Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Είχα τελειώσει με 10 άριστα την πέμπτη δημοτικού και η ανταμοιβή μου ήταν μια ολοκαίνουργια μπάλα.
Κανονική, δερμάτινη, όχι πανένια.
Το βράδυ κοιμηθήκαμε μαζί.
Κάθε απόγευμα, η αλάνα μας γινόταν «Μπερναμπέου» κι εγώ καμάρωνα που η γειτονιά μας είχε κανονική μπάλα.
Ήταν όμορφο αυτό το καλοκαίρι, μέχρι που σ’ ένα ματς, μας κάνει γιούρια η άλλη γειτονιά και πάνω στο χαμό μας κλέβουν τη μπάλα.
Ένοιωσα οργισμένος και ανήμπορος.
Μ’ ένα ανείπωτο θυμό που δεν ήξερα να τον διαχειριστώ.
Χαμένος.
Και υπεύθυνος που η γειτονιά μου δε θα παίζει πια με κανονική μπάλα.
Κάπως έτσι ένοιωσα πάλι, κοντά 60 χρόνια μετά, παρακολουθώντας την επίσκεψη του «κόκκινου Αλέξη» στις ΗΠΑ.
Σα να μου ξανάκλεψαν αυτή την παιδική μπάλα.
Κι ένοιωσα πάλι υπεύθυνος, γιατί αλλιώς είχα φτιάξει στο μυαλό μου την πρώτη επίσκεψη ενός κανονικού «κόκκινου» στον πιο κατάμαυρο Λευκό Οίκο της ιστορίας.
Ας όψονται αυτές οι αυταπάτες μου…
Δεν είμαι απ’ αυτούς που δεν θέλουν πάρε-δώσε με τους αντίπαλους.
Και με το διάβολο…
Αρκεί να καταφέρεις να μην ξεχνάς πως μιλάς με το διάβολο.
Και να το ’χεις, να το θέλεις και να το μπορείς.
Καλά έκανε και πήγε.
Το κακό ήταν πως μιλούσε.
Και μάλιστα με παροιμίες.
Θα αποφύγω πολιτικές αναλύσεις και εκτιμήσεις για όσα συμφώνησε το παλικάρι, για ό,τι επίσημα υπέγραψε και ανεπίσημα δεσμεύτηκε.
Όχι γιατί είναι αμελητέα, αλλά γιατί άλλοι πιο ικανοί και «αρμόδιοι» ήδη το έκαναν.
Εγώ, κάπως αλλιώς το μέτρησα τούτο το ταξίδι.
Κατ’ αρχήν, θαύμασα αγόρι μου τον κυνισμό και το εύρος της ξετσιπωσιάς σου.
«Είστε συνεχιστής των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας», είπες στον Τραμπ.
Στον Τραμπ!
Ποιος σου έδωσε τέτοιο δικαίωμα;
Με τίνος εξουσιοδότηση διέγραψες ματωμένες σελίδες της ιστορίας, έδωσες άφεση αμαρτιών σε διεθνείς φονιάδες, παράγραψες εγκλήματα κατά λαών;
Ποια μαγική δύναμη σ’ έκανε να ξεχάσεις και Γιουγκοσλαβία και Παλαιστίνη και Μέση Ανατολή και Κύπρο και τόσους άλλους λαούς;
Με τι μούτρα θα πας σε λίγο να καταθέσεις στεφάνι στο Πολυτεχνείο και όταν δεις στη πόρτα του εκείνο το αμείλικτο και ανεκπλήρωτο λαϊκό αίτημα «Έξω οι ΗΠΑ», τι θα πεις;
«Κύριε Τραμπ, μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, είστε αξιόπιστοι σύμμαχοι, είστε υπέρμαχος της σταθερότητας και της ειρήνης».
Θα πας και στη πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία και με υψωμένη τη γροθιά τι θα φωνάξεις; «Η Ελλάδα είναι στρατηγικός και χρήσιμος εταίρος των ΗΠΑ;»
Θα κάνεις δηλώσεις ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα… Και τι θα πεις; «Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού τρέφει αισθήματα φιλίας και αγάπης προς τις ΗΠΑ;»
Δεν είναι «αβρότητες όλα τούτα, όπως πάει να μας πείσει ο Κυρίτσης, ούτε σε σώζει το επιχείρημα των «αυλικών» σου.
– Δηλαδή, έπρεπε να φωνάζει «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι;»
Ξεχάσατε, σύντροφοι, πως άλλο μιλώ και άλλο γλείφω.
Άλλο ευγενής και άλλο υποτακτικός.
Όταν ακόμα και ο Ομπάμα και ο Μπους, δηλώνουν δημόσια πως «η πολιτική μας μολύνει την κοινωνία, πάμε 50 χρόνια πίσω», γίνεσαι φτηνό τσιράκι όταν λες: «Φαίνεται διαβολικός, αλλά είναι για καλό».
Νομίζω πως ο Καρτερός, εξηγεί ικανοποιητικά τη στάση σου: «Δεν ξέχασε πως είναι αριστερός, αλλά επειδή είναι αριστερός φέρθηκε έτσι. Γιατί ως αριστερός, δεν είναι δεδομένος».
Έτσι μπράβο…
Και σαν γνήσιος, εύκαμπτος «αριστερός» της real politik, μπορεί να πηγαίνει στη κηδεία του Φιντέλ, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, να οργανώνει φιέστες για την Οκτωβριανή Επανάσταση και εκδρομές στη Μακρόνησο και ταυτόχρονα να μετατρέπει τη χώρα σε περιφερειακό δορυφόρο των ΗΠΑ, συνοδεία της μουσικής που εκπέμπουν… τα λόγια της Λαγκάρντ.
Μουσική στ’ αυτιά του, η πολιτική του ΔΝΤ!
«Ο Όλιβερ Τουίστ με τον Χίτλερ και ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά».
Φίλε, να σ’ ενημερώσω πως τη μπάλα που μας έκλεψαν την πήραμε πίσω.
Και ξαναπαίξαμε ποδόσφαιρο στη γειτονιά μας.
