Πολλοί από όσους έχουν την τύχη να μένουν «δώθε από το ποτάμι» γνωρίζουν την ιδιωτική κλινική Ταξιάρχαι στο Περιστέρι. Είτε οι ίδιοι είτε συγγενείς και φίλοι τους έχει τύχει να στριμωχτούν ασφυκτικά στον προθάλαμό της για κάποιες εξετάσεις, ή να νοσηλευθούν εκεί. Το ίδιο συμβαίνει στις δεκάδες ακόμη κλινικές και διαγνωστικά κέντρα που εδρεύουν στον εν λόγω Δήμο. Είναι λίγο περίεργο απ’ αυτήν την άποψη να «πέφτουν από τα σύννεφα» οι κυβερνητικοί αρμόδιοι και οι δημοτικοί άρχοντες (π.χ. ο κ. Παχατουρίδης ξαφνικά ξύπνησε ζητώντας «την άμεση αναστολή λειτουργίας της εν λόγω κλινικής και εντατικούς ελέγχους σε όλες τις μονάδες υγείας που είναι εγκατεστημένες στην πόλη μας»). Θα μπορούσαν να κάνουν ελέγχους πριν συμβεί το κακό, αντί να θυμώνουν εκ των υστέρων ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών.
Και το κακό, δηλαδή η ανακάλυψη μιας ακόμη υγειονομικής βόμβας που ήδη μετρά 3 νεκρούς και τουλάχιστον 34 κρούσματα (ίσα μοιρασμένα ανάμεσα σε ασθενείς, κυρίως νεφροπαθείς, και νοσηλευτικό προσωπικό…), ήταν απλά ένα από αυτά που μας βρήκαν τούτη την εβδομάδα, ανατινάζοντας το μασάζ περί επιστροφής στην κανονικότητα. Είχε προηγηθεί το Κρανίδι, όπου η δομή φιλοξενίας προσφύγων αποδείχθηκε επίκεντρο της επιδημίας, με 150 από τους συνωστισμένους «φιλοξενούμενους» να έχουν προσβληθεί από τον κορωνοϊό. Ακόμη χειρότερα, η εν λόγω υποτίθεται κλειστή δομή είχε μετατραπεί –προφανέστατα με την ανοχή των αρμόδιων για τη λειτουργία και τον έλεγχό της– σε «παιδική χαρά» διαφόρων νταβραντισμένων περιοίκων…
Στα περιστατικά προστίθεται η ανακάλυψη ενός ακόμη πιθανού επίκεντρου στην (επίσης ιδιωτική) ψυχιατρική κλινική Κασταλία στο Ελληνικό, όπου ακόμη ψάχνουν να βρουν αν και πόση ζημιά έχει γίνει από το πρώτο διαπιστωμένο κρούσμα. Κι εκεί οι αρχές, κυβερνητικές και δημοτικές, έπεσαν από τα σύννεφα και αγανάκτησαν – λες και αρμόδιοι για τον έλεγχο της κατάστασης ήταν οι… κάτοικοι της περιοχής. Συν το κρούσμα στη Μαλακάσα, και πάει λέγοντας.
Παρ’ όλα αυτά, «επανεκκίνηση»;
Αυτά τα διόλου ατυχή περιστατικά (η ασυδοσία δεν συνιστά ατυχία, αλλά επιλογή) αποκαλύπτονται τη στιγμή που κορυφώνεται η ζύμωση της κοινής γνώμης για «σταδιακή χαλάρωση των μέτρων και επιστροφή στην κανονικότητα». Ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα ο Δρόμος επεσήμαινε ότι ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης αντιπαρατίθενται δύο κέντρα, που κατανοούν διαφορετικά τον, κατά Μόσιαλο, «ισοσκελισμό της υγείας, των ατομικών ελευθεριών και των οικονομικών περιορισμών»: από τη μια είναι αυτοί που εξακολουθούν να δίνουν προτεραιότητα στον περιορισμό της επιδημίας (γνωρίζοντας ότι τυχόν χαλάρωση μπορεί να έχει εφιαλτικές επιπτώσεις με το δεδομένο σύστημα υγείας), κι από την άλλη εκείνοι που προωθούν την «επανεκκίνηση της οικονομίας» με όποιο κόστος.
Η ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση αποκαλύπτεται ανοιχτά πια και στο θέμα του ανοίγματος ή όχι των σχολείων, με τη «δυστοκία» που παρατηρείται στη διαρκώς αναβαλλόμενη λήψη της σχετικής απόφασης. Κύριο, αν και άρρητο δημοσίως, «επιχείρημα» όσων επιμένουν να ξανανοίξουν ακόμη και τα δημοτικά σχολεία (!), είναι η αδυναμία του κράτους να συνεχίσει να επιδοτεί έστω και με ψίχουλα τους γονείς που μένουν στο σπίτι και τα μικρομάγαζα που είναι καταδικασμένα να βάλουν λουκέτο. Η ίδια σύγχυση εκπέμπεται και στο θέμα του τουρισμού, με έναν υπουργό να διαβεβαιώνει ότι «η Ελλάδα θα είναι βασικός τουριστικός προορισμός στην όποια τουριστική πίτα παγκοσμίως» και να χαίρεται που η Bild καλεί τους Γερμανούς να πάνε για μπάνια στην ασφαλή αποικία τους, και άλλον να μοιράζεται τον «προβληματισμό του», μήπως η Ελλάδα θα πρέπει να περιοριστεί φέτος στον εσωτερικό τουρισμό. Τελικά όλοι καταλήγουν ότι θα αναμένουν οδηγίες από τις… Βρυξέλλες. Λογικό! Με την εκπληκτική ανταπόκρισή τους ως τώρα στο θέμα της πανδημίας, οι Βρυξέλλες προσφέρουν όσο να ’ναι μια αίσθηση σιγουριάς…
Γ.Α.
