Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Ο Αμερικανός οικονομολόγος Ρίτσαρντ Γουλφ μάς το είχε πει εδώ και χρόνια: «Στόχος του Σόιμπλε είναι η πειθάρχηση της εργατικής τάξης…». Και, βέβαια, αυτός ο στόχος δεν ήταν μόνο του μηχανορράφου Γερμανού υπουργού. Ήταν πολιτική του Ιερατείου των Βρυξελλών, της Αμερικής και της «εκσυγχρονισμένης» δικτατορίας των Ευρωπαίων Τραπεζιτών. Είναι η πολιτική του Δ΄ Ράιχ, την οποία βιώνουμε. Και για να επιτύχει ανεμπόδιστα τον ολοκληρωτισμό της η Ευρωπαϊκή Ένωση, επεδίωξε τον εξαγορασμό και την υποταγή όλων των σχημάτων που χρειάζονται «αριστερή» ταμπέλα για να καλύψουν τον τυχοδιωκτισμό τους. Κάποτε, η Κομμουνιστική Διεθνής, εκεί στα 1917, σε μια περίοδο πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας, φιλοδόξησε να διαδραματίσει τον ρόλο του καθοδηγητή όλων των εργατών της Γης, για την εκπλήρωση του οράματος της παγκόσμιας επανάστασης. Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε περίοδο πάλι χάους για τους απλούς πολίτες, έχει αναλάβει ρόλο καθοδηγητή στις ευρώδουλες κυβερνήσεις και σε πολιτικούς, αδιακρίτως χρώματος ιδεολογικού. Καθοδηγεί και χειραγωγεί τα κάλπικα κόμματα που υποδύονται ότι εκφράζουν την Αριστερά, αλλά έχουν υποκύψει για συμφεροντολογικούς λόγους στη δικτατορία του άκρατου καπιταλισμού. Το περιοδικό Ντερ Σπίγκελ είχε πει ξεκάθαρα ότι όλη η εξουσία πρέπει να υπάγεται στο Βερολίνο, και τόνιζε ανερυθρίαστα ότι «ο εκδημοκρατισμός, δεν χρειάζεται στην Ευρώπη…»! Το πνεύμα του Χίτλερ βρικολάκιασε… Οι Βρυξέλλες διατείνονται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «αναγκαιότητα», όπως «ιστορική αναγκαιότητα» χαρακτήριζε ο Μουσολίνι τον φασισμό του. Και η πειθάρχηση της εργατικής τάξης επιτυγχάνεται όταν οι «αριστερές» δυνάμεις αποστατήσουν και συμπράξουν στα κελεύσματα των διεθνών τραπεζιτών. Αυτό συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που ανακύπτει τώρα, μπροστά στους απελπισμένους πολίτες, είναι: «Τι σημαίνει, άραγε, να ανήκεις σήμερα στην Αριστερά, μέσα σ’ αυτό το άθλιο πολιτικό τοπίο;» Λίγες απλές ερωτήσεις σαν κι αυτήν, απαιτούν τόσο περίπλοκη απάντηση. Μόνο η προέλευση του όρου «Αριστερά» μοιάζει ξεκάθαρη. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Αριστερά είναι παιδί της Γαλλικής Επανάστασης, το οποίο ανδρώθηκε μέσα στον 19ο αιώνα, όταν αντιτάχθηκε στον συντηρητισμό της Δεξιάς και στη μετριοπάθεια ενός φιλελεύθερου Κέντρου. Τότε διεκήρυξε τις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. Πρότεινε μάλιστα την αποδέσμευση των ανθρώπων από τα δεινά του καπιταλισμού. Στους χαλεπούς μας καιρούς, αυτές οι αξίες έχουν φθαρεί και ξεχάστηκαν. Λησμονήθηκαν επειδή τις θεωρούν άχρηστες, αυτοί οι «σεχταριστές» τυχοδιώκτες.
Στην κομμουνιστική ορολογία, ως γνωστόν, «σεχταριστής» είναι εκείνος που καταστέλλει την επαναστατικότητα των εργατικών μαζών, και τις υποχρεώνει σε παθητική στάση.
Αυτόν τον ρόλο –δυστυχώς– διαδραματίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για επίτευξη αυτού του σκοπού, όταν ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε από το πολυήμερο ταξίδι του στις ΗΠΑ, μάς έφερε με υπόδειξη «άνωθεν» τον Κασσελάκη. Ένας εκατομμυριούχος «μαθητής» του Μπάιντεν θα καθοδηγεί πλέον μια «Ριζοσπαστική Αριστερά» τύπου «Μαντάμ Ορτάνς»… Τα συναισθήματα θλίψης απέραντης μαυρίζουν τις ψυχές των ανιδιοτελών ιδεολόγων. Οι αναμνήσεις της Λουίζ Μισέλ, μιας χαρισματικής φιγούρας της Κομμούνας, είναι γεμάτες θλίψη και πένθος. Τις έγραψε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1880, όταν μετά την εξορία της στη Νέα Καληδονία, μπόρεσε και πάλι να πάρει μέρος στη γαλλική πολιτική ζωή. Πάνω από δέκα χρόνια μετά την τραγική κατάληξη της Κομμούνας, μιλούσε για την ατμόσφαιρα θλίψης εκείνης της εποχής. Έγραφε: «Η Κομμούνα, κυκλωμένη απ’ όλες τις πλευρές, είχε μόνο ορίζοντα τον θάνατό της»…
Αυτοί που σήμερα εμφανίζονται στα χαρτιά και στις διακηρύξεις σαν «ριζοσπάστες» και καμαρώνουν δεν μπορούν με την ευρωλαγνεία που τους διακρίνει να εφαρμόσουν κανένα ουσιαστικό οικονομικό πρόγραμμα για ανακούφιση των αδυνάμων, αφού όλα αυτά ελέγχονται από τις Βρυξέλλες
Η ΓΝΗΣΙΑ Αριστερά σήμερα, κυκλωμένη απ’ όλες τις πλευρές, δεν υπάρχει πια στην ενεργό δράση. Και ο Πατριάρχης του Σοσιαλισμού, ο Ζωρές, προφητικά έλεγε λίγο προτού δεχθεί τις σφαίρες των αντιπάλων του, με ένα είδος απελπισίας, ότι: «Εδώ και πολλά χρόνια, δεν υπάρχει πια ευρωπαϊκό δίκαιο. Και μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει ούτε και Ευρώπη…» Μόνη ελπίδα σωτηρίας έβλεπε ο Ζωρές «να ενωθεί το παγκόσμιο προλεταριάτο, για να μπορέσει ο ομόθυμος χτύπος της καρδιάς τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, να απομακρύνει τον απαίσιο εφιάλτη…» Θα έλεγε κανείς ότι ο κορυφαίος αυτός σοσιαλιστής ηγέτης τα έγραψε αυτά στις μέρες μας. Μας υποδεικνύει από το βάθος του χρόνου τη λύση για τον σημερινό ευρωπαϊκό ζόφο: Την ένωση του παγκόσμιου προλεταριάτου. Πώς να επιτευχθεί όμως αυτός ο στόχος, με κάλπικη μασκαράτα «Αριστεράς», και με εφοπλιστές Κασσελάκηδες;
Στο δίλημμα που έθετε από τα βάθη της Ιστορίας η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;» οι σημερινοί «ριζοσπάστες» σουρεαλιστές «προοδευτικοί», με υπόδειξη δυνάμεων εκτός συνόρων επιλέγουν το δεύτερο. Οι Αμερικανοί μάς μεταφύτεψαν με τον Αλέξη έναν νέο που τον θεωρούν «χαρισματικό» για αρχηγό. Η σκέψη μας στρέφεται στον Μπρεχτ. Να παραφράσουμε λίγο τον διάλογο στο θεατρικό του έργο για τον «Γαλιλαίο». Εκεί, μιλάει για «χαρισματικούς ηγέτες». Λέει: «Αλίμονο σ’ έναν κόσμο που δεν έχει χαρισματικούς ηγέτες… Αλλά, αλίμονο στον κόσμο που χρειάζεται χαρισματικούς ηγέτες!» Η επιδημία της χαρισματολαγνείας που διακρίνει τον μέσο πολίτη έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Γι’ αυτό οι Αμερικανοί (που συνηθίζουν να μπερδεύουν τις έννοιες) μας έστειλαν έναν «χαρισματικό ηθοποιό». Τώρα, όλες οι δυνάμεις έχουν διασπαστεί. Έτσι ο ξένος παράγων τους χειραγωγεί πιο εύκολα. Όταν στην Ιταλία έγινε η διάσπαση του Λιβόρνο επεκράτησε απελπισία στους Ιταλούς κομμουνιστές, αλλά και στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το νέο κόμμα που προέκυψε πήρε μαζί του μόνο ένα μικρό μέρος της σοσιαλιστικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Τότε, ακόμα και ο Γκράμσι είχε ελάχιστη επιρροή στο νέο κόμμα. Επικεφαλής της ηγετικής ομάδας αναδείχθηκε ο χαρισματικός, αλλά και ταυτόχρονα δογματικός και σεχταριστής, Αμαντέο Μπορτίγκα. Ο Γκράμσι προσπαθούσε απεγνωσμένα να δώσει άλλη κατεύθυνση στο κομμουνιστικό ιταλικό κίνημα. Κι ο πολιτικός «κλεφτοπόλεμος» ανάμεσα στις διάφορες «τάσεις» διήρκεσε πέντε ολόκληρα χρόνια.
ΣΗΜΕΡΑ είναι άγνωστο τι κατεύθυνση θα πάρει η Αριστερά, αφού δεν διαθέτουμε πραγματικούς ηγέτες και υπάρχουν δύο σχήματα τα οποία είναι αδύνατον να αποσπάσουν την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση των «ιδεολογικών οδοιπόρων» που δεν έχουν πια πού να πάνε. Μπροστά στην απογοητευτική εικόνα της σημερινής παραμορφωμένης «Αριστεράς», οι παλαιότεροι θυμόμαστε με νοσταλγία το «χθες», όταν η ιδεολογία μας είχε φτερά. Όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του «Ένα τέτοιο παρελθόν, και δεν απόμεινε, παρά λίγη στάχτη…» Αυτοί που σήμερα εμφανίζονται στα χαρτιά και στις διακηρύξεις σαν «ριζοσπάστες» και καμαρώνουν δεν μπορούν με την ευρωλαγνεία που τους διακρίνει να εφαρμόσουν κανένα ουσιαστικό οικονομικό πρόγραμμα για ανακούφιση των αδυνάμων, αφού όλα αυτά ελέγχονται από τις Βρυξέλλες. Το είχε επισημάνει ο Τρότσκι: «Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα των ριζοσπαστών πάντα έμεινε ένα απλό κομμάτι χαρτί. Οι Ριζοσπάστες δεν πραγματοποίησαν καμιά σοβαρή κοινωνική μεταρρύθμιση προς όφελος των εργαζομένων, αφού δεν τους το επιτρέπει η μεγάλη μπουρζουαζία, που εκείνη κρατάει στα χέρια της τους πραγματικούς μοχλούς της εξουσίας…». Ο Τρότσκι αναφερόταν στη Γαλλία του 1934-1936.
Αλλά, ακριβώς την ίδια εικόνα βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα. Μέσα στο ξέφραγο αμπέλι της Αριστεράς έχουν εγκατασταθεί πολλοί τυχάρπαστοι, έως γραφικοί, πολιτικάντηδες. Τι άλλο να πει κανείς; Μου έρχεται στον νου εκείνη η κραυγή του Ιταλού κομμουνιστή ηγέτη Παλμίρο Τολλιάτι: «Έξω οι παλιάτσοι από το στρατόπεδο του αγώνα»!
