Συνεχίζουμε τα μικρά αφιερώματα στις σελίδες της εφημερίδας μας για τα 15 χρόνια από την έκδοσή της
Θα προσπαθήσω να κάνω το αντίθετο, να μιλήσω λίγο, παρά την αριστερή τοποθέτησή μου. Πρώτα απ’ όλα είμαστε στη Νομική, εγώ τη συνδέω όταν μπαίνω σ’ αυτή την αίθουσα με το 1979 και τις καταλήψεις που ήμουν μεταξύ αυτών που μπήκαν πρώτοι εδώ στη Νομική από την πίσω πόρτα και εγίναν όλα όσα εγίναν εκείνο τον καιρό. Είχαμε ψευδαισθήσεις όπως θα έλεγε και ο Στέλιος. Νομίζαμε ότι κάναμε τον ελληνικό Μάη του ‘68, δεν τον κάναμε τελικά, αλλά πάντως πιστεύουμε, έστω για λίγες εβδομάδες. Ήταν και ο Φώτης Πάλλας μαζί μας, πρωτεργάτης της κατάληψης, που πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή.
ΓΡΑΦΩ από το πρώτο φύλλο στην εφημερίδα. Είμαι ο Ηρόστρατος, δεν είμαι μόνο αυτός με τις συνεντεύξεις από τους συγγραφείς. Ο Ηρόστρατος λοιπόν, έχει συμπληρώσει, επειδή γράφω κάθε φορά το νουμεράκι δίπλα όταν το στέλνω το άρθρο, έχω φτάσει στο 655. Λοιπόν, αλλά είμαι από το πρώτο φύλλο, κυρίως με τις συνεντεύξεις των συγγραφέων και με διάφορα πολιτιστικά. Θυμάμαι ότι δεν το φανταζόμουν καν ότι θα γίνουν όλα αυτά όταν είχαμε βρεθεί στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ σε μια συνέλευση. Είπα διάφορα πράγματα, την άποψή μου και μου έκανε μεγάλη έκπληξη το γεγονός –γιατί η Αριστερά σ’ αυτά τα θέματα είναι λίγο προβληματική– ότι με καλέσανε αμέσως, με βρήκαν, και μου είπανε «έλα να συζητήσουμε, αυτά που είπες μας αρέσουνε, κάτσε να τα πούμε». Ήταν ο Σταμάτης Μαυροειδής και διάφοροι άλλοι, και μου είπαν «έλα να φτιάξουμε τον πολιτισμό του Δρόμου». Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσε να έχει. Άλλαξαν πολλά από τότε.
ΕΜΕΝΑ η ιεροτελεστία μου, γιατί είμαι αναγνώστης κύρια, είναι να διαβάζω την πίσω σελίδα πρώτα, διαβάζω μετά την Ιφιγένεια Καλαντζή – συγγνώμη είναι η αδυναμία μου, λυπάμαι που το λέω στους υπόλοιπους. Και δεν γνωριζόμαστε με την Ιφιγένεια, δεν έχουμε πιει ούτε καφέ καν. Αλλά πάντως έχω μια αδυναμία. Διαβάζω όλο τον πολιτισμό, κι εκεί έχω ένα παράπονο, ακόμα κι όταν έχουμε τρομερά θέματα στον πολιτισμό, είτε κινηματογράφο, είτε διάφορα άλλα, δεν «παίζουμε» ποτέ στην πρώτη σελίδα. Λοιπόν αυτό, ο πολιτισμός κατά τη γνώμη μου, όταν έχει κάποια αποκλειστικότητα, παράδειγμα η Ιφιγένεια, θα έπρεπε να παίζει – είναι πιο σημαντικό από ένα θέμα τάδε πολιτικό που το ξέρουμε όλοι από αλλού. Διαβάζω μετά τα διεθνή. Ναι, είμαι φαν του Ερρίκου. Περνάω, έχει γράψει ο Φινάλης ή δεν έχει γράψει; Διαβάζω πρώτα Φινάλη, συγγνώμη πάλι από τους υπόλοιπους που γράφουν διεθνή. Διαβάζω τον Ρούντι, διαβάζω πάντα το Περίπτερο Ιδεών, τα διαβάζω όλα βασικά, για να μην τα πολυλέω. Νομίζω δεν αφήνω τίποτα, κοιτάω μετά αν μου έχει ξεφύγει κάτι. Διαβάζω και Λόλα Σκαλτσά εννοείται, είναι και φίλη.
ΕΙΝΑΙ μια εφημερίδα που έχει να δώσει πάρα πολλά. Είναι μια εφημερίδα που διαβάζεται. Είναι μια εφημερίδα με πολύ δυνατά κείμενα. Με απόψεις που μπορεί να μην συμφωνώ κάθε φορά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία – αυτό είναι προτέρημα της εφημερίδας. Μπορεί να διαφωνώ, αλλά μ’ αρέσει να διαφωνώ με κάποιον που έχει επιχειρήματα πάνω σε αυτό που λέει και όχι γιατί έτσι επειδή το λέω εγώ έτσι είναι. Αλλά συμφωνώ με τον Στάθη πάρα πολύ. Ότι θα έπρεπε κάπου να πάει λίγο πέρα ο Δρόμος. Κάθε βδομάδα παίρνω συνέντευξη από κάποιον συγγραφέα. Το 80% δεν ξέρουν την εφημερίδα και την αγοράζουνε επειδή μπήκε η συνέντευξη τους. Και μετά με παίρνουνε τηλέφωνο ή μου στέλνουν ένα μέιλ και μου λένε «α αυτή είναι πολύ ωραία εφημερίδα», και λέω «ναι, πολύ ωραία είναι, αλλά 15 χρόνια πρώτη φορά την πήρατε στα χέρια σας». Αυτοί οι άνθρωποι, μερικοί έχουν γίνει μετά μόνιμοι αναγνώστες, την διαβάσανε, είδαν ότι αυτή η εφημερίδα έχει να πει πράγματα, έχει να πει πάρα πολλά. Δεν αναφέρθηκα τυχαία στα διεθνή, έχω δει πολύ συχνά πράγματα σε αυτές τις στήλες –αυτό που ειπώθηκε για τα κινήματα είναι αλήθεια–, που δεν τα συναντάω αλλού. Πουθενά. Τα βλέπω ξαφνικά στον Δρόμο και λέω «έλα ρε συ, τι γίνεται στον κόσμο, είναι τρομερό αυτό το πράγμα». Ο Δρόμος σπάει και το πολύ ελληνοκεντρικό που έχουμε σε όλα τα επίπεδα. Η προσέγγιση, σε αυτό το καταπληκτικό ένθετο σήμερα, του ιταλού για τον μηδενισμό. Σπάει την κακώς εννοούμενη ελληνοκεντρικότητα, όχι τον πατριωτισμό. Ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εμάς. Αυτό δεν ισχύει.
ΕΙΜΑΙ λοιπόν πολύ περήφανος και νιώθω πολύ τυχερός που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση μ’ αυτή την εφημερίδα, που συνυπάρχω με ανθρώπους που εκτιμώ απεριόριστα και τις απόψεις τους και την καθαρότητά τους και τα κείμενά τους. Αλλά πρέπει μετά τη γιορτή των 15 χρόνων και πηγαίνοντας στα 16 και θα ενηλικιωθούμε σε λίγο, θα μπορούμε να βγάλουμε και δίπλωμα οδήγησης, να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Είναι δύσκολο, μπορεί να την πατήσουμε. Μπορεί να βρούμε 10 χρηματοδότες και μετά να λέμε «τι τους θέλαμε τους χρηματοδότες» και να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Αλλά πρέπει να το κάνουμε. Γιατί αλλιώς δεν ξέρω τι θα γίνει. Νομίζω ότι είναι μια εφημερίδα που με ένα κλικ ακόμα θα μπορούσε να πάει πολύ πιο πέρα. Το λέω πια ως δημοσιογράφος, που είμαι στη δημοσιογραφία από το 1990, το λέω και ανατριχιάζω, 35 χρόνια. Το λέω και το βλέπω ως δημοσιογράφος, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες. Πρέπει να τις αξιοποιήσουμε!
