Ανιχνεύοντας τη βασική εντολή και επιλογή του λαού. Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Τα ψέματα τελείωσαν, οι δικαιολογίες λιγοστεύουν, η άγνοια δε συγχωρείται, οι ελιγμοί και οι σκοπιμότητες δεν είναι αποδεκτές, λάθη, αδυναμίες και ανεπάρκειες δεν συγχωρούνται.
Μπήκαμε σε βαθιά νερά.
Και ο πιο άπειρος πολιτικά, ο πιο αδρανής κοινωνικά, ο πιο ασφαλής στον περιχαρακωμένο μικρόκοσμό του, καταλαβαίνει πια πολύ καλά πως από τις 6 του Μάη κάτι αλλιώτικο συμβαίνει στη χώρα.
Όλοι αισθανόμαστε πως τούτο που ζούμε, δεν είναι απλά μια -σκληρή έστω- εκλογική μάχη, αλλά η κήρυξη ενός «πολέμου»
Ενός ανηλέητου «περιφερειακού» ταξικού πολέμου, που η έκβασή του μπορεί να πυροδοτήσει γενικότερες και κεντρικότερες κοινωνικές «φωτιές».
Το είχαμε πει αρκετές φορές από τούτη την εφημερίδα, πως τούτη η πρωτοφανής επίθεση του κεφαλαίου στην αγορά εργασίας και στους μέχρι σήμερα όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, η κατεδάφιση κάθε τι δημόσιου, κοινωνικού και συλλογικού, δεν ήταν μια ρεβάνς, ούτε μόνο μια έφοδος για παραπέρα υπερκέρδη του κεφαλαίου.
Ήταν και είναι μια καλά οργανωμένη προσπάθεια του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του, να επανεδραιώσει και να ισχυροποιήσει την παγκόσμια κυριαρχία του σε νέες βάσεις, βλέποντας πως το παλιό μοντέλο άρχισε να σαπίζει κάτω από εγγενείς αδυναμίες και αντιφάσεις του.
Πρόκειται για «πόλεμο».
Η χρηματοπιστωτική κρίση και η κρίση χρέους, ήταν το λογικό και προφανές εναρκτήριο λάκτισμα και τούτες οι εκλογές στη χώρα μας δεν τις βλέπει κανείς πια με τα συνηθισμένα κριτήρια μιας κλασικής εκλογικής αναμέτρησης.
Δεν πρόκειται απλά για μια μάχη κομμάτων για την εξουσία, αλλά έχουν όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθούν σε παράγοντα που μπορεί να πυροδοτήσει το «ξήλωμα του μανικιού», τη διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών που δεν θα επιτρέψουν στο σύστημα -πανευρωπαϊκά και γενικότερα- να ενισχύσει και να εδραιώσει την πιο βάρβαρη και απάνθρωπη εξουσία που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Η «κοινωνική ειρήνη» που τόσο μεθοδικά είχε φιλοτεχνηθεί στην Ευρώπη δεκαετίες τώρα, σήμερα έχει ναρκοθετηθεί από την ίδια την πολιτική του καπιταλιστικού συστήματος που την έθρεψε.
Η κοινωνική ταξική χειραφέτηση, ημιτελής και «άγουρη» ίσως ακόμα, συναντήθηκε με τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση και αυτό το δημιουργικό μείγμα, ζητά απεγνωσμένα πολιτικό εκφραστή και πολιτική διέξοδο.
Ζητά αντισυστημικό «εκφραστή» και αριστερή διέξοδο.
Κανείς δεν αμφισβητεί, πως στις σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς, το ρόλο αυτόν εντέλλεται να τον αναλάβει σε πολιτικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολύχρονες υπόγειες διεργασίες στην κοινωνία, η πλήρης σαπίλα και διαφθορά του συστήματος, η απουσία ακόμα και ενός θολού οράματος, η ανάγκη μιας ανθρώπινης κοινωνίας, η αναγόρευση της υποτέλειας και της αναξιοπρέπειας σε μονόδρομο για την όποια επιβίωση, όλα τούτα και άλλα πολλά, διαμόρφωσαν, επέβαλαν και τελικά συναντήθηκαν, με τον αριστερό λόγο και στάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι βασική εντολή και επιλογή του λαού, αυτό είναι το κυρίαρχο πολιτικό του μήνυμα, γιατί καταλαβαίνει πολύ καλά το διακύβευμα της εποχής.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένος να αναλάβει τούτη τη δύσκολη μάχη, πρέπει να δηλώσει «δέσμιος» τούτης της λαϊκής εντολής και μέχρι στιγμής φαίνεται πως την τιμά με επάρκεια.
Ο μετρημένος αριστερός λόγος, οι «καθαρές κουβέντες», η σταθερή ταξική στάση, η αποφασιστική πορεία για μια άλλη κοινωνία, είναι τα μόνα όπλα που μπορούν να αντιπαλέψουν με επιτυχία τον αντίπαλο.
Είναι αυτά που συνοψίζονται σ’ αυτό που ακούμε καθημερινά από παντού:
«Μην κάνετε πίσω. Μη μας κοροϊδέψετε και σεις».
Κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω τώρα.
Γιατί ο λαός μας εμπιστεύθηκε τα όνειρα και τη ζωή του.
Και μας παρακολουθεί όλους.
Και όταν λέει όλους, εννοεί όλους.
Μπήκαμε σε βαθιά νερά.
Και ο πιο άπειρος πολιτικά, ο πιο αδρανής κοινωνικά, ο πιο ασφαλής στον περιχαρακωμένο μικρόκοσμό του, καταλαβαίνει πια πολύ καλά πως από τις 6 του Μάη κάτι αλλιώτικο συμβαίνει στη χώρα.
Όλοι αισθανόμαστε πως τούτο που ζούμε, δεν είναι απλά μια -σκληρή έστω- εκλογική μάχη, αλλά η κήρυξη ενός «πολέμου»
Ενός ανηλέητου «περιφερειακού» ταξικού πολέμου, που η έκβασή του μπορεί να πυροδοτήσει γενικότερες και κεντρικότερες κοινωνικές «φωτιές».
Το είχαμε πει αρκετές φορές από τούτη την εφημερίδα, πως τούτη η πρωτοφανής επίθεση του κεφαλαίου στην αγορά εργασίας και στους μέχρι σήμερα όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, η κατεδάφιση κάθε τι δημόσιου, κοινωνικού και συλλογικού, δεν ήταν μια ρεβάνς, ούτε μόνο μια έφοδος για παραπέρα υπερκέρδη του κεφαλαίου.
Ήταν και είναι μια καλά οργανωμένη προσπάθεια του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του, να επανεδραιώσει και να ισχυροποιήσει την παγκόσμια κυριαρχία του σε νέες βάσεις, βλέποντας πως το παλιό μοντέλο άρχισε να σαπίζει κάτω από εγγενείς αδυναμίες και αντιφάσεις του.
Πρόκειται για «πόλεμο».
Η χρηματοπιστωτική κρίση και η κρίση χρέους, ήταν το λογικό και προφανές εναρκτήριο λάκτισμα και τούτες οι εκλογές στη χώρα μας δεν τις βλέπει κανείς πια με τα συνηθισμένα κριτήρια μιας κλασικής εκλογικής αναμέτρησης.
Δεν πρόκειται απλά για μια μάχη κομμάτων για την εξουσία, αλλά έχουν όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθούν σε παράγοντα που μπορεί να πυροδοτήσει το «ξήλωμα του μανικιού», τη διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών που δεν θα επιτρέψουν στο σύστημα -πανευρωπαϊκά και γενικότερα- να ενισχύσει και να εδραιώσει την πιο βάρβαρη και απάνθρωπη εξουσία που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Η «κοινωνική ειρήνη» που τόσο μεθοδικά είχε φιλοτεχνηθεί στην Ευρώπη δεκαετίες τώρα, σήμερα έχει ναρκοθετηθεί από την ίδια την πολιτική του καπιταλιστικού συστήματος που την έθρεψε.
Η κοινωνική ταξική χειραφέτηση, ημιτελής και «άγουρη» ίσως ακόμα, συναντήθηκε με τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση και αυτό το δημιουργικό μείγμα, ζητά απεγνωσμένα πολιτικό εκφραστή και πολιτική διέξοδο.
Ζητά αντισυστημικό «εκφραστή» και αριστερή διέξοδο.
Κανείς δεν αμφισβητεί, πως στις σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς, το ρόλο αυτόν εντέλλεται να τον αναλάβει σε πολιτικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολύχρονες υπόγειες διεργασίες στην κοινωνία, η πλήρης σαπίλα και διαφθορά του συστήματος, η απουσία ακόμα και ενός θολού οράματος, η ανάγκη μιας ανθρώπινης κοινωνίας, η αναγόρευση της υποτέλειας και της αναξιοπρέπειας σε μονόδρομο για την όποια επιβίωση, όλα τούτα και άλλα πολλά, διαμόρφωσαν, επέβαλαν και τελικά συναντήθηκαν, με τον αριστερό λόγο και στάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι βασική εντολή και επιλογή του λαού, αυτό είναι το κυρίαρχο πολιτικό του μήνυμα, γιατί καταλαβαίνει πολύ καλά το διακύβευμα της εποχής.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένος να αναλάβει τούτη τη δύσκολη μάχη, πρέπει να δηλώσει «δέσμιος» τούτης της λαϊκής εντολής και μέχρι στιγμής φαίνεται πως την τιμά με επάρκεια.
Ο μετρημένος αριστερός λόγος, οι «καθαρές κουβέντες», η σταθερή ταξική στάση, η αποφασιστική πορεία για μια άλλη κοινωνία, είναι τα μόνα όπλα που μπορούν να αντιπαλέψουν με επιτυχία τον αντίπαλο.
Είναι αυτά που συνοψίζονται σ’ αυτό που ακούμε καθημερινά από παντού:
«Μην κάνετε πίσω. Μη μας κοροϊδέψετε και σεις».
Κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω τώρα.
Γιατί ο λαός μας εμπιστεύθηκε τα όνειρα και τη ζωή του.
Και μας παρακολουθεί όλους.
Και όταν λέει όλους, εννοεί όλους.
Σχόλια
