Μερικά συμπεράσματα μετά την εκδήλωση στο Σπόρτινγκ
Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Με τη συγκέντρωση που οργάνωσε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής στο Σπόρτινγκ στις 27 του Μάη, δεν επεδίωξε ούτε να κάνει «πρεμιέρα» της πολιτικής του παρουσίας, ούτε πολύ περισσότερο να διευθετήσει υπαρκτές διαφορές εντός της Αριστεράς. Άλλος ήταν ο στόχος τούτης της πρωτοβουλίας. Είναι κοινή πεποίθηση και εκτίμηση των δυνάμεων που συγκροτούν το Μέτωπο –και όχι μόνο– πως ζούμε μια εποχή ριζικών κοινωνικών ανατροπών και ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων.
Σε μια ιστορική από κάθε άποψη περίοδο της ταξικής διαπάλης και των κοινωνικών εξελίξεων, όπου το διακύβευμα δεν είναι επί μέρους «κέρδη» για το σύστημα, ή δύο βήματα πίσω για το λαϊκό κίνημα, αλλά η προσπάθεια η εργατική τάξη και ολόκληροι λαοί, να επιστρέψουν στον προηγούμενο αιώνα.
Σ’ αυτήν τη σημαντική και ρευστή περίοδο όπου δυσκολίες και δυνατότητες συνυπάρχουν, οργανώνεται μια εκδήλωση όχι από κομματικό φορέα, κίνηση ή παράταξη, αλλά από ένα σχήμα που νοιώθει το χρέος να δηλώσει ανοιχτά την ανάγκη οικοδόμησης ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αντίστασης και δράσης, άμυνας και ανατροπής, ανοιχτό στην κοινωνία, απαλλαγμένο από παραλυτικές ψευδαισθήσεις «μεταρρυθμίσεων», διακριτός αντίπαλος του συστήματος.
Αυτή ήταν η φιλοδοξία της εκδήλωσης στο Σπόρτιγκ. Να δηλώσει η Αριστερά τούτη την ώρα παρούσα και έτοιμη να κάνει την κρίση τους ευκαιρία μας.
Η πρωτοβουλία αυτή του Μετώπου δεν ήταν μια ξαφνική, παρορμητική απόφαση. Ήταν συνέχεια μιας σειράς δημόσιων προτάσεων, εκδηλώσεων με συζητήσεις και αναλύσεις, ακτιβισμών, παρεμβάσεων στα ΜΜΕ, συσκέψεων και συγκεντρώσεων.
Η συγκέντρωση στο θέατρο Άλφα για τα προβλήματα της ευρωζώνης, η συζήτηση με οικονομολόγους στην ΑΣΟΕΕ, για την κρίση, οι συζητήσεις στην Αθήνα και την επαρχία με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μια δημιουργική προετοιμασία της εκδήλωσης στις 27 του Μάη.
Η συγκέντρωση στο Σπόρτινγκ, δεν πέρασε απαρατήρητη. Συζητήθηκε και σχολιάστηκε ποικιλόμορφα από συμμαχικούς και αντίπαλους πολιτικούς χώρους τόσο κατά την εξαγγελία της, όσο και μετά την πραγματοποίηση της.
Κατασκευάστηκαν ποικίλα σενάρια, διοχετεύτηκαν απίθανες «πληροφορίες» στα ΜΜΕ, εφευρέθηκαν «εχθροί», εξυπηρετήθηκαν «συσπειρώσεις» και συνειδητά ή ασυνείδητα, με σχέδιο ή με αφέλεια, επιδιώχτηκε να υποβαθμιστεί ως πολιτική πρωτοβουλία και να εμφανισθεί σαν «κόλπο» και σχεδιασμός μιας φιλόδοξης πολιτικής ομάδας, ως μια προσπάθεια «επίλυσης διαφορών» της Αριστεράς.
Έγιναν συντονισμένες προσπάθειες να εμφανιστεί το Μέτωπο ως κίνηση που σηματοδοτεί τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ως εξαγγελία νέου κόμματος, ως προσπάθεια διάλυσης του ΣΥΝ.
Όλη η «επίθεση» που δέχτηκε τούτη η πρωτοβουλία του Μετώπου, μας οδηγεί σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα:
• Η παρουσία και οι δραστηριότητες του Μετώπου, δεν είναι αδιάφορες ούτε σε δυνάμεις της Αριστεράς ούτε βέβαια σε αντίπαλους χώρους. Παρακολουθούν την πορεία του Μετώπου και ενδιαφέρονται στο κατά πόσο επιδρά σε πολιτικές επιλογές της ριζοσπαστικής αριστεράς συνολικά.
• Ανησυχούν «φίλοι και εχθροί» για την επίδραση που μπορεί να αποκτήσουν οι ιδέες και οι προτάσεις του Μετώπου στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, στην ευρύτερη κοινωνική αριστερά, όταν μάλιστα τα προβλήματα οξύνονται και η κατάσταση στην Αριστερά δεν δείχνει να βελτιώνεται.
• Τέλος, παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες που έγιναν από διάφορες πλευρές και με ποικίλα κίνητρα, δεν πέτυχαν να αποσιωπήσουν τη συγκέντρωση του Σπόρτιγκ, να την υποβαθμίσουν ως πολιτικό γεγονός, ή να την ευτελίσουν ως «μονομαχία για μικροεξουσία».
Πέρα όμως απ’ αυτά, υπήρξαν πολλοί –πάρα πολλοί– από διάφορους χώρους της Αριστεράς, που δείχνουν έτοιμοι και πρόθυμοι να στηρίξουν ενεργά μια αριστερή διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση.
Τελικά, η συγκέντρωση στο Σπόρτιγκ γίνεται αντικειμενικά η αφετηρία νέων πολιτικών και κινηματικών πρωτοβουλιών, ώστε η λαϊκή οργή να μετατραπεί σε δύναμη αναγεννητική για το λαό και τη χώρα.
