Στους πανεπιστημιακούς χώρους υπάρχουν σημάδια μιας κινητικότητας που ξεφεύγει από τα γνωστά «τελετουργικά» των τελευταίων χρόνων. Η προσπάθεια ανοιχτής πλέον σύνδεσης των πανεπιστημίων με την αγορά, μέσω της ανοιχτής κι όχι καλυμμένης ιδιωτικοποίησης προσπαθεί να περάσει μέσα από μια επιβολή της τάξης και της «κανονικότητας» εντός των ΑΕΙ. Προσφερόμενο όχημα ο πόλεμος ενάντιων της «ασυδοσίας» και της μετατροπής των ΑΕΙ σε «γιάφκες», σε τόπους όπου ευδοκιμεί το παρεμπόριο και τα ναρκωτικά κι άλλα που καλύπτονται με την κωδική ονομασία «μπάχαλο».
Η κατάργηση του ασύλου σημάδεψε αυτή τη βιασύνη της κυβέρνησης να προωθήσει ένα μετωπικό χτύπημα κατακτήσεων και τρόπου ύπαρξης των ΑΕΙ εδώ και χρόνια, όχι για να διορθώσει και να βελτιώσει τη λειτουργία τους, αλλά για να προωθήσει το «πανεπιστήμιο της αγοράς». Φυσικά αυτό που ονομαζόταν «άσυλο» είχε μετατραπεί σε κενό γράμμα από την πραγματική ύπαρξη του «μπάχαλου». Όχι βέβαια στην έκταση και την ένταση που διαφημίζουν κυβέρνηση και ΜΜΕ, αλλά πάντως μιας πραγματικής κατάστασης υπό την ανοχή ή τον φόβο ή και τις ιδεοληψίες ορισμένων τμημάτων της Αριστεράς. Το «μπάχαλο» υπάρχει και επεκτείνεται στους πέριξ χώρους ή και εντός του ασύλου υπό την ανοχή του κράτους (στην περίπτωση της διακίνησης ναρκωτικών), του παρεμπορίου από κυκλώματα (τσιγάρα, παπούτσια κ.λπ.) και από την ύπαρξη ομάδων που αδιαφορούν για τις μαζικές διαδικασίες και τις δομές του φοιτητικού κινήματος και προτάσσουν τον πραξικοπηματισμό και το πέσιμο ως αρετή.
Η επίθεση της αγοράς (και της επιστήμης που την υπηρετεί χωρίς να θέτει ερωτηματικά στο όνομα του επιστημονισμού και της τεχνοκρατίας) και των εκπροσώπων της (κυβερνήσεων μνημονίων και τώρα κυβέρνηση Ν.Δ.) χρησιμοποιεί ως άλλοθι ή ως συμπλήρωμά της την «εκκαθάριση» του «μπάχαλου» στο όνομα κάποιας πλειοψηφίας που τάχα από φόβο δεν εκφράζεται. Ούτε φοιτητικό συνδικαλισμό θέλουν, ούτε συνελεύσεις και διαδικασίες, ούτε φοιτητικό κίνημα. Θέλουν πειθήνιους φοιτητές και αποστειρωμένα πανεπιστήμια, πάρκινγκ αυριανών ανέργων ή χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα νέων.
Όσοι θέλουν ένα άλλο πανεπιστήμιο και ένα φοιτητικό κίνημα που να έχει όραμα μια άλλη Ελλάδα από αυτήν που ζούμε όλοι, χρειάζεται να συνδυάσουν την πάλη ενάντια στην επίθεση που προωθούν οι «αγορές» και οι κυβερνήσεις με την αντίθεση στο «μπάχαλο» και την εξάπλωσή του. Αυτός ο όρος (του συνδυασμού της πάλης) είναι όρος για τη μαζικοποίηση και την επανα-νοηματοδότηση του φοιτητικού κινήματος. Γιατί μόνο ένα μαζικό φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις σε μεγάλα προβλήματα των ΑΕΙ. Αν μιλάμε για πραγματική πάλη κι όχι για εικονικές καρικατούρες μιας πάλης μειοψηφικών καταστάσεων.
«Όχι τόσο αιώνιος φοιτητής»
