Αναρωτιέμαι τι εννοούν, αλήθεια, όταν λένε επαναστατική Αριστερά; Και ποιοι είναι οι μεγάλοι επαναστάτες;
Οι αριστεροί που εκτοξεύουν τις πιο μαξιμαλιστικές θέσεις, τα καλύτερα τσιτάτα και τα πιο βαρύγδουπα θεωρητικά αποσπάσματα σε μια διαρκή προσπάθεια εξουδετέρωσης των άλλων αριστερών με την κατηγορία του ρεφορμισμού, του συμβιβασμού και της αντεπαναστατικότητας; Εκείνοι που κραδαίνουν περισσότερο τις κόκκινες σημαίες, χρησιμοποιούν την πιο σκληρή φρασεολογία και εμφανίζονται περισσότερο αδιάλλακτοι από τους άλλους; Αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστάτες; Που δεν σηκώνουν θεωρητική μύγα στο σπαθί τους;
Μα είναι, πράγματι, αυτοί οι επαναστάτες; Ή μήπως επαναστάτες είναι αυτοί που δουλεύουν ακούραστα μέσα στον κάθε κοινωνικό φούρνο; Είτε ανήκουν σε κόμμα και οργάνωση είτε όχι. Αυτοί που παλεύουν κόντρα στο ρεύμα, στο εργοστασιακό σωματείο, στις γειτονιές πόρτα-πόρτα, στα διόδια μέσα στο κρύο και τ’ αγιάζι, στα συσσίτια για τους άστεγους και άπορους, στα πολυκαταστήματα για το ωράριο και τις συνθήκες εργασίας, στα χωράφια με τη Monsanto και τους μεσάζοντες, στα νοσοκομεία με τις πολυεθνικές των φαρμάκων, στα δικαστήρια αντιμέτωποι με τις αδικίες και τις μαγειρεμένες διώξεις, στις εφημερίδες για την αλήθεια και την αποκάλυψη. Με σθένος και μετριοφροσύνη, όραμα και συναίσθηση της πραγματικότητας, μαχητικότητα και συντροφικότητα, αλληλεγγύη και προσωπικό ρίσκο, με ζόρια και θυσίες. Και όχι μόνο με διαδηλώσεις ρουτίνας, μεγαλόστομες καταγγελίες και κείμενα που δεν διαβάζονται.
Σύντροφε, σήμερα, εν καιρώ πολέμου, με νοιάζει περισσότερο τι κάνεις και λιγότερο σε τι διαφέρεις από τους συναγωνιστές σου. Και νομίζω ότι η κοινωνία, ο εργαζόμενος, μας κρίνει κυρίως απ’ αυτά που κάνουμε και δευτερευόντως από τα μανιφέστα που εκδίδουμε. Οι ατελείωτες αντιπαραθέσεις μας υποβαθμίζουν τον αγώνα που διεξάγουμε με ζόρι και θυσία. Και επειδή αυτό δεν το έχουμε χωνέψει καλά, οι πολίτες που αγωνιούν μάς ρωτούν συνέχεια, ξανά και ξανά, καθημερινά: μα, επιτέλους, γιατί σπαταλιέται η Αριστερά και τρώγεται με τα ρούχα της;
Μα είναι, πράγματι, αυτοί οι επαναστάτες; Ή μήπως επαναστάτες είναι αυτοί που δουλεύουν ακούραστα μέσα στον κάθε κοινωνικό φούρνο; Είτε ανήκουν σε κόμμα και οργάνωση είτε όχι. Αυτοί που παλεύουν κόντρα στο ρεύμα, στο εργοστασιακό σωματείο, στις γειτονιές πόρτα-πόρτα, στα διόδια μέσα στο κρύο και τ’ αγιάζι, στα συσσίτια για τους άστεγους και άπορους, στα πολυκαταστήματα για το ωράριο και τις συνθήκες εργασίας, στα χωράφια με τη Monsanto και τους μεσάζοντες, στα νοσοκομεία με τις πολυεθνικές των φαρμάκων, στα δικαστήρια αντιμέτωποι με τις αδικίες και τις μαγειρεμένες διώξεις, στις εφημερίδες για την αλήθεια και την αποκάλυψη. Με σθένος και μετριοφροσύνη, όραμα και συναίσθηση της πραγματικότητας, μαχητικότητα και συντροφικότητα, αλληλεγγύη και προσωπικό ρίσκο, με ζόρια και θυσίες. Και όχι μόνο με διαδηλώσεις ρουτίνας, μεγαλόστομες καταγγελίες και κείμενα που δεν διαβάζονται.
Σύντροφε, σήμερα, εν καιρώ πολέμου, με νοιάζει περισσότερο τι κάνεις και λιγότερο σε τι διαφέρεις από τους συναγωνιστές σου. Και νομίζω ότι η κοινωνία, ο εργαζόμενος, μας κρίνει κυρίως απ’ αυτά που κάνουμε και δευτερευόντως από τα μανιφέστα που εκδίδουμε. Οι ατελείωτες αντιπαραθέσεις μας υποβαθμίζουν τον αγώνα που διεξάγουμε με ζόρι και θυσία. Και επειδή αυτό δεν το έχουμε χωνέψει καλά, οι πολίτες που αγωνιούν μάς ρωτούν συνέχεια, ξανά και ξανά, καθημερινά: μα, επιτέλους, γιατί σπαταλιέται η Αριστερά και τρώγεται με τα ρούχα της;
Γρυλίζων,
Γκαούρ
Γκαούρ
ΥΓ: Δεν υποτιμώ καθόλου την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση μέσα στους κόλπους της Αριστεράς. Αντιθέτως την ενθαρρύνω με την κριτική μου στάση. Αλλά όταν αυτή ταυτίζεται με την ασυνεννοησία την ώρα που δημεύεται η χώρα από τους ξένους τοκογλύφους, καταστρέφονται όλες οι υποδομές της, καταλύεται κάθε στοιχείο δημοκρατίας, καταργούνται όλα τα εργασιακά δικαιώματα και καταδικάζονται στη φτώχεια και τη μιζέρια εκατομμύρια άνθρωποι, τόσο οι υπέρμαχοι του άκαρπου διαλόγου όσο και οι αρνητές οποιουδήποτε διαλόγου, πρέπει να πάνε σπίτια τους γιατί έχουν πλήρως αποτύχει.
Σχόλια
