Του Ρούντι Ρινάλντι.
Αναμφίβολα οι επιλογές για την περιφέρεια Αττικής θα επηρεάσουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί, βιαστικά, μιλάνε για διάσπαση ή και το τέλος του. Δεν είναι λίγα, άλλωστε, όσα έχουν γίνει στο όνομα της ενότητας και σίγουρα θα επιχειρηθεί να καλυφθούν ξανά πολιτικές επιλογές πίσω από το δίπολο «ενότητα-διάσπαση», και πολλά θα χρεωθούν στα ιδιαίτερα προσωπικά – εγωιστικά χαρακτηριστικά και κίνητρα.
Κι όμως, μπροστά μας έχουμε ένα κατ’ εξοχήν διττό πολιτικό πρόβλημα: Η βαθύτατη κρίση του ΣΥΡΙΖΑ ζητά επίμονα μια ουσιαστική ερμηνεία, καθώς το ερώτημα αν είναι ανατάξιμη και υπό ποιες προϋποθέσεις δεν έχει απαντηθεί. Είναι σε θέση ο «υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ» –μετά τα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες στο χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ- να παρέμβει στις αυτοδιοικητικές εκλογές, να αντιπαλέψει την επιχειρούμενη αποπολιτικοποίησή τους και να δημιουργήσει μια πολιτική κίνηση που να αναπτερώνει και να στηρίζει την ελπίδα του λαού για μια διαφορετική πορεία; Κυρίως, με ποια γραμμή και κατεύθυνση θα πάει προς την κοινωνία, με ποιες «κεραίες» και ποιες επιλογές θα αντιπαρατεθεί στο μνημονιακό σύστημα;
Η εικόνα που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα χρόνο είναι απογοητευτική. Οι κινήσεις και οι διεργασίες που έγιναν το καλοκαίρι από τον Συνασπισμό έδειξαν τρομερή ανευθυνότητα και πολιτική ανικανότητα τεραστίων διαστάσεων. Η ανικανότητα πολλαπλασιάστηκε αμέσως μετά το συνέδριο και την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, και μια παραζάλη φαίνεται πως κατέλαβε τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ. Ενώ έβγαιναν από μια διάσπαση «μεγαλοπιάστηκαν» και νόμιζαν ότι διέθεταν δύο πολιορκητικούς κριούς: την υποψηφιότητα Μητρόπουλου, που οι διαφημιστές της την παρουσίαζαν ως ικανή να πάρει και την περιφέρεια, και τη «γραμμή άμυνας» με την υποψηφιότητα Μανόλη Γλέζου, που θα εξασφάλιζε ένα ικανοποιητικό ποσοστό και ταυτόχρονα θα απέτρεπε την υποψηφιότητα του «σατανά» Αλαβάνου.
Η κύρια επιλογή, βέβαια, ήταν αυτή της υποψηφιότητας Μητρόπουλου και αυτό είναι ένα άλλο κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα. Όπως η επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου να είναι υποψήφιος στην περιφέρεια Αττικής σηματοδοτεί εξελίξεις στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και η απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ να επιμείνει στην υποψηφιότητα Μητρόπουλου (εν γνώσει της ότι καμία συνιστώσα και κανένας ανένταχτος στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μια σημαντική μερίδα μέσα στον ίδιο το ΣΥΝ, δεν συμφωνεί μ’ αυτήν) οδήγησε στην πολλοστή σύγκρουση του Συνασπισμού με το ΣΥΡΙΖΑ.
Σωστά ο Π. Λαφαζάνης κατήγγειλε ότι μια τέτοια πρόταση διαλύει ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, τα περί «διάσπασης» είναι ένας φτηνός αντιπερισπασμός σε μια επιλογή που καταλύει και εν τέλει διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού θέλει να τον μετατρέψει σε νεροκουβαλητή ενός αόριστου και ρηχού αντιμνημονιακού λόγου και ουρά σε διάφορα πασοκογενή «αναχώματα» και σε σαλταδορισμούς.
Πολιτικά, ο μεν Φ. Κουβέλης δείχνει την προθυμία του για άμεση συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, η δε ηγεσία του Συνασπισμού ακολουθεί μια καιροσκοπική πολιτική εκλογικής «αρπαχτής», στο όνομα του πλησιάσματος του «σοσιαλιστικού χώρου», που εν τέλει οδηγεί σε μια κεντροαριστερή φιλοπασοκική κατεύθυνση.
Βέβαια, η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, παραπαίοντας από «επιτυχία σε επιτυχία», θα δει πόση μεγάλη απόσταση έχει η πραγματικότητα από τις φαντασιώσεις που χαϊδεύουν αφτιά και άμεσα θα έχει να αναμετρηθεί με το βάθεμα της κρίσης μέσα στον ίδιο τον ΣΥΝ. Γι’ αυτό δεν θα αποτελέσουν έκπληξη οι όποιες εξελίξεις.
Μην ξεχνάμε, πως οι μεγάλες στροφές έγιναν καλοκαίρι (πέρσι και φέτος), ερήμην του κόσμου του Σύριζα, χωρίς να μπαίνουν τα πολιτικά επίδικα στο κέντρο της προσοχής, υπό εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα και με τους μηχανισμούς και τις επιλεκτικές διαρροές να κυριαρχούν. Όποτε υπήρξαν διαδικασίες ή έγινε πολιτική συζήτηση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη) τα πράγματα δεν ήταν τόσο ευχάριστα για την ηγεσία του ΣΥΝ και τους «πρόθυμους».
Η βαθιά κρίση του ΣΥΝ μπλοκάρει και την έξοδο από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε έκτακτες καταστάσεις προκύπτουν και έκτακτες λύσεις. Μέχρι την 4η Συνδιάσκεψη (που θα γίνει μετά τις εκλογές), οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται πως θα κινηθούν ενωμένες σε όλες τις περιφέρειες και σε όλους τους δήμους. Τα αποτελέσματα των εκλογών φυσικά και θα επηρεάσουν το πλαίσιο και το κλίμα των διεργασιών το επόμενο διάστημα.
Το στοίχημα είναι να συγκροτηθεί ένας πόλος με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, που να μπορεί να προπαγανδίσει και να εμπνεύσει σε ένα βαθμό την ανάγκη της μετωπικής πολιτικής και να πολιτικοποιήσει την αγανάκτηση και δυσαρέσκεια της κοινωνίας. Που να συμβάλει στη συγκρότηση ενός μετώπου ελπίδας και ανασύνταξης. Αυτό θα είναι πολλαπλά χρήσιμο για τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και συνολικά για την ελληνική Αριστερά.
Η εικόνα που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα χρόνο είναι απογοητευτική. Οι κινήσεις και οι διεργασίες που έγιναν το καλοκαίρι από τον Συνασπισμό έδειξαν τρομερή ανευθυνότητα και πολιτική ανικανότητα τεραστίων διαστάσεων. Η ανικανότητα πολλαπλασιάστηκε αμέσως μετά το συνέδριο και την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, και μια παραζάλη φαίνεται πως κατέλαβε τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ. Ενώ έβγαιναν από μια διάσπαση «μεγαλοπιάστηκαν» και νόμιζαν ότι διέθεταν δύο πολιορκητικούς κριούς: την υποψηφιότητα Μητρόπουλου, που οι διαφημιστές της την παρουσίαζαν ως ικανή να πάρει και την περιφέρεια, και τη «γραμμή άμυνας» με την υποψηφιότητα Μανόλη Γλέζου, που θα εξασφάλιζε ένα ικανοποιητικό ποσοστό και ταυτόχρονα θα απέτρεπε την υποψηφιότητα του «σατανά» Αλαβάνου.
Η κύρια επιλογή, βέβαια, ήταν αυτή της υποψηφιότητας Μητρόπουλου και αυτό είναι ένα άλλο κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα. Όπως η επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου να είναι υποψήφιος στην περιφέρεια Αττικής σηματοδοτεί εξελίξεις στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και η απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ να επιμείνει στην υποψηφιότητα Μητρόπουλου (εν γνώσει της ότι καμία συνιστώσα και κανένας ανένταχτος στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μια σημαντική μερίδα μέσα στον ίδιο το ΣΥΝ, δεν συμφωνεί μ’ αυτήν) οδήγησε στην πολλοστή σύγκρουση του Συνασπισμού με το ΣΥΡΙΖΑ.
Σωστά ο Π. Λαφαζάνης κατήγγειλε ότι μια τέτοια πρόταση διαλύει ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, τα περί «διάσπασης» είναι ένας φτηνός αντιπερισπασμός σε μια επιλογή που καταλύει και εν τέλει διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού θέλει να τον μετατρέψει σε νεροκουβαλητή ενός αόριστου και ρηχού αντιμνημονιακού λόγου και ουρά σε διάφορα πασοκογενή «αναχώματα» και σε σαλταδορισμούς.
Πολιτικά, ο μεν Φ. Κουβέλης δείχνει την προθυμία του για άμεση συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, η δε ηγεσία του Συνασπισμού ακολουθεί μια καιροσκοπική πολιτική εκλογικής «αρπαχτής», στο όνομα του πλησιάσματος του «σοσιαλιστικού χώρου», που εν τέλει οδηγεί σε μια κεντροαριστερή φιλοπασοκική κατεύθυνση.
Βέβαια, η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, παραπαίοντας από «επιτυχία σε επιτυχία», θα δει πόση μεγάλη απόσταση έχει η πραγματικότητα από τις φαντασιώσεις που χαϊδεύουν αφτιά και άμεσα θα έχει να αναμετρηθεί με το βάθεμα της κρίσης μέσα στον ίδιο τον ΣΥΝ. Γι’ αυτό δεν θα αποτελέσουν έκπληξη οι όποιες εξελίξεις.
Μην ξεχνάμε, πως οι μεγάλες στροφές έγιναν καλοκαίρι (πέρσι και φέτος), ερήμην του κόσμου του Σύριζα, χωρίς να μπαίνουν τα πολιτικά επίδικα στο κέντρο της προσοχής, υπό εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα και με τους μηχανισμούς και τις επιλεκτικές διαρροές να κυριαρχούν. Όποτε υπήρξαν διαδικασίες ή έγινε πολιτική συζήτηση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη) τα πράγματα δεν ήταν τόσο ευχάριστα για την ηγεσία του ΣΥΝ και τους «πρόθυμους».
Η βαθιά κρίση του ΣΥΝ μπλοκάρει και την έξοδο από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε έκτακτες καταστάσεις προκύπτουν και έκτακτες λύσεις. Μέχρι την 4η Συνδιάσκεψη (που θα γίνει μετά τις εκλογές), οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται πως θα κινηθούν ενωμένες σε όλες τις περιφέρειες και σε όλους τους δήμους. Τα αποτελέσματα των εκλογών φυσικά και θα επηρεάσουν το πλαίσιο και το κλίμα των διεργασιών το επόμενο διάστημα.
Το στοίχημα είναι να συγκροτηθεί ένας πόλος με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, που να μπορεί να προπαγανδίσει και να εμπνεύσει σε ένα βαθμό την ανάγκη της μετωπικής πολιτικής και να πολιτικοποιήσει την αγανάκτηση και δυσαρέσκεια της κοινωνίας. Που να συμβάλει στη συγκρότηση ενός μετώπου ελπίδας και ανασύνταξης. Αυτό θα είναι πολλαπλά χρήσιμο για τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και συνολικά για την ελληνική Αριστερά.
Σχόλια
