Αδυνατεί να βρει κάποια διέξοδο από την κλιμακούμενη πίεση των μπλόκων η κυβέρνηση. Χωρίς να έχει κάποια παροχή να δώσει, έχοντας τινάξει στον αέρα (με τα σκάνδαλα) το σύστημα πληρωμών και ενισχύσεων, αδιαφορώντας πλήρως για το μέλλον της πρωτογενούς παραγωγής στη χώρα, ο μόνος δρόμος που της απομένει είναι η φυγή στην καταστολή και τον κοινωνικό αυτοματισμό, ελπίζοντας πως οι γιορτές που έρχονται θα της επιτρέψουν να γλιτώσει, προς ώρας, από αυτό τον πονοκέφαλο.
Η οργή απέναντι στη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πλέον διάχυτη και καταγράφεται έντονα κυρίως στην επαρχία, εκεί όπου οι βουλευτές της βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με την αγανάκτηση των αγροτοκτηνοτρόφων. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο επικοινωνιακό, αλλά βαθιά πολιτικό, καθώς η κυβέρνηση δείχνει και σε αυτή την υπόθεση αποκομμένη από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, και ειδικά από την υπό εγκατάλειψη περιφέρεια. Στο Μαξίμου υπάρχει έντονος φόβος για διαρροές προς τα δεξιά (κόμμα Σαμαρά), την ώρα που η κεντροαριστερά (στις διάφορες εκδοχές της) παραμένει σε κατάσταση αφασίας, αδυνατώντας να αρθρώσει πειστικό λόγο και επιβεβαιώνοντας πως στα βασικά συμπεριφέρεται ως «συμπολίτευση».
Απέναντι σε αυτή την πίεση, η κυβερνητική στρατηγική εξαντλείται στον κοινωνικό αυτοματισμό και το «διαίρει και βασίλευε». Από τη μία, τα επεισόδια και η αυστηρή στάση απέναντι στους διαμαρτυρόμενους –με στημένες κατηγορίες για εγκληματική οργάνωση όπως στην Κρήτη– και από την άλλη επιλεκτικές συναντήσεις ώστε να διασπαστεί το μέτωπο των κινητοποιήσεων. Το μήνυμα προς τους αγρότες είναι σαφές: βρείτε αντιπροσωπεία, καταθέστε αιτήματα, μπείτε σε ένα πλαίσιο διαλόγου. Ωστόσο, χωρίς ουσιαστικές απαντήσεις και δεσμεύσεις, αυτή η τακτική μοιάζει περισσότερο με ελιγμό καθυστέρησης παρά με πρόθεση για λύση. Ειδικά όταν παρά τις υποσχέσεις για έκτακτες πληρωμές (π.χ. για το μέτρο 23) βλέπουν στους λογαριασμούς τους να μπαίνουν ψίχουλα.
Παράλληλα τα όσα εξοργιστικά λαμβάνουν χώρα εντός της Βουλής, στην εξεταστική για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, έρχονται να επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το κλίμα. Οι αποκαλύψεις, η αλαζονεία και η εικόνα ενός συστήματος που λειτουργεί όχι απλά με πελατειακούς αλλά με μαφιόζικους όρους, προσφέρονται ως θέαμα προς κατανάλωση. Όμως πίσω από τον κυνισμό και την αίσθηση του ακαταδίωκτου των «αρίστων» (στην κλοπή δημόσιου χρήματος) της Ν.Δ., υπάρχει πραγματική οργή για τη σαπίλα που αποκαλύπτεται. Για χιλιάδες παραγωγούς, οι καθυστερήσεις και οι αδικίες στις πληρωμές έχουν καταστεί πλέον ζήτημα επιβίωσης, που τροφοδοτεί τη βαθιά απαξίωση για το πολιτικό σύστημα συνολικά.
Το συμπέρασμα είναι πως το Μαξίμου βρίσκεται στριμωγμένο, χωρίς καθαρό αφήγημα και χωρίς ουσιαστικά εργαλεία εκτόνωσης της κρίσης. Η καταστολή, οι επικοινωνιακοί χειρισμοί και η επίκληση της «ομαλότητας» δεν αρκούν για να καλύψουν τις δομικές αδυναμίες μιας πολιτικής που εγκατέλειψε την πρωτογενή παραγωγή. Άσχετα από τα επόμενα βήματα των μπλόκων, είναι βέβαιο πως χωρίς ουσιαστικές λύσεις ανάταξης του πρωτογενούς τομέα και στήριξης της περιφέρειας, η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια απλώς θα μετατεθεί χρονικά, επιστρέφοντας με μεγαλύτερη ένταση και απρόβλεπτες πολιτικές συνέπειες.
