Στήλη Παρεν-θέσεις
του Γιώργου Βοϊκλή
Τέσσερα είναι, κατά την εκτίμησή μου, τα κυριότερα από τα διδάγματα των πέντε χρόνων της μνημονιακής πολιτικής:
– Ότι τα διεθνή κέντρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (διάβαζε οι «αγορές» και οι δανειστές μας) που χρησιμοποιούν τη χώρα μας ως πειραματόζωο, είναι αδίστακτοι και ανάλγητοι. Που σημαίνει πως το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουν τα ίδια και μετά την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.
– Ότι έχουν βρει πρόθυμους υπηρέτες ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό και τα συστημικά ΜΜΕ για την εφαρμογή της πολιτικής τους, που δεν διστάζουν να παραβιάζουν το Σύνταγμα, ακόμη και να προδίδουν τη χώρα.
– Ότι η ντόπια ολιγαρχία, όχι απλώς συνεργεί στη λεηλασία της χώρας και την υποταγή του λαού μας, αλλά επωφελείται για την κατοχύρωση και διεύρυνση των δικών της συμφερόντων.
– Τέλος, ότι τα κοινωνικά στρώματα που έχουν πληγεί από τη μνημονιακή πολιτική -η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και το πιο δυναμικό κομμάτι του, η νεολαία- έχουν αποδεχθεί παθητικά τη σταδιακή τους εξαθλίωση. Ακόμη και το σχετικά μικρό ποσοστό του 27% των εκλογών που ψήφισε και το 35% των πρόσφατων σφυγμομετρήσεων που δηλώνει ότι θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται διατεθειμένο να προχωρήσει πέρα από την ψήφο. Επίσης, έχουν κάποιο δίκιο αυτοί που λένε ότι ένα ποσοστό από αυτούς προσδοκά την επιστροφή στην επίπλαστη ευδαιμονία των προηγούμενων 10ετιών.
Τα δικά μου συμπεράσματα από τις προαναφερθείσες διαπιστώσεις είναι:
– Ακόμη και με κοινοβουλευτική αυτοδυναμία μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έχει να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες καταστάσεις σε όλα τα μέτωπα. Δηλαδή, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας.
– Δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην ενεργή συμμετοχή ενός μαζικού και δυναμικού λαϊκού κινήματος στην υλοποίηση των θεσμικών αλλαγών και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες του κυβερνητικού μας προγράμματος.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, πως πρέπει να συμβιβαστούμε, να υποχωρήσουμε, να μη δώσουμε τη μάχη. Γιατί χαμένες μάχες είναι εκείνες που δεν δόθηκαν.
Μπορεί οι οιωνοί να είναι κακοί, όμως, όπως διαβάζουμε στον Όμηρο, «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης».
Άλλωστε, κάθε πραγματικό βήμα προόδου προέκυψε από μια «έφοδο στον ουρανό».
