https://ouden-amiges.blogspot.com/
Της Τασίας Σταματοπούλου, [email protected]
Το μπλογκ της «Riski» (από το ρισκάρω): «Είμαι ό,τι θεωρώ καταλληλότερο, ανάλογα με τη στιγμή και τις συνθήκες. Υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να αλλάζω γνώμη. Ουδέν αμιγές: μια από τις ελάχιστες βεβαιότητες μου».
Μολονότι τα περισσότερα κείμενα της Ρίσκι είναι «προσωπικά», σκέψεις, παρατηρήσεις, ενδοσκόπηση, η συμμετοχή της στην Ανοιχτή Πρωτοβουλία Πολιτών Πετραλώνων-Θησείου φαίνεται να της δίνει ώθηση για άνοιγμα στο «εμείς».
«Εδώ στη γειτονιά μου, όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να κατανοούμε το μήνυμα των καιρών:
Στις μέρες που έρχονται, κανείς δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα μόνος του. Η ζωή θα δείξει αν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό που πάμε να κάνουμε. Αυτό που εγώ νιώθω, είναι ότι ανεξάρτητα από το πώς αναλύει καθένας την πολιτική ή την οικονομική κατάσταση, υπάρχει ένα κοινωνικό δυναμικό που δεν έχει ακόμα εκφραστεί.
Συμμετέχω στην Πρωτοβουλία από το ξεκίνημά της. Στην πρώτη συνάντησή μας, είχα την πρόθεση να διερευνήσω αν, στην Ελλάδα που γνωρίζω, θα μπορούσε ποτέ να συνευρεθεί, να συζητήσει και να λειτουργήσει μια ομάδα ανθρώπων διαφορετικών πολιτικών απόψεων, αντιλήψεων, εμπειριών και χαρακτήρων. Έκπληκτη διαπίστωσα ότι ΜΠΟΡΕΙ.
Και μπορεί η πίεση που ασκείται, σήμερα, στην κοινωνία να είναι μεγάλη, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι, αυτή τη στιγμή, έχει αποκαλυφθεί ολόκληρο το μέγεθος του προβλήματος που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε. Άρα, το κίνητρο πίσω από αυτή την ευχέρεια που διέκρινα στις συναντήσεις αυτές, δεν ήταν μόνο η αντικειμενική ανάγκη.
Το γεγονός, λοιπόν ότι, αυτή η ομάδα των τόσο διαφορετικών ανθρώπων καταφέραμε να συνυπάρξουμε και να μπούμε σε δράση, ΠΑΡ’ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΜΕ, είναι κάτι που με κέρδισε και με κράτησε εκεί. Το λογικό, ορθολογιστικό μου κομμάτι είχε καλυφθεί, δεσμεύοντας τη διάθεσή μου να προσφέρω ό,τι μπορώ σε έναν δίκαιο αγώνα.
Όμως, για μένα, αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί η λογική λέει πως, όσο δυνατός κι αν είναι ο αγώνας μας, μπορεί να αποτύχει, μπορεί να μην κερδίσει τα αιτήματά του, μπορεί αυτό να είναι μέχρι και το πιο πιθανό. Αυτή η λογική των πιθανοτήτων, μοιραία, θα ήταν ικανή να με κάνει να παραιτηθώ από την προσπάθεια.
Έμενε, λοιπόν, να καλυφθεί η συναισθηματική μου πλευρά, αφού για μένα ιδεώδης τρόπος σκέψης είναι ο συνδυασμός λογικής και συναισθήματος. Όταν όμως είδα, πόσοι άνθρωποι που, αντικειμενικά, δεν βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα άμεσα, εξέφρασαν την αγωνία τους για πιθανές εξελίξεις που θα απειλούσαν τη ζωή και την αξιοπρέπεια των συμπολιτών τους και θεωρούσαν απαραίτητο συστατικό της δράσης μας τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη, κυρίως προς εκείνους που θα χτυπηθούν πρώτοι από τη νέα κατάσταση, συγκινήθηκα βαθιά κι η προσπάθεια που ήταν στα σκαριά έκλεψε την καρδιά μου.
Αυτό που θα δοκιμαστεί στην εποχή που διανύουμε, είναι οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο μέσα στη συλλογικότητα μπορεί κανείς να ελπίζει ότι τα παιδιά που μεγαλώνει, θα βρουν κι άλλα παιδιά αύριο, ικανά να συνδημιουργήσουν αρμονικά μια κοινωνία αντάξια των δικών τους και των δικών μας προσδοκιών, μια κοινωνία που αξίζει να ονειρευόμαστε. Είναι το συμφέρον μας να καταλάβουμε ότι καθένας μόνος του δεν μπορεί, δεν γίνεται να πετύχει να ζήσει καλά – ότι ακόμα κι αν τα καταφέρει, αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει.
Το στοίχημα λοιπόν είναι, αν θα καταφέρουμε να αντιληφθούμε την αναγκαιότητα να μετακινηθούμε από το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Και η γειτονιά μου, αυτή τη στιγμή, παίζει αυτό το στοίχημα με πολλές πιθανότητες να το κερδίσει. Ένας αγαπημένος φίλος και δάσκαλός μου λέει ότι «αν δεν σε αγαπούν, δεν αξίζει να ζεις» κι εγώ, που δεν μπορούσα να συλλάβω τη συμπύκνωση σ’ αυτό που λέει, για καιρό του γκρίνιαζα ότι προτιμώ το «αν δεν αγαπάς»”. Νομίζω ότι τώρα, αρχίζω να τον καταλαβαίνω ξανά από την αρχή. Η αγάπη δεν λέγεται. Η αγάπη γίνεται.
Ποιος είναι βέβαιος ότι ξέρει πώς να αγαπά; Φυσικά, αυτός που αγαπιέται. Πώς επιβεβαιώνεις ότι είσαι ικανός να αγαπάς; Μα, φυσικά, με την αγάπη που σου επιστρέφει.
Ξέρουμε ότι ήδη αναπτύσσονται παρόμοιες κινήσεις και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας και είμαι σίγουρη ότι δεν θα πάρει καιρό, μέχρι αυτή η πρωτοβουλία να αγκαλιάσει όλη την Ελλάδα.
Ο αριθμός των ήδη ενεργών, στο πλαίσιο της νέας αυτής δράσης, γειτόνων μου, είναι μεγαλύτερος από κάθε προσδοκία μου. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το πού θα μας πάει και πώς θα πάει αυτό που δοκιμάζουμε, εγώ είμαι περήφανη για τη γειτονιά μου, είμαι περήφανη που ανήκω εδώ μ’ αυτούς τους όμορφους ανθρώπους».
Το ημερολόγιο μιας ξένης
https://imerologiomiasksenis.blogspot.com/
Η «ξένη» γεννήθηκε στο Τεπελένι της Αλβανίας από Έλληνες ομογενείς γονείς. Ζει στην Αθήνα και όταν είναι προβληματισμένη γράφει στο ημερολόγιό της. Επισκεφθείτε το.
