Του Ζαχαρία Ρουστάνη. Αφέλεια και επιπολαιότητα, ακόρεστο πάθος, απληστία, οπορτουνισμό και ματαιοδοξία, πώς να χαρακτηρίσεις τη σκανδαλώδη προσδοκία της Γλαύκης;
Η παρθένα πριγκίπισσα της Κορίνθου ετοιμάζεται να βάλει στην παστάδα της τον ιστορικό ηγέτη των Αργοναυτών και πατέρα των παιδιών της Μήδειας… Να ορθωθεί με το λευκό της φόρεμα, σαν την περίφημη γενιά των λουλουδιών, μπροστά στον ασυγκράτητο και αμείλικτο οδοστρωτήρα της μοίρας.
Ο Ιάσονας, σαν τον Σίσυφο και το πολιτικό μας σύστημα μαζί, γεννήθηκε για να διεκδικεί επ’ άπειρον το θρόνο του πατέρα του στην Ιωλκό. Αυτό στιγμάτισε την ύπαρξη και την ιστορία του και οποιαδήποτε οριστική απόκλιση θα ήταν μόνο λάθος.
Η Μήδεια εμφανίστηκε, μάγεψε σαν την κυρίαρχη πολιτική μας τάξη, πρόδωσε, τεμάχισε και σκόρπισε τον ετεροθαλή αδελφό της Άψυρτο για να γλιτώσει από τους διώκτες της, για να προσδέσει αναγκαστικά και να διασφαλίσει μ’ όρκους πίστης τη ζωή της στο πλευρό του θρυλικού Ιάσονα.
Ο καρπός της σχέσης τους ακολούθως σήμαινε και την ευτυχία τους και την ανταμοιβή τους. Τα πρώτα χρόνια βέβαια, γιατί μετά, με την κορύφωση του δράματος, έγινε το επίδικο της υπόθεσης ή το μεγάλο διακύβευμα, ως δυσθεώρητο και δυσβάσταχτο βάρος σκοτεινού παρελθόντος…
Η αθώα, λοιπόν, κόρη της Κορίνθου οφείλει στον αιώνα τον άπαντα, σαν τη δική μας Αριστερά, να λογαριάσει συνετά το παρελθόν. Να μελετήσει τα βάρη της μοίρας των πρωταγωνιστών και να τα απορρίψει. Οφείλει να συγκρατήσει την αφέλεια, την ακατάσχετη βουλιμία ή τη ματαιοδοξία της και να μοιραστεί το κρεβάτι της σοφά με το ταίρι της δικής της… αθωότητας.
Οφείλει να μελετήσει προσεκτικά την ιστορία των επίδοξων συντρόφων της και να αποφύγει τον αμείλικτο οδοστρωτήρα της μοίρας.
Η Γλαύκη, σαν τη δική μας Αριστερά, είναι η μόνη που μπορεί και ίσως αποτρέψει την ολοκλήρωση αυτής της ελληνικής τραγωδίας. Στα σαγηνευτικά χαμόγελα του Ιάσονα και στα κοινοβουλευτικά καλούδια των θεσμών να αντιτάξει σθεναρά το πνεύμα του δικού της ήθους, τις δικές της προτεραιότητες. Να προστατέψει την ωραία Κόρινθο από το να καταντήσει χώρος και χρόνος εκτόνωσης παλιών και ξένων ανομημάτων. Να προετοιμάσει ή να αξιώσει έδαφος ώστε να γεννηθούν και να ακμάσουν και γενιές αμόλυντων αγωνιστών και ηρώων.
Οι δε σοφοί γέροντες της Κορίνθου, σαν την παλιά φουρνιά αγωνιστών, πνευματικών ανθρώπων και ιστορικών στελεχών της Αριστεράς, θα της υφάνουν νυφικό χιτώνα με πολύτιμες αναμνήσεις ποντοπόρων ταξιδιών και εμπειρίες, με σκέψεις και ανθρωπιστικά οράματα, με τις χαμένες ευκαιρίες και τα λάθη που τους έκαναν σοφότερους, με τις λαμπρές στιγμές των κινημάτων και των επιτευγμάτων του ανθρώπου, με χάρτες και εικόνες από τη μακρινή αταξική κοινωνία της… Επαγγελίας, και όχι πέπλα βουτηγμένα στη χολή και στις δηλητηριώδεις σκοπιμότητες της Μήδειας, που θα κατέκαιγαν για άλλη μια φορά τις σάρκες της ωραίας νύφης.
