Του Γιώργου Κατρερίνη.
Η υποχώρηση των αριστερών ιδεών, ή καλύτερα η μειοψηφική θέση που πλέον κατέχουν στο χώρο των εργαζομένων, αναδεικνύει όλο και περισσότερα προβλήματα.
Οι εργαζόμενοι απομακρύνονται από τις έννοιες της αλληλεγγύης, της οργάνωσης, της συλλογικότητας, της ταξικής ενότητας. Αντί η λαίλαπα των μέτρων που περικόπτει μισθούς, δικαιώματα, που απειλεί σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων με μακροχρόνια ανεργία να τους συσπειρώσει, τους στρέφει στην ατομική στάση, τους τοποθετεί εχθρικά απέναντι στο συνδικαλισμό, τους διασπά. Τα συνδικάτα, στη συνείδηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, καταγράφονται ως μέρος της εχθρικής πλευράς.
Τι ακριβώς συμβαίνει;
Καταρχάς είναι δεδομένη η απαξίωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, λόγω της κυριαρχίας δυνάμεων του κρατικού συνδικαλισμού στις περισσότερες, αλλά και λόγω της σχεδόν αποκλειστικής ενασχόλησής τους με επιχειρήσεις του δημόσιου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν έχουν παρακολουθήσει τις εργασιακές αλλαγές που έχουν συντελεστεί και η διάρθρωσή τους έχει αφήσει πολλούς εργαζόμενους εκτός.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς, χωρίς διακριτό ρόλο σε αυτές τις οργανώσεις, ταυτίζονται στα μάτια των εργαζομένων με τη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία» που είναι απεχθής και ανυπόληπτη. Αυτό αφορά ακόμα και συνδικάτα που βρίσκονται στον απόλυτο έλεγχο του ΠΑΜΕ.
Η αναγκαία πάλη ενάντια στο Μνημόνιο βρήκε τα συνδικάτα στην χειρότερη δυνατή οργάνωσή τους και στην μεγαλύτερη απομάκρυνσή τους από τους εργαζόμενους. Η (πολλές φορές και από αίσθημα αυτοσυντήρησης) οργάνωση αγώνων, δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη προσφυγή στη βάση των εργαζομένων, δεν έγινε αφορμή για να γίνουν τομές σε πρακτικές του παρελθόντος, δεν οδήγησε σε αγκάλιασμα των διαθέσεων. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις οι αγώνες αυτοί οργανώθηκαν με τέτοιο τρόπο που έφεραν τους εργαζόμενους απέναντι.
Με αυτά ως δεδομένα, ποια πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς; Συνεχίζει και στηρίζει αδιέξοδες και απόμακρες από τους εργαζόμενους συνδικαλιστικές πρακτικές (π.χ. κινητοποιήσεις ΑΔΕΔΥ); Αντιπροτείνει άλλες μορφές συλλογικών μορφών, ενάντια στα συνδικάτα; Αντιμάχεται αντιδημοκρατικές λειτουργίες ή τις ανέχεται «αφού αποφασίζονται αγώνες»;
Η υιοθέτηση είτε «ωφελιμιστικών» τακτικών συμμετοχής στα όργανα, είτε τάσεων υποκατάστασης κάθε έννοιας συλλογικής δράσης από αυτοανακηρυγμένες «συνελεύσεις» έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα – την απομάκρυνση των εργαζομένων. Πρέπει να αντιληφθούμε τη σημασία των εργατικών αγώνων, όπου μπορούν να βλαστίσουν οι ιδέες της ανατροπής, της ταξικής σύγκρουσης, των πολιτικών αλλαγών. Προϋπόθεση, οι εργαζόμενοι να πεισθούν να συμμετέχουν, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, να νιώσουν δυνατοί με τις δικές τους οργανώσεις. Κι η Αριστερά πρέπει να αγωνιστεί σε αυτό το πεδίο να επανακτήσει τη χαμένη αίγλη των ιδεών της, με τη βάσανο της πειθούς, αλλά και του παραδείγματος.
Τι ακριβώς συμβαίνει;
Καταρχάς είναι δεδομένη η απαξίωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, λόγω της κυριαρχίας δυνάμεων του κρατικού συνδικαλισμού στις περισσότερες, αλλά και λόγω της σχεδόν αποκλειστικής ενασχόλησής τους με επιχειρήσεις του δημόσιου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν έχουν παρακολουθήσει τις εργασιακές αλλαγές που έχουν συντελεστεί και η διάρθρωσή τους έχει αφήσει πολλούς εργαζόμενους εκτός.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς, χωρίς διακριτό ρόλο σε αυτές τις οργανώσεις, ταυτίζονται στα μάτια των εργαζομένων με τη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία» που είναι απεχθής και ανυπόληπτη. Αυτό αφορά ακόμα και συνδικάτα που βρίσκονται στον απόλυτο έλεγχο του ΠΑΜΕ.
Η αναγκαία πάλη ενάντια στο Μνημόνιο βρήκε τα συνδικάτα στην χειρότερη δυνατή οργάνωσή τους και στην μεγαλύτερη απομάκρυνσή τους από τους εργαζόμενους. Η (πολλές φορές και από αίσθημα αυτοσυντήρησης) οργάνωση αγώνων, δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη προσφυγή στη βάση των εργαζομένων, δεν έγινε αφορμή για να γίνουν τομές σε πρακτικές του παρελθόντος, δεν οδήγησε σε αγκάλιασμα των διαθέσεων. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις οι αγώνες αυτοί οργανώθηκαν με τέτοιο τρόπο που έφεραν τους εργαζόμενους απέναντι.
Με αυτά ως δεδομένα, ποια πρέπει να είναι η στάση της Αριστεράς; Συνεχίζει και στηρίζει αδιέξοδες και απόμακρες από τους εργαζόμενους συνδικαλιστικές πρακτικές (π.χ. κινητοποιήσεις ΑΔΕΔΥ); Αντιπροτείνει άλλες μορφές συλλογικών μορφών, ενάντια στα συνδικάτα; Αντιμάχεται αντιδημοκρατικές λειτουργίες ή τις ανέχεται «αφού αποφασίζονται αγώνες»;
Η υιοθέτηση είτε «ωφελιμιστικών» τακτικών συμμετοχής στα όργανα, είτε τάσεων υποκατάστασης κάθε έννοιας συλλογικής δράσης από αυτοανακηρυγμένες «συνελεύσεις» έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα – την απομάκρυνση των εργαζομένων. Πρέπει να αντιληφθούμε τη σημασία των εργατικών αγώνων, όπου μπορούν να βλαστίσουν οι ιδέες της ανατροπής, της ταξικής σύγκρουσης, των πολιτικών αλλαγών. Προϋπόθεση, οι εργαζόμενοι να πεισθούν να συμμετέχουν, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, να νιώσουν δυνατοί με τις δικές τους οργανώσεις. Κι η Αριστερά πρέπει να αγωνιστεί σε αυτό το πεδίο να επανακτήσει τη χαμένη αίγλη των ιδεών της, με τη βάσανο της πειθούς, αλλά και του παραδείγματος.
Σχόλια
