Ουσιαστική αντιπολίτευση ή αντιπολίτευση εντυπωσιασμού;

Του Παναγιώτη Πάγιου. Έχουν περάσει ελάχιστες μέρες από τις εκλογές.

Συνήθως, αυτό το χρονικό διάστημα το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές, πανηγυρίζει και ετοιμάζεται για την πανηγυρική συνεδρίαση με τις προγραμματικές δηλώσεις και την ψήφο εμπιστοσύνης.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανασυντάσσονται και περιμένουν τα λάθη της κυβέρνησης για να εξασκήσουν το θεσμικό τους δικαίωμα, αυτό της αντιπολίτευσης.
Ο κόσμος, οποιοδήποτε κόμμα και να έχει ψηφίσει, τηρεί στάση αναμονής με διαφορετικά συναισθήματα, ανάλογα βεβαίως με το τι έχει ψηφίσει.
Σε αυτή, όμως, τη σημερινή κατάσταση τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Πριν ακόμα η κυβέρνηση πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, εφαρμόζει μέτρα ή θεωρούνται δεδομένα αρκετά μέτρα τα οποία έχουν ήδη ψηφισθεί και θα εφαρμοσθούν λόγω Μνημονίου.
Ο κόσμος, ανεξαρτήτως τι έχει ψηφίσει, αναγκάζεται να υποστεί τα μέτρα αυτά που μόνο εύκολα δεν είναι.
Ήδη έχει αρχίσει μία συζήτηση, μία ανησυχία που σε αρκετές περιπτώσεις έχει τη μορφή γκρίνιας, ακόμα και καταγγελίας, για το τι δεν κάνει η αντιπολίτευση και ειδικά η αξιωματική.
Οι επιλογές που υπάρχουν είναι δύο:
Α) Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι πλατείες και ό,τι άλλο είχαμε αφήσει στη μέση, πριν ανακοινωθούν οι εκλογές.
Β) Στάση αναμονής, τουλάχιστον μέχρι να προκύψουν νέα δεδομένα από την κυβερνητική πολιτική.
Παράλληλα, συνεχίζεται η ενημέρωση του λαού, με όλα τα μέσα, για τις συνέπειες του Mνημονίου και δίνεται έμφαση στα κινήματα αλληλεγγύης.
Πριν όμως εξετάσουμε τις επιλογές, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα.
Στο εκλογικό σώμα παρουσιασθήκαν 29 κόμματα, αλλά συνοπτικά παρουσιάσθηκαν ουσιαστικά τρεις επιλογές με διαφορετικές παραλλαγές:
Α) Αυτή της τήρησης του Μνημονίου που μιλούσε για επαναδιαπραγμάτευση.
Β) Αυτή της καταγγελίας του Μνημονίου, αλλά εντός Ευρωζώνης και ευρώ.
Γ) Καταγγελία του Μνημονίου και έξοδο από την Ευρωζώνη και το ευρώ.
Όποια και αν ήταν η δική μας επιλογή, με όποιες συνθήκες και αν έγινε η επιλογή, το εκλογικό σώμα αποφάσισε την πρώτη πρόταση, δηλαδή της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου.
Επανερχόμενοι στο θέμα λοιπόν, εξετάζουμε το είδος της αντιπολίτευσης το οποίο είναι δόκιμο, σοβαρό και κυρίως αποτελεσματικό.
Αν επιλεγεί η πρώτη περίπτωση, σίγουρα θα είναι περισσότερο αρεστή σε εκείνους κυρίως που καταψήφισαν την πολιτική του Μνημονίου και στην ουσία αυτούς που πλήττονται από τα μέτρα άμεσα.
Με αυτή την επιλογή, στην ουσία, αγνοείς το εκλογικό αποτέλεσμα και τοποθετείς απέναντί σου αυτούς που ψήφισαν τη σημερινή κυβέρνηση και περιμένουν τα αποτελέσματα της πολιτικής τους.
Τοποθετείς απέναντι σου αυτούς που πραγματικά έχεις ανάγκη για την ανατροπή της καταστροφικής πολιτικής του Μνημονίου.
Αν επιλεγεί η δεύτερη περίπτωση, χωρίς ανοχή και περίοδο χάριτος σε όποια απόφαση, με καθημερινές παρεμβάσεις τόσο στο Κοινοβούλιο αλλά κυρίως στην κοινωνία, με δράσεις αλληλεγγύης στην κοινωνία που τόσο έχει ανάγκη σίγουρα αργά, αλλά σταθερά δημιουργείς εκείνο το ρεύμα που θα ανατρέψει την πολιτική του Μνημονίου, που είναι το ζητούμενο άλλωστε
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, καλείται να αποφασίσει το είδος της αντιπολίτευσης που θα επιλέξει, ώστε να πείσει όχι μόνο νέους ψηφοφόρους, αλλά και αυτούς που τον ψήφισαν στις εκλογές και έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε αυτόν.
Εκτός όμως από τα παραπάνω, θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν:
• Tο ενδεχόμενο να μην είναι αναστρέψιμο το αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής, όπως για παράδειγμα το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, του ορυκτού πλούτου κ.ά.
• Την τραγική οικονομική δυσχέρεια χιλιάδων νοικοκυριών.
• Την ιδιωτική περιουσία που απειλείται από τους τραπεζίτες.
• Την ανθρώπινη ζωή, αφού καθημερινά θρηνούμε συνανθρώπους μας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που απαιτείται είναι η στήριξη και η κοινή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του λαού σε μία αμφίδρομη σχέση.

Σχόλια