Του Μάρκου Δεληγιάννη.
Άργησαν κάπως να φανούν και φέτος οι κάθε λογής ατζέντηδες, το προϊόν που κουβαλούν στην πιάτσα να μοστράρουν. Περίοδος μεταγραφών! Κι ό,τι πουλιέται θ’ απλωθεί σε καθώς πρέπει μαγαζιά, μα και σε αγορές λαϊκές -καμιά φορά αυτές είναι πιο συμφερτικές- καταλλήλως θα προωθηθεί. Περίοδος μεταγραφών! Και συ, φίλε, που όνειρα τρελά κάνεις, για της δημοσιότητας την κλίνη, μην πανικοβάλλεσαι. Φτάνει το σωστό ατζέντη να ’χεις. Αυτός εύκολα θα σε φέρει σ’ επαφή μ’ ένα γραφιά, μ’ έναν απ’ αυτούς, που ανερυθρίαστα λεκιάζουν την ασπράδα του άγραφου χαρτιού ή, ακόμη πιο σημαντικό, με κάποιον που συστηματικά βιάζει τη λογική και την αλήθεια στις τηλεοπτικές κοκορομαχίες, τότε, φίλε, μη σε νοιάζει, η μεταγραφή σου εξασφαλισμένη και καλοπληρωμένη. Το όνομά σου καθημερινά η επικαιρότητα θα θωπεύει. Μα, πιστεύω πως το κατάλαβες. Δεν σου μιλάω για ποδόσφαιρο. Εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Για τους γυρολόγους της πολιτικής σου γράφω. Νόμιζες πως από ίκτερο πάσχουν μόνο τα έντυπα τα αθλητικά; Όχι. Πλανάσαι πλάνην οικτρά. Μια περιήγηση στον κόσμο της διαμόρφωσης της πληροφορίας θα σε προσγειώσει στης πραγματικότητας την σκληράδα.
Έγκριτες εφημερίδες, των εργολάβων μπαξέδες, εκτοξεύουν μύδρους απ’ τις στήλες τους εναντίον της αντιπάλου παρατάξεως. Και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, αυτοί που θεωρούν, πως η λέξη βουλευτής είναι παράγωγο του ρήματος βολεύομαι, βλέπουν την ερωμένη τους, την καρέκλα, να τους εγκαταλείπει. Χάνουν την ψυχραιμία τους. Κτυπούνε πόρτες. Εκλιπαρούν. Προτείνουν λύσεις. Προς Θεού! Η παρούσα Βουλή να μη διαλυθεί. Λίγο ακόμη η ζωή της να παραταθεί. Να νιώθουνε κι αυτοί, οι ανύπαρκτοι, πως κάποιοι είναι. Πως είναι παράγοντες αναντικατάστατοι. Γιατί διαφορετικά, το μαύρο καρτέρι στην κάλπη έχει στήσει. Ασήμαντοι ηθοποιοί, ατάλαντοι κλόουν, πλημμυρίζουν διαδρόμους και ικετεύουν κάποιο ρόλο, έστω και τιποτένιο, να τους εμπιστευθούν κι αυτοί ξέρουν, έχουν πείρα από αυτά. Άλλωστε κάθε φορά που οι ισχυροί ατζέντηδες εγκαταλείπουν τον χθεσινό ευνοούμενο, αυτοί πρώτοι θα τρέξουν, γη και ύδωρ στο νέο αφεντικό να προσφέρουν. Ε, τι να κάνουν κι αυτοί; Να μπαλωθούν ζητάνε οι ταλαίπωροι.
Πομπώδεις φράσεις, κενές περιεχομένου προκαλούν αναίτιους θορύβους, ρυπαίνουν το περιβάλλον. Μέθοδες παλιές, δοκιμασμένες από τα χείλη των έμπειρων εκμαυλιστών.
Ανασύρουν λέξεις, καταχωνιασμένες στα σεντούκια της συντήρησης. Λέξεις που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν, χωρίς αιδώ, για τις ανάγκες τους, τις τοτινές. Λέξεις, όπως αποστασία, διασάλευση της τάξης, αποσταθεροποίηση. Κατηγορούν ανενδοίαστα την αριστερά, με ύφος που δεν σηκώνει αμφισβήτηση καμιά, για πράγματα, που αυτοί άπειρες φορές έχουν διαπράξει. Αρχιερείς της αποστασίας. Πάντα πρώτοι στους καταλόγους για μεταγραφή στο αντίπαλο στρατόπεδο. Πάντα έτοιμοι, με λόγια κοινότοπα, στην αγορά να πουν πως επιτέλεσαν θεάρεστο έργο, μα η μνήμη η δικιά μας, ευτυχώς ακόμη λειτουργεί. Ακόμη υπάρχουμε. Οι σημερινοί τιμητές είναι οι χθεσινοί πρωταγωνιστές της περίφημης αποστασίας του 1965.
Μέσα στη σημερινή κατάσταση της κατάρρευσης των πάντων, της έλλειψης κοινωνικού πιστεύω, που να χρησιμεύει σαν αντίβαρο στη δημιουργία μιας νέας αρχής, στο ξεκίνημα ενός ελπιδοφόρου αύριο, η Αριστερά αποτελεί τη μόνη ελπίδα. Κυβέρνηση και παρατρεχάμενοι βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η αποσύνθεση έχει γεμίσει την ατμόσφαιρα αποπνικτικές αναθυμιάσεις. Οι νέοι άνθρωποι, ελεύθεροι από προλήψεις και συμβατικότητες, βγαίνουν στο πέλαγος το ανοικτό -ζωή το λένε- και ζητάνε μια διέξοδο απ’ την αποπνικτική υπόνομο. Θέλουν να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με το παρελθόν της ρεμούλας, της αναξιοπρέπειας, της εκποίησης, του αναπόφευκτου ναυάγιου. Όμως μένουν αναποφάσιστοι μπροστά στην τελική κατεύθυνση. Το σήμερα δεν τους γεμίζει. Χρέος, μα και υποχρέωση της Αριστεράς, είναι και πάλι τους φαροφύλακες να επιστρατεύσει. Οι ακτές είναι επικίνδυνες χωρίς του φάρου τη ζωοδότρα ματιά. Καιρός και πάλι φως καθοδηγητικό να φωτίσει τα δύσκολα περάσματα.
Η λύση δεν βρίσκεται πίσω στο χθες. Το παρελθόν μόνο θλίψη μπορεί να μας προσφέρει. Η νιότη έχει ανάγκη από ζωή, φως, καθαρό αέρα, για να μπορεί λεύτερα ν’ αναπνέει. Οι νέες συνθήκες δεν άλλαξαν μόνο το εξωτερικό περίβλημα, αλλά και το περιεχόμενο της σημερινής ζωής. Καιρός να χαράξουμε ξεκάθαρη πορεία. Οι μεταγραφές και οι κάθε λογής ατζέντηδες μακριά από μας. Στους νέους πέφτει το καθήκον να συνεχίσουν και να διευρύνουν αυτό το κανάλι, αυτή τη ρότα, που οδηγεί σε λιμάνι απάνεμο.
Και μην ξεχνάς, φίλε μου, πως καθένας από μας, για να υπάρχει, πρέπει να υπάρχει μέσα από τους άλλους, δεν είσαι, μόνος, δεν υπάρχεις ξεκομμένος απ’ τους άλλους. Δεν υπάρχει εγώ, πάντοτε είμαστε εμείς.
