το πρωί», έχει γίνει κοινός τόπος για τη μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας, αφού καλλιεργείται συστηματικά από τα λάιφ στάιλ έντυπα και εκπομπές. Είναι ένα από τα καλούπια που επιβάλλεται στη νεολαία. Μία φορά την εβδομάδα εκτόνωση για να αντέξουμε τα όσα μας επιβάλλουν τις υπόλοιπες έξι μέρες. Όμως ακόμα και για τη διασκέδαση ο χώρος και ο χρόνος είναι καθορισμένα.
Ο χώρος προσδιορίζεται σε μέρη τύπου Μall, όπου 20 ευρώ με το ζόρι σε φτάνουν να πας σινεμά με όλα τα κομφόρ και να πιεις ένα ποτό σε ένα περιβάλλον που θυμίζει πολύχρωμο κλουβί. Μπορεί να είσαι στο απέναντι πεζοδρόμιο του μαγαζιού στο Γκάζι, με το ποτό στο χέρι, αλλά επειδή το πλήρωσες οχτώ ευρώ πρέπει να περάσεις τέλεια, να γελάσεις, να φωνάξεις, να ξεδώσεις τέλος πάντων. Μπορεί να είσαι στα μπουζούκια (το ναό της εκτόνωσης), με τη μουσική να σου τρυπάει τα τύμπανα, να χορεύουν όλοι κολλημένοι και σφηνωμένοι ανάμεσα στα τραπέζια, εσύ, όμως, περνάς καλά γιατί τι άλλο να κάνεις; Το μπουκάλι είχε 150 ευρώ, μπορείς να μην περάσεις καλά;
Ο χρόνος είναι κι αυτός καθορισμένος. Προσδιορίζεται σε μία, άντε βαριά – βαριά δύο φορές την εβδομάδα: Παρασκευή και φυσικά το μεγάλο Σάββατο. Το Σάββατο πλασάρεται σαν η μόνη μέρα που είσαι ελεύθερος να τα σπάσεις για να αντέξεις στη δουλειά και στη σχολή, στην εξωφρενική καθημερινότητα όλης της υπόλοιπης εβδομάδας. Τις άλλες μέρες, όμως, πρέπει μόνο να δουλεύουμε και να εκπαιδευόμαστε από την τηλεόραση. Μόνο το Σάββατο είναι δικό σου. Και είναι λίγος αυτός ο χρόνος. Όταν ο μόνος ελεύθερος χρόνος των μαθητών, ας πούμε, είναι τρεις ώρες τη βδομάδα, προτιμούν να πάνε να τα πιουν από το να πάνε θέατρο ή σινεμά με την παρέα τους.
Το ένα καλούπι οδηγεί στο άλλο. Πλασάρεται στη νεολαία αυτή η αντίληψη περί διασκέδασης γιατί είναι και η πιο ελεγχόμενη. Προκαθορισμένη και κερδοφόρα. Από πίσω κρύβεται ο φόβος της σκέψης, της δημιουργίας, της τέχνης, της συλλογικότητας. Ο φόβος μια διασκέδασης σε μη καθορισμένο χώρο και χρόνο, φτηνά, παρεΐστικα και δημιουργικά.
Ξένια Πηρούνια https://endoxwra.blogspot.com/
