Δ. Κουτσούμπας: «Δεν θα αφήσουμε σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά και αν βρίσκεται. Η τιμωρία πρέπει να είναι αμείλικτη για να μην ξαναζήσουμε άλλα Τέμπη για εμάς και τα παιδιά μας» (28/2/2025)
Θ. Παφίλης: «Έχουμε και εμπειρία, είναι άλλο να το λες, και άλλο να κάνεις τα πάντα» (Οκτώβριος 2023)
Το πολιτικό σκηνικό: Κυβέρνηση με την πλάτη στη γωνία (εσωτερικά και διεθνώς). Πλήρης διάσταση πολιτικού συστήματος και κοινωνίας (περίπου 3-4 εκατομμύρια Έλληνες βρέθηκαν στις 28/2 στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας και στο εξωτερικό). Δημοσκοπική καταβαράθρωση των συστημικών κομμάτων και στασιμότητα όλων των άλλων, πλην Πλεύσης Ελευθερίας και Ελληνικής Λύσης. Κυρίως όμως, συντριπτικά ποσοστά, πάνω από 80%, που θεωρούν ότι έγινε συγκάλυψη, πως υπάρχουν ευθύνες στην κυβέρνηση, και δεν έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Από την άλλη σε μεγάλες συγκεντρώσεις η φωνή του συλλόγου γονέων των θυμάτων του εγκλήματος, η φωνή των χαροκαμένων συγγενών, και ιδιαίτερα η φωνή της κας Καρυστιανού, μιλά στην ψυχή, στο νου και την καρδιά των Ελλήνων. Και έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία από όσα λένε τα πολιτικά κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Παράγει έναν λόγο, μια πολιτική, μια ενότητα, έναν ενθουσιασμό, μια ελπίδα σε ένα εντελώς ζοφερό περιβάλλον από πολλές πλευρές.
Έχουμε λοιπόν τεράστια κοινωνική αντιπολίτευση, δεν έχουμε κανενός είδους πολιτική αντιπολίτευση, και βιώνουμε απόπειρες πολιτικής ασφυξίας και κτυπήματος του ακηδεμόνευτου κινήματος. Η λέξη ακηδεμόνευτο ενοχλεί πάρα πολλούς του πολιτικού φάσματος, επειδή έχουν συνηθίσει όλα να τα μετράνε με ψήφους, ποσοστά, βουλευτικές έδρες, θέσεις σε συμβούλια και συνδικάτα. Έχουν συνηθίσει στη διαχείριση, στο καπέλωμα, στον έλεγχο των κινητοποιήσεων, στις καλές σχέσεις εντός του πολιτικού συστήματος. Έχουν βρει τρόπους συνεννόησης και όπως ο βήχας, ο έρωτας και τα λεφτά δεν κρύβονται, έτσι δεν κρύβεται η αλήθεια: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Υπάρχουν δε σχέσεις πολυεπίπεδες ανάμεσα στα κομματικά επιτελεία και τις κορυφές της ελληνικής ολιγαρχίας.
«Πάμε παρακάτω»
Η κύρια στάση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος είναι το «πάμε παρακάτω, θα τα πούμε στις επόμενες εκλογές». «Θα αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της». «Θα κουράσουμε όσο γίνεται το ακηδεμόνευτο κίνημα, θα κλαδέψουμε τις αιχμές του, θα διαβάλλουμε πρόσωπα και ιδέες, θα το χειριστούμε κατάλληλα, ακόμα και με μια υπόκλιση στο Σύνταγμα στα ονόματα που έχουν γράψει νέοι διαδηλωτές στο πεζοδρόμιο». Κυρίως, «πάμε παρακάτω» αγνοώντας τη φωνή του λαού και της κοινωνίας. Υπάρχει Πολιτεία, Θεσμοί, Δικαιοσύνη, Κόμματα, Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, Ανεξάρτητες αρχές που πρέπει να λειτουργήσουν. Υπέρ συστήματος φυσικά, χωρίς κλυδωνισμούς, χωρίς τραντάγματα. Η ασυλία, η ατιμωρησία, το ακαταδίωκτο προστατεύει αυτό το σύστημα. Αυτό δεν το θίγουμε καθόλου, ακόμα κι αν ολόκληρη η κοινωνία είναι αντίθετη και ζητά Δικαιοσύνη, Τιμωρία και Οξυγόνο.
Το «πάμε παρακάτω» είναι μια συστημική προσβολή ολόκληρης της κοινωνίας. Μ’ αυτό κερδίζουν χρόνο, ανασυντάσσονται, προχωρούν τους σχεδιασμούς τους, παζαρεύουν μεταξύ τους, διαιωνίζουν το «σύμπλεγμα»: Ολιγάρχες – Πολιτικό σύστημα – Πρεσβείες. Αυτά στην πλήρη διασύνδεσή τους και με καταμερισμό ανάμεσα στις πτέρυγές τους, με λυκοσυμμαχίες, συμβιβασμούς, αβρότητες, τήρηση πρωτοκόλλων κ.λπ., συνεχίζουν το ίδιο μοτίβο. «Πάμε παρακάτω» εμποδίζοντας μια εισβολή της κοινωνίας στην πολιτική σκηνή, εμποδίζοντας την αναδημιουργία μιας Πολιτείας χωρίς τη σαπίλα και τη διαφθορά που μεσουρανούν, χωρίς την ατιμωρησία όσων έχουν ευθύνη.
Το «πάμε παρακάτω» δεν είναι αόριστη έκφραση. Μέσα σε έναν μήνα έγιναν δύο συγκλονιστικά συλλαλητήρια (26/1 και 28/2). Ο λαός μίλησε. Ε και; Δεν μας νοιάζει. «Πήραμε το μήνυμα» και συνεχίζουμε τα ίδια χωρίς να αλλάζουμε τίποτα. Εδώ τα λόγια του γραμματέα του ΚΚΕ ηχούν εντελώς φάλτσα· η αλήθεια του κ. Παφίλη εμφανίζεται σε όλο το μεγαλείο της: άλλο είναι να λες κάτι, και άλλο να κάνεις τα πάντα για να μην συμβεί κάτι ή για να πετύχεις κάτι. Πλήρης ομολογία μιας στάσης, όχι απλά του ΚΚΕ, αλλά ολόκληρης της ανύπαρκτης «αντιπολίτευσης». Όλοι εστιάζουν τα πάντα στη λειτουργία της Βουλής, του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, χωρίς να ακούν τη φωνή της κοινωνίας. Ιδιαίτερα όταν αυτή είναι ακηδεμόνευτη, δηλαδή αυθεντική και χωρίς πολιτικάντικες «μεσολαβήσεις».
Και τι έπρεπε να γίνει;
Ποιος ρωτάει ποιον; Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να απαντηθεί. Ρωτάνε τα κόμματα και οι εκπρόσωποί τους το «πόπολο»; Και το ρωτάνε σοβαρά; Δεν ξέρουν τι άλλο μπορούσε να γίνει ή έπρεπε να γίνει; Δεν το φαντάζονται καν; Τους το απαγορεύει κάποιος ή η συνείδησή τους ή η ταύτιση που έχουν με ένα ένοχο και σάπιο πολιτικό σύστημα και «σύμπλεγμα». Ρωτάνε όντως; Ας τους απαντήσουμε:
Για δύο χρόνια δεν είχατε χαμπαριάσει για το έγκλημα των Τεμπών και δεν κάνατε τίποτα για να γίνει κεντρικό ζήτημα, να αποκαλυφθούν στοιχεία, να φανεί η αλήθεια. Ούτε καν κατηγορήσατε πρόσωπα, καταστάσεις και κυβέρνηση για το έγκλημα. Σας ένοιαζαν οι εκλογές (Ιούνιος 2023), σας ένοιαζαν οι ευρωεκλογές (ούτε τότε ακούσατε την ηχηρότατη αποχή), συνέχεια «πηγαίνατε παρακάτω». Σιγά-σιγά, όταν άρχιζε το θέμα να αναδεικνύεται από τη δράση των γονιών των θυμάτων (και μόνον), άρχισαν όλοι κάτι να ψελλίζουν – χωρίς όμως να πιστεύουν ότι θα φούντωνε ένα ακηδεμόνευτο τεράστιο κίνημα. Ακόμα χειρότερα, μεγάλο μέρος της «αντιπολίτευσης» ασχολούνταν με τα «εσωκομματικά» της σε έναν σκυλοκαβγά για το ποιος θα είναι πρόεδρος, πώς θα ανατραπεί ένας πρόεδρος, πόσοι υποψήφιοι θα μαζέψουν υπογραφές για να κατέβουν στη «δημοκρατική» διαδικασία του 2ευρου για εκλογή αρχηγού…
Όλα αυτά τα ξέρει η κοινωνία και τα έχει αξιολογήσει. Μαζεύτηκαν 1.500.000 υπογραφές, πάλι δεν ίδρωσε το αφτί τους. Ενώ έχουν τόσους επιστήμονες και δικά τους ΜΜΕ και βουλευτές, τα κόμματα δεν μπορούσαν να ψάξουν, να βρουν στοιχεία. Πού στο διάολο πήγαινε το φορτίο της εμπορικής, ποιος ήταν ο αποστολέας και ποιος ο παραλήπτης; Ούτε καν πίεσαν προς αυτήν την κατεύθυνση. (Ακόμα και τα περί ΝΑΤΟϊκού φορτίου είχαν ακουστεί εδώ και μήνες, μα μόλις τώρα γίνονται πρωτοσέλιδα). Απλά «πάμε παρακάτω» και ας αντιπαρατεθούμε όπως ξέρουν οι μιλημένοι κόρακες (κυρίως δεν λέμε ονόματα όταν πολιτικολογούμε ή καταγγέλλουμε τον καπιταλισμό και την κερδοφορία των ολίγων…). Κι όταν έγιναν τα δύο μεγάλα συλλαλητήρια μέσα σε ένα μήνα, πάλι δεν άκουσαν τι φωνάζει η κοινωνία. Η κυβέρνηση αυτοχειροκροτείται, η αντιπολίτευση τσακώνεται ποιος θα καταθέσει και τι είδους προανακριτική ή πρόταση δυσπιστίας, και άλλοι μοχθούν να αλλάξουν το νόημα του ακηδεμόνευτου κινήματος με την υπερπολιτικοποίηση (πετώ την μπάλα στην εξέδρα) για κέρδη, μικρά Τέμπη σε κάθε χώρο δουλειάς, κράτος και κεφάλαιο που δολοφονούν κ.ο.κ. Φτάνει να μην ακούγεται στεντόρεια η φωνή του ακηδεμόνευτου κινήματος των Τεμπών.
Έτσι «προχωρήσαμε παρακάτω». Πώς; Πρώτα με μια προανακριτική της πλάκας, την οποία ψήφισαν 276 βουλευτές, που για 2 μήνες θα ψάξει τι ευθύνες… πλημμεληματικού χαρακτήρα είχε ο κύριος Τριαντόπουλος. Μετά με μια πρόταση δυσπιστίας που κατέβασαν μαζί 4 κόμματα και μια συζήτηση –με διαξιφισμούς ανούσιους– επί τρεις μέρες, και ψηφοφορία που απέρριψε την πρόταση δυσπιστίας. Όρθιοι οι βουλευτές της Ν.Δ. πανηγύριζαν… Μετά ήρθε η ορκωμοσία του νέου πρόεδρου κ. Τασούλα (ο οποίος ψηφίστηκε από ένα μόνο κόμμα το οποίο βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, όντας που είναι μειοψηφία μέσα στην κοινωνία, και είναι μπλεγμένος ισχυρά στη συγκάλυψη του εγκλήματος). Και ήταν εκεί όλοι, εκτός Πλεύσης Ελευθερίας και Ελληνικής Λύσης, άλλοι σύσσωμοι κι άλλοι με αντιπροσωπείες, διότι οι θεσμοί έχουν μεγάλη σημασία (μεγαλύτερη από το τι λέει και τι φρονεί όλος ο λαός). Αμέσως μετά (επειδή «πάμε παρακάτω») η κυβέρνηση προχώρησε σε ανασχηματισμό: τώρα έχουμε και «αντιπρόεδρο» με περγαμηνές στη διάλυση του δημοσίου, της Ολυμπιακής κ.λπ. Ο Μητσοτάκης πρέπει να ελέγξει τι θα αφήσει πίσω ακόμα και μια ενδεχόμενη μεταπήδησή του, και νομίζει ότι με παιχνιδάκια (Χατζηδάκη αντιπρόεδρο) μπορεί να αντιμετωπίσει όλα όσα έρχονται από το ωστικό κύμα Τραμπ, τις αποκαλύψεις για την USAID, τις εξελίξεις στην Ευρώπη και το τι θα ζητήσει (ή θα αρπάξει) η Τουρκία. Πάλι στο «πάμε παρακάτω», ο Μητσοτάκης υποτιμά το κίνημα των Τεμπών και την πολιτική κρίση που διέρχεται ο τόπος με την απονομιμοποίηση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Να τι έπρεπε να γίνει
Απαντάμε στο τι έπρεπε να γίνει άμεσα: Να μην αφεθεί η παρούσα κυβέρνηση να «πάει παρακάτω». Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι αμέσως μετά την ετυμηγορία (φωνή λαού) στις 28/2 δεν μπορούσε να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα όπως μέχρι τώρα. Θα έμπαινε ένα φρένο με τη μορφή τελεσιγράφου: Η Βουλή χωρίς καμία χρονοτριβή ψηφίζει έναν εκτελεστικό νόμο που άρει αμέσως την ασυλία υπουργών και βουλευτών, και καταργεί κάθε παραγραφή για την υπόθεση των Τεμπών. Παραγγέλλει σε δικαστικούς λειτουργούς που δεν έχουν εμπλακεί στη συγκάλυψη να προχωρήσουν γρήγορα την απόδοση δικαιοσύνης. Όσοι έχουν ευθύνες, τους καταλογίζονται. Και είναι επόμενο ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να παραιτηθούν για να διευκολύνουν τη Δικαιοσύνη. Αναγνώριση ότι στη χώρα υπάρχει πολιτική κρίση, και δρομολόγηση διαδικασιών για απόδοση δικαιοσύνης ακόμα και από μια μεταβατική κυβέρνηση που θα έκανε την κάθαρση και θα ξήλωνε όλο το παρακράτος που έχει δράσει στην υπόθεση των Τεμπών. Μια τέτοια πρόταση θα είχε τη στήριξη όλης της κοινωνίας.
Στο βαθμό που πραξικοπηματικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αρνιόταν να εφαρμόσει αυτή τη «φωνή λαού», όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της Βουλής, πλην της Ν.Δ. και κάποιων ξεχασμένων Σπαρτιατών, θα αποχωρούσαν, και έτσι θα βάθαινε η πολιτική κρίση. Έτσι δεν θα «πηγαίναμε παρακάτω», ή μάλλον δεν «θα πηγαίναμε έτσι όπως θέλουν παρακάτω». Θα πηγαίναμε αλλιώς, σε αρμονία με το αίσθημα του λαού για δικαιοσύνη. Δεν θα ήταν το τέλος του κόσμου ή της χώρας. Θα ήταν το τέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της παρακρατικής συγκάλυψης που κάνει. Τα «σαΐνια» των κομμάτων και οι ηγεσίες τους, οι σύμβουλοί τους, οι ειδικοί, δεν σκέφτηκαν μια τέτοια εκδοχή, δεν ήξεραν ότι αυτό ήταν σχετικά εύκολο να γίνει, ότι δεν ήταν κάτι παράλογο ή ουτοπικό; Γιατί λοιπόν δεν το πρότειναν, γιατί δεν το έκαναν;
Πρώτα όλοι συμμετείχαν στη σύσταση της προανακριτικής. Μετά όλοι πήραν μέρος στην πρόταση δυσπιστίας και άρχιζαν να λένε ότι αυτό το «όπλο» δεν θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους επόμενους 6 μήνες (να το «πάμε παρακάτω»…). Τέλος παραβρέθηκαν στην ορκωμοσία του Τασούλα (που θα μπορούσαν να κινήσουν γη και ουρανό να μην ψηφιστεί και να αποσύρονταν η υποψηφιότητά του πριν 1-2 μήνες, αλλά πάλι δεν έκαναν τίποτα). Και τώρα σχολιάζουν απλά τον ανασχηματισμό. Κύριε Κουτσούμπα, τι να τα κάνω τα λόγια «Δεν θα αφήσουμε σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά και αν βρίσκεται»; Η φωτογραφία που χαιρετιέστε με τον κύριο Τασούλα μιλάει μόνη της. Είναι ένα σύμβολο. Μοιάζει με συμβόλαιο…
Η αρρώστια του «πάμε παρακάτω»
Για το πώς συμπεριφέρεται ιδιαίτερα η αριστερά απέναντι στο ακηδεμόνευτο κίνημα και την κα Καρυστιανού θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμα. Σήμερα θα επικεντρωθούμε στο τι σημαίνει γενικά το «πάμε παρακάτω» σαν κατάσταση, σαν συμπεριφορά, σαν νοοτροπία, σαν ήθος (ή ελλείψει ήθους). Επειδή αυτό δεν αφορά μόνο το πολιτικό σύστημα ή την κυβέρνηση, την εξουσία κ.λπ. Αφορά και πολλούς άλλους οργανισμούς και πρόσωπα που δεν έχουν μάθει –ούτε θέλουν– να βγάζουν συμπεράσματα, να αναστοχάζονται για την ίδια τους την υπόσταση και δράση, να κάνουν αυτοκριτική πριν πάνε πάλι «παρακάτω». Επειδή διαρκώς «πάνε παρακάτω» χωρίς να κάνουν καμία αξιολόγηση του τι έκαναν ή δεν έκαναν. Άλλοι καυχώνται ότι είναι εσαεί πρωτοπορία και ότι το κίνημα τους ανήκει δικαιωματικά και κληρονομικά. Άλλοι αυτοβαπτίζονται «πρωτοπορία» της φαντασίας τους και δείχνουν με το δάκτυλο τον σωστό δρόμο…
Όλοι μαζί αισθάνονται ότι είναι υπεράνω της κοινωνίας, διότι η κοινωνία είναι στον καναπέ, ή δεν ξέρει και χρειάζεται «ξεβλάχεμα». Ούτε καν να φανταστούν ότι ο λαϊκός ριζοσπαστισμός από το 2010 μέχρι σήμερα τους έχει ξεπεράσει πολλές φορές, και οι «πρωτοπορίες» αυτές ήταν πάντα πολύ πιο πίσω από τον κόσμο. Πρωτοπορίες κάθε είδους, εξαγγελίες μετώπων και αποτυχημένων σχημάτων, μονοκαλλιέργειες και στερεότυπα που τα διαψεύδει η πραγματικότητα, αλλά αυτοί εκεί, πεισματικά να νομίζουν ότι ξέρουν, και να θέλουν να σαλτάρουν στο κύμα που οδηγεί σε ποσοστά, υπουργεία, διοικήσεις κ.λπ. Αυτή είναι η συνταγή των κάθε λογής «καθοδηγήσεων» του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων ή κομματιδίων.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από επίσημο επιστημονικό εκδοτικό οίκο (Princeton University Press) ένα βιβλίο με τίτλο «Στον απόηχο της Covid: Πώς η πολιτική μας απέτυχε». Συγγραφείς οι Stephen Macedo και Frances Lee. Η έκδοση αυτή απηχεί έναν σοβαρό προβληματισμό που έχει επεκταθεί σε πολλές χώρες για το τι έγινε τα 3 χρόνια της πανδημίας και εξετάζονται, επαναξιολογούνται όλες οι τότε πολιτικές και διαχειρίσεις. Επειδή οι πολιτικές και η διαχείριση που έγινε για 3 συναπτά έτη επί του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της Γης προξένησε βλάβες στην κοινωνία και σε εκατομμύρια ανθρώπους – πέρα από όσους πέθαναν ενώ μπορούσαν να σωθούν. Για το εμβόλιο βγαίνουν στοιχεία που τα ομολογούν επιστήμονες κι όχι «ψεκασμένοι» και αμφισβητούνται πλήρως οι μαζικοί υποχρεωτικοί εμβολιασμοί όλου του πληθυσμού και των νέων.
Τέλος πάντως, εδώ στο Ελλάντα, έχετε ακούσει τίποτα για όλα αυτά που τώρα συζητιούνται και απασχολούν ακόμα και δικαστικά πολλές χώρες; Τίποτα απολύτως. «Πάμε παρακάτω». Ό γέγονε γέγονε. Τώρα κοιτάμε μπροστά. Ναι, αλλά έχουμε μια ομολογία για το ότι «η πολιτική μας για την Covid απέτυχε». Έλα μωρέ τώρα, ας τα ξεχάσουμε αυτά. Ας ξεχάσουμε ότι έπρεπε να εμβολιαστούν τα παιδιά, ότι μόνο το εμβόλιο σώζει. Ας ξεχάσουμε τις καραντίνες και το τι υποχρεωθήκαμε να κάνουμε και πόσο ψέμα μας είπαν. Να τα ξεχάσουμε όλα; Να ξεχάσουμε πώς οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων έτρεχαν να εμβολιαστούν πρώτοι και έβγαιναν φωτογραφία για να δώσουν το καλό παράδειγμα; Να ξεχάσουμε ότι ούτε ένας καλλιτέχνης δεν πήγε στις συγκεντρώσεις των απολυμένων ανεμβολίαστων υγειονομικών; (σε άλλες χώρες, π.χ. Αγγλία, δεν ήταν υποχρεωτικός ο εμβολιασμός των υγειονομικών). Να ξεχάσουμε τα πρόστιμα; (που ακόμα δεν σβήστηκαν για όσους δεν έκαναν τις δόσεις). Να ξεχάσουμε πως σύσσωμη η αριστερά βούτηξε στον επιστημονισμό και ανέδειξε το εμβόλιο σε πανάκεια;
Δηλαδή κάθε φορά απλώς «θα πηγαίνουμε παρακάτω». Θα εθιστούμε στην έλλειψη αναστοχασμού και αυτοκριτικής. Ναι, αλλά τότε δεν φταίει μόνο το κακό πολιτικό σύστημα. Άλλο καφενείο και άλλο Πολιτεία. Άλλο πολίτης και άλλο κακομοιρούλης που, τι να κάνει, ακολουθεί ότι του πει η TV. Κι άλλο ο άνθρωπος που έχει το θάρρος να αναγνωρίσει λάθη, που σκέφτεται πάνω στα πεπραγμένα, ατομικά και συλλογικά, και βγάζει ουσιαστικά συμπεράσματα.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, μην ταμπουρωθείτε γύρω από το τι έκανε ο καθένας μας τότε. Ένα παράδειγμα έφερα για να δείξω ότι δεν είναι σωστό να «πηγαίνουμε παρακάτω» χωρίς να «κάνουμε λογαριασμό» πεπραγμένων. Η αυτοκριτική, ο αναστοχασμός είναι όπλα. Μην τα εγκαταλείπουμε για να «πάμε παρακάτω». Να εφεύρουμε υπερβάσεις, να πιάσουμε την άνοιξη, να κάνουμε την άνοιξη! Προπάντων να σεβόμαστε το μαζικό ακηδεμόνευτο κίνημα και να μην θέλουμε να το κάνουμε (μερικοί-μερικοί) σαν τα μούτρα μας…
