Τoυ Χάιμε Σβαρτ
Αχ! Πατρίδα…
βασίλειο μεταλλωρύχων
φυλακισμένων στον πάτο της αδικίας…
Αχ! Χιλή με τους
τριάντα τρεις εργάτες σου
στα επτακόσια μέτρα βάθος…
Αχ! Oρυχείο του Σαν Χοσέ… στα πιο βαθιά
σωθικά σου που κρύβουν τους καλύτερους θησαυρούς
της ανθρώπινης μιζέριας…
Αχ! «Πεθαίνω σ’ αυτή τη ζωή χωρίς Αγάπη…»
Πεθαίνω με την απορία, γιατί τόση
ανισότητα;
Αχ! Χιλή πληγωμένη,
ας μη ξεχνάμε «πως η σκλαβιά των ανθρώπων
είναι η μεγάλη δυστυχία του κόσμου…»
Αχ! Άδικα αφεντικά
που φυλακίζουν
τους εργάτες μας και τους μεταλλωρύχους
του μετάλλου και του χρυσού
σε βάθη
απρόσιτα
στην έρημο της Ατακάμα…
Αχ! Κύριοι του χρήματος και της τοκογλυφίας…
Αχ! Κερδοσκόποι χωρίς αναστολές
για την ανθρώπινη ζωή…
και τους μεταλλωρύχους μας
θαμμένους
στα έγκατα της γης
του Βορρά της Χιλής…
Χάιμε Σβαρτ
