Κάθε τόσο ένα ακόμη αδιανόητο μέτρο έρχεται στην επιφάνεια.
Το ακούς φευγαλέα, το διαβάζεις επιπόλαια ή συχνά το μαθαίνεις από τη διήγηση ενός γνωστού. Αν το ψάξεις λίγο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι πως υλοποιείται κανονικότατα επί μήνες, αλλά πνίγεται στον ορυμαγδό της ασφυκτικής καθημερινότητας και μιας κατασκευασμένης δημοσιότητας. Αυτό θα είναι, γιατί διαφορετικά πρέπει να ομολογήσουμε πως έχουμε μέρα με τη μέρα εθιστεί στη σφαγιαστική λογιστική των κυβερνητικών υπαλλήλων.
Πόσο είναι, άραγε, γνωστό ότι έχουν περικοπεί αγρίως τα επιδόματα για τους οροθετικούς ασθενείς, φορείς του AIDS, σε μια περίοδο αλματώδους αύξησης των νέων κρουσμάτων; Και πώς έχουν επιδιώξει να το εφαρμόσουν; Θεσπίστηκαν κι εδώ ποσοστά αναπηρίας, με σκοπό να πετσοκόψουν το… ιλιγγιώδες επίδομα των 670 ευρώ, ποσό που ο υφ. Υγείας στη Βουλή απαντώντας σε σχετική ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Χ. Καραγιαννίδη, χαρακτήρισε «υπερβολικό»! Τα ποσοστά αναπηρίας -πρόσχημα για τις σαρωτικές περικοπές- τα καθορίζει επιτροπή «αρμοδίων» στην οποία όπως οι ίδιοι οι σύλλογοι των οροθετικών καταγγέλλουν, δεν συμμετέχουν ιατροί με ειδικότητα λοιμωξιολόγου, που είναι οι κατεξοχήν γνώστες μιας ιδιαίτερα ευαίσθητης και πολυπαραγοντικής, με βάση κοινωνικά και υγειονομικά δεδομένα, κατηγορίας ασθενών που είναι προφανώς εκτεθειμένη και σε μεγάλο βαθμό βιώνει ήδη την απόρριψη και την περιθωριοποίηση. Αλλά με ποιο μέτρο κατατάσσεται κανείς τόσο ή περισσότερο επί τοις εκατό ασθενής και φορέας του AIDS; Μεταξύ άλλων κριτηρίων, αξιολογείται ο αριθμός των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος, ένας δείκτης δηλαδή της ισχύος του ιού που επηρεάζεται από την πιστή τήρηση της φαρμακευτικής αγωγής. Και πάλι μαρτυρίες ασθενών αποκαλύπτουν πως ορισμένοι ευρισκόμενοι σε έσχατα όρια απελπισίας, αποφασίζουν να σταματήσουν τη λήψη των φαρμάκων, ώστε οι εξετάσεις τους να «κοκκινίσουν» και έτσι να κριθούν «άξιοι» να λάβουν τα κουτσουρεμένα επιδόματα.
Μένει κανείς άφωνος με όσα έχουν μηχανευτεί και μεθοδεύουν οι νοσηροί εγκέφαλοι που έχουν αναλάβει να εξειδικεύσουν το «πρόγραμμα», ώστε να εκπληρώσουν με κάθε τίμημα τους δημοσιονομικούς στόχους. Η κοινωνία αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμη ύλη, οι ασθενείς, οι ηλικιωμένοι, οι φτωχοί και οι μετανάστες με υπουργικές υπογραφές ρίχνονται στον Καιάδα. Ένας αποτρόπαιος ρατσισμός αναδύεται στον πυρήνα του Μνημονίου. Αν αναλογιστούμε τι τραβάει ο κόσμος για να γράψει τα στοιχειώδη και αναγκαία φάρμακά του, να διεκπεραιώσει τις εξετάσεις του, να εισαχθεί και να βρει γιατρό σε ένα νοσοκομείο, να λάβει τα αυτονόητα της πρόνοιας και της σύνταξής του, τότε αντιλαμβανόμαστε πού τον οδηγούν, για ποιο τέλος τον έχουν προϋπολογισμένο.
Είναι το φρικιαστικό ισοδύναμο των «πλεονασμάτων», για τα οποία πανηγυρίζουν οι συγκυβερνώντες κι οι αγορές ανταμείβουν.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
