Πολύπλευρη αδυναμία, αλλά… Της Βέρας Δαμόφλη.
Βαρύ φορτίο. Δεν μπορούν να το σηκώσουν μόνοι τους, αλλά και δεν πολυθέλουν να το μοιραστούν. Όλοι ένα κομμάτι του εαυτού τους καταθέτουν. Ακόμα κι αυτοί που ίσως, λέω ίσως, έτρεφαν ή τρέφουν φιλοδοξίες και μωροφιλοδοξίες. Ικανοί και ξύπνιοι οι περισσότεροι, θα τα κατάφερναν κι αλλού. Εκεί όπου το μόνο που κατατίθεται στον ντορβά είναι η αξιοπρέπεια. Είναι άδικο να πει κάποιος ότι έχουν εθιστεί στα πολιτικά παιχνίδια, στις συνεδριάσεις, στις ανακοινώσεις, στην έκδοση εντύπων, στις διαδηλώσεις, στα χημικά. Στους διωγμούς παλιότερα. Ότι δεν ξέρουν πια τίποτε άλλο να κάνουν.
Δεν είναι τζογαδόροι ούτε παλαβοί οι αριστεροί. Ιδεολόγοι είναι. Ακόμα και κάποιοι που μήδισαν, αγωνίστηκαν κάποια στιγμή όχι μόνο για το δικό τους καλύτερο μέλλον.
Έτσι λοιπόν, το απόγευμα της Τρίτης, 15/6, μέσα στη ζέστη, στα αντιφατικά Εξάρχεια, μετά το συνέδριο του Συνασπισμού, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους συνεδρίασε. Έντιμη και θαρραλέα η εισήγηση του Γιάννη Μπανιά. «Να αναδειχθεί με τόλμη ο σοσιαλισμός ως εναλλακτικό όραμα και στρατηγική προοπτική για την κοινωνία. […] Με βάση όμως τα σημερινά δεδομένα, για να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ρόλο πρέπει να αλλάξει ριζικά και ο ίδιος.»
Και το κείμενο συζήτησαν και εντέλει έλαβαν απόφαση. Προσδοκούμε εφαρμογή. Διαρκώς διαφωνούσαν, όμως. Διαρκώς στενοχωριόντουσαν. Δυσπιστούσαν. Αναδείκνυαν τις διαφορές τους. Οι κατακαημένοι ανένταχτοι -που δεν τους εκπροσωπεί κανείς βέβαια στη Γραμματεία, παρά τις κάποιες αδικαιολόγητες πια συμμετοχές– μάλλον ως οργανωτικό πρόβλημα παρουσιάστηκαν.
Ανένταχτη, απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πεύκης, προσήλθα ως ακροάτρια στη συνεδρίαση της Γραμματείας. Καθόλου ως ρεπόρτερ. Και μάλιστα δεν ήθελα να δοθεί βορά το περιεχόμενό της στα «διασπάται, διαλύεται, ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, οι τέσσερις κ.λπ.». Θα ήθελα όμως να ήμουν σκηνοθέτης. Να απεικονίσω με τρυφερότητα και χιούμορ την «αδυναμία» μπροστά στην παγκόσμια κρίση που έχει ξεσπάσει και στη λαίλαπα που ακολουθεί. Την αδυναμία της Αριστεράς να εκφράσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Την αδυναμία να απαλλαγεί από τον ηγεμονισμό, τη γραφειοκρατία, το σύνδρομο της απόλυτης αλήθειας. Την ηγεσία της Αριστεράς που δεν ξέρει να ακούει, που φοβάται την άλλη άποψη. Τον κίνδυνο να μιμείται σε ύφος και συνήθειες την άρχουσα τάξη. Την Αριστερά που επισημαίνει αλλά δεν προλαβαίνει.
Όσο εφαρμόζονται τα μέτρα, πολλοί άνεργοι, απολυμένοι, χαμηλόμισθοι θα αισθανθούν μίσος. Το ταξικό μίσος που έλεγαν παλιά, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ξεσπάσει κατά της άρχουσας τάξης. Ότι θα δημιουργήσει ταξική συνείδηση, οργάνωση κι αγώνα. Μπορεί να ξεσπάσει σε αυτόν που βγάζει 200 και 500 ευρώ παραπάνω. Να εκφραστεί με περισσότερες κλοπές, ληστείες, πορνεία, ναρκωτικά, ρατσισμό, μεγαλύτερη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Να εκφραστεί από κάποιον «σωτήρα» που θα ενθαρρύνει την απαξίωση όχι μόνο του παρόντος κοινοβουλευτικού συστήματος αλλά της Δημοκρατίας και κάθε αριστερής ιδεολογίας ειδικότερα.
Ποια γλώσσα μιλούν οι γειτονιές; Ποια γλώσσα μιλούν αυτοί που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε; Οφείλουμε να την μάθουμε. Να τους ακούσουμε. Όχι αφ’ υψηλού. Ούτε με υποκριτική φιλοφροσύνη. Είμαστε στην ίδια μοίρα. Να τους πείσουμε ότι δεν γίνεται να τα καταφέρει ο καθένας μόνος του. Να μας τα ψάλλουν και να τους τα ψάλλουμε, αν χρειαστεί.
Τώρα είναι σαν να μη ξέρουμε να διαβάσουμε παρακάτω. Μας στερούν «το φως, το πέλαγο, το ψωμί» κι εμείς δεν ξέρουμε να το πούμε έτσι ώστε να το δουν όσοι ακόμα δεν το βλέπουν. Ο Σίσυφος είχε γίνει πιο δυνατός από τον βράχο του, λέει ο Αλμπέρ Καμύ. Ο Σίσυφος είχε εξαπατήσει τον Θάνατο, αλλά είχε να κάνει με θεούς. Εμείς δεν πιστεύουμε σε θεούς και δεν θέλουμε να εξαπατήσουμε κανέναν. Να ανατρέψουμε θέλουμε. Ας μην επιδείξουμε ηρωική ματαιότητα.
Δεν είναι τζογαδόροι ούτε παλαβοί οι αριστεροί. Ιδεολόγοι είναι. Ακόμα και κάποιοι που μήδισαν, αγωνίστηκαν κάποια στιγμή όχι μόνο για το δικό τους καλύτερο μέλλον.
Έτσι λοιπόν, το απόγευμα της Τρίτης, 15/6, μέσα στη ζέστη, στα αντιφατικά Εξάρχεια, μετά το συνέδριο του Συνασπισμού, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους συνεδρίασε. Έντιμη και θαρραλέα η εισήγηση του Γιάννη Μπανιά. «Να αναδειχθεί με τόλμη ο σοσιαλισμός ως εναλλακτικό όραμα και στρατηγική προοπτική για την κοινωνία. […] Με βάση όμως τα σημερινά δεδομένα, για να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ρόλο πρέπει να αλλάξει ριζικά και ο ίδιος.»
Και το κείμενο συζήτησαν και εντέλει έλαβαν απόφαση. Προσδοκούμε εφαρμογή. Διαρκώς διαφωνούσαν, όμως. Διαρκώς στενοχωριόντουσαν. Δυσπιστούσαν. Αναδείκνυαν τις διαφορές τους. Οι κατακαημένοι ανένταχτοι -που δεν τους εκπροσωπεί κανείς βέβαια στη Γραμματεία, παρά τις κάποιες αδικαιολόγητες πια συμμετοχές– μάλλον ως οργανωτικό πρόβλημα παρουσιάστηκαν.
Ανένταχτη, απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πεύκης, προσήλθα ως ακροάτρια στη συνεδρίαση της Γραμματείας. Καθόλου ως ρεπόρτερ. Και μάλιστα δεν ήθελα να δοθεί βορά το περιεχόμενό της στα «διασπάται, διαλύεται, ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, οι τέσσερις κ.λπ.». Θα ήθελα όμως να ήμουν σκηνοθέτης. Να απεικονίσω με τρυφερότητα και χιούμορ την «αδυναμία» μπροστά στην παγκόσμια κρίση που έχει ξεσπάσει και στη λαίλαπα που ακολουθεί. Την αδυναμία της Αριστεράς να εκφράσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Την αδυναμία να απαλλαγεί από τον ηγεμονισμό, τη γραφειοκρατία, το σύνδρομο της απόλυτης αλήθειας. Την ηγεσία της Αριστεράς που δεν ξέρει να ακούει, που φοβάται την άλλη άποψη. Τον κίνδυνο να μιμείται σε ύφος και συνήθειες την άρχουσα τάξη. Την Αριστερά που επισημαίνει αλλά δεν προλαβαίνει.
Όσο εφαρμόζονται τα μέτρα, πολλοί άνεργοι, απολυμένοι, χαμηλόμισθοι θα αισθανθούν μίσος. Το ταξικό μίσος που έλεγαν παλιά, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ξεσπάσει κατά της άρχουσας τάξης. Ότι θα δημιουργήσει ταξική συνείδηση, οργάνωση κι αγώνα. Μπορεί να ξεσπάσει σε αυτόν που βγάζει 200 και 500 ευρώ παραπάνω. Να εκφραστεί με περισσότερες κλοπές, ληστείες, πορνεία, ναρκωτικά, ρατσισμό, μεγαλύτερη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Να εκφραστεί από κάποιον «σωτήρα» που θα ενθαρρύνει την απαξίωση όχι μόνο του παρόντος κοινοβουλευτικού συστήματος αλλά της Δημοκρατίας και κάθε αριστερής ιδεολογίας ειδικότερα.
Ποια γλώσσα μιλούν οι γειτονιές; Ποια γλώσσα μιλούν αυτοί που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε; Οφείλουμε να την μάθουμε. Να τους ακούσουμε. Όχι αφ’ υψηλού. Ούτε με υποκριτική φιλοφροσύνη. Είμαστε στην ίδια μοίρα. Να τους πείσουμε ότι δεν γίνεται να τα καταφέρει ο καθένας μόνος του. Να μας τα ψάλλουν και να τους τα ψάλλουμε, αν χρειαστεί.
Τώρα είναι σαν να μη ξέρουμε να διαβάσουμε παρακάτω. Μας στερούν «το φως, το πέλαγο, το ψωμί» κι εμείς δεν ξέρουμε να το πούμε έτσι ώστε να το δουν όσοι ακόμα δεν το βλέπουν. Ο Σίσυφος είχε γίνει πιο δυνατός από τον βράχο του, λέει ο Αλμπέρ Καμύ. Ο Σίσυφος είχε εξαπατήσει τον Θάνατο, αλλά είχε να κάνει με θεούς. Εμείς δεν πιστεύουμε σε θεούς και δεν θέλουμε να εξαπατήσουμε κανέναν. Να ανατρέψουμε θέλουμε. Ας μην επιδείξουμε ηρωική ματαιότητα.
Σχόλια
