Τα χρόνια που ασχολούμαι με την Αριστερά διαπίστωσα ότι δεν είχε ξένους φίλους, με τη διπλή έννοια: των ανθρώπινων σχέσεων και της αγωνιστικής συνοδοιπορίας. Το βλέπεις σήμερα και στους «τοίχους» των αριστερών. Και η ευρέως επικρατούσα λογική του μικρού αλλά δικού μας κράτους μέσα στο οποίο ζούμε, δεν φτάνει για να το εξηγήσει. Έχει να κάνει, ίσως, με την απομάκρυνσή μας από τον πυρήνα της επαναστατικής ιδεολογίας, από την εξάντληση της διεθνιστικής μας αλληλεγγύης, πέρα από κάποιες σημαντικές δράσεις ορισμένων ακτιβιστών (π.χ. το Καράβι για τη Γάζα), στην καταγγελτική αρθρογραφία, που είναι εύκολη και βολική, αλλά και σε μια αστική ατομιστική ψυχολογία που δεν άφησε καθόλου ανεπηρέαστους εμάς τους αριστερούς. Ο επακόλουθος εγωκεντρισμός δυσκόλεψε πάρα πολύ την καλλιέργεια ζεστών και ειλικρινών ανθρώπινων επαφών, την αληθινή συντροφικότητα που υποκαταστάθηκε από μια στείρα κομματικότητα η οποία συνδέθηκε με συμφεροντολογικές σχέσεις, εξ ου και οι φράξιες, κλίκες κ.λπ.. Γιατί αυτή η απομόνωση του καθενός στον μικρόκοσμό του, δεν αφορούσε μόνο τις σχέσεις με τους ξένους, αλλά και τις σχέσεις μεταξύ μας. Που εξελίσσονταν σε σχέσεις σχεδόν επαγγελματικού χαρακτήρα, ασφαλώς και με τη συμβολή των επαγγελματικών επ’ αμοιβή στελεχών. Αυτό ανέκαθεν βόλευε τους καριερίστες και όσους είχαν χαμηλό ηθικό αντίβαρο. Το είδαμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο ψεύτικες αποδείχτηκαν οι σχέσεις που δεν υστερούσαν καθόλου σε χαιρετούρες και δημοσιοσχεσίτικα χαμόγελα. Από το πόσο εύκολα αυτό το εγχείρημα θρυμματίστηκε. Από το πόσο εύκολα έγιναν αλισβερίσια κάτω από το τραπέζι, πώς μοιράστηκαν θέσεις, πώς έγιναν μεταπηδήσεις από ομάδα σε ομάδα, από το πόσο εύκολα έγιναν οι πρώην σύντροφοι από δυο χωριά χωριάτες. Τα ατομικά συμφέροντα έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο και σε πολλές περιπτώσεις υπερκέρασαν ή καλύφθηκαν πίσω από τις πολιτικές και ιδεολογικές βιτρίνες.
Διεθνείς σχέσεις
Κι αυτό, το είδαμε και με τους ξένους. Όταν χρειαστήκαμε τη βοήθεια των ομοϊδεατών μας από το εξωτερικό, έπρεπε να αρχίσουμε από λίγες άκρες. Ανέκαθεν η ρουτίνα ήταν ο κανόνας. Ένας-δυο του τμήματος διεθνών σχέσεων είχαν κάποιες περισσότερο τυπικές και κατά κανόνα σκόρπιες επαφές στο εξωτερικό. Τους θυμηθήκαμε όταν τους χρειαστήκαμε. Αλλά και τότε ενεργήσαμε υποτονικά. Η όποια σημαντική δράση αλληλεγγύης υπήρξε εκτός Ελλάδας, προέκυψε από την αυθόρμητη ανάληψη πρωτοβουλιών από αριστερούς σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες που είδαν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ελληνικό φαινόμενο και θεώρησαν ότι δίνει ώθηση και στα δικά τους κινήματα. Η ντόπια Αριστερά δεν είχε προσπαθήσει να χτίσει στενές και στέρεες σχέσεις με τους προοδευτικούς πολίτες σε άλλες χώρες. Η πιο κραυγαλέα περίπτωση αφορά τα Βαλκάνια. Η Αριστερά στην πράξη δεν διαφοροποιήθηκε από την περιφρόνηση της Δεξιάς για τους βαλκανικούς λαούς. Το πνεύμα του Ρήγα δεν άγγιξε ούτε τους εθνικιστές ούτε τους αντιεθνικιστές.
Κι όταν λέω Αριστερά δεν εννοώ μόνο τους κομματικούς αρμόδιους. Εννοώ και κάθε άτομο και ομάδα που έκανε πολιτική μέσα από έναν εξειδικευμένο τομέα. Για παράδειγμα, το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ επαφή με ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων από άλλες χώρες. Το ίδιο και όλα τα άλλα τμήματα, πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις. Μόνο οι πανεπιστημιακοί του εξωτερικού είχαν δικούς τους κύκλους, αλλά αυτοί, μέχρι πρότινος, δεν επηρέαζαν την κατάσταση στο εσωτερικό της Αριστεράς.
Γι’ αυτό, όταν είδαμε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να δώσουμε τη μάχη, δεν είχαμε κανένα σοβαρό δίκτυο φίλων και ομοϊδεατών στο εξωτερικό ικανό να ενοχλήσει τα θηρία μέσα στην ίδια τους τη χώρα για λογαριασμό μας. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο ταρατατζούμ έγινε με τον Σλάβοϊ Ζίζεκ, που δεν ήταν και ο καταλληλότερος, για να κρύψουμε την πελώρια έλλειψή μας. Ή το πόσο εύκολα ο «Ολαντανδρέου» έγινε «σύμμαχος».
Αφιλία
Αυτή μας η έλλειψη, που στα αίτιά της εμπεριέχει και την αδιαφορία και τον αμοραλισμό, φάνηκε και μετά τη στρέβλωση του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και την άνευ όρων ευθυγράμμιση της κυβέρνησης με το αντίπαλο στρατόπεδο. Όταν δεν λήφθηκαν καθόλου υπόψη οι επιπτώσεις από τη στροφή 180 μοιρών πάνω στους αλληλέγγυους φίλους μας και στα κινήματα που αναπτύσσονταν στην Ευρώπη με τα οποία συγκλίναμε και με τα οποία ελπίζαμε ότι θα πετύχουμε καλύτερα τους στόχους μας. Χωρίς αιδώ και χωρίς ενοχή, τους αφήσαμε στα κρύα του λουτρού και τους τσακίσαμε τα φτερά. Οι μεταλλαγμένοι Συριζαίοι το πέρασαν κι αυτό ντούκου. Με τη μνημονιακή ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε μια κραυγή ανακούφισης όλη η Δεξιά της Ευρώπης, γιατί η αριστερή αντιπολίτευση ζημιώθηκε σχεδόν παντού. Ακόμα και η εντόπια Αριστερά που δεν ακολούθησε τον νέο ΣΥΡΙΖΑ στον κατήφορο, δεν προσπάθησε να κρατήσει σε ένα τουλάχιστον βαθμό αυτό το κίνημα αλληλεγγύης ενεργό και να διατηρήσει ζωντανές αυτές τις πολύτιμες επαφές και σχέσεις που αναπτύχθηκαν κυρίως με την πρωτοβουλία των Ευρωπαίων συμπαραστατών. Οι σχέσεις της σύγχρονης ελληνικής Αριστεράς με τον έξω κόσμο πάντα ευκαιριακές ήταν και πρόσκαιρες.
Αυτός είναι κι ένας λόγος που όσοι έκαναν την τούμπα πολύ άνετα άρχισαν να χαριεντίζονται, όπως μαρτυρούν χιλιάδες δημοσιευμένα ενσταντανέ, με τους μέχρι χτες δαίμονες. Η αφιλία και ο καιροσκοπισμός είναι συγγενείς του ατομισμού και ένδειξη του αμοραλισμού που έκανε το «ήθος της Αριστεράς» χαρτοπόλεμο!
Αποκριάτικος,
Γκαούρ
