Τι θυμήθηκα τώρα, βρε παιδιά; Ένα παλιό έργο με τον Θύμιο Καρακατσάνη, νομίζω το έλεγαν «Βασικά με λέν’ Θανάση», πολιτική επιθεώρηση, κάποια χρόνια από τη Μεταπολίτευση. Ο ηθοποιός απευθυνόταν στο κοινό: «Ποιοι είναι εδώ μέσα Ν.Δ. να σηκώσουν το χέρι τους». 1, 2, 3… «Ποιοι είναι εδώ μέσα Ν.Δ.»… άρχιζε το μέτρημα… «Ποιοι είναι εδώ μέσα ΚΚΕ εσ.»… καμία απάντηση. Κανείς δεν σήκωσε το χέρι του. Απόρησε ο Καρακατσάνης και λέει με έμφαση: «Μα δεν μπορεί, τόσες γούνες εδώ μέσα, κάποιος θα είναι ΚΚΕ εσ.».
Ενώ τότε, σε πολύ νεαρή ηλικία, δεν είχα καταλάβει ακριβώς το νόημα της παράστασης, βρέθηκα πριν από λίγες μέρες στο Ηρώδειο και διαπίστωσα πως τελικά, ως λαός τελούμε υπό πλήρη σύγχυση και αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα, γιατί στην καθημερινότητά μας το παρατηρούμε σε πολλές εκφάνσεις. Στο θέμα μας όμως: Συναυλία με τραγούδια Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Ελύτη, Ρίτσου, Γκάτσου. Και να «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» και να «Ένα το χελιδόνι και η άνοιξη ακριβή…» έρχεται και η «Με σημαίες και με ταμπούρλα» και ολόκληρο το θέατρο να σείεται «…τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους πέφταμε φωνάζοντας κάτω οι Γερμανοί». Σκοτάδι ήταν και δεν μπόρεσα να δω υψωμένες γροθιές, βέβαια, αλλά όπως ήμουν στην κοσμάρα μου με συνεπήρε ο παλμός και το συναίσθημα. Όμως επανήλθα γρήγορα αφού μόλις άνοιξαν τα φώτα η «πρόβα επανάστασης» τελείωσε. Ο κόσμος κατέβαινε ευχαριστημένος και χαμογελαστός τα σκαλιά (γούνες δεν υπήρχαν, καλοκαίρι γαρ) καθώς πέρασε ευχάριστα μια βραδιά, ακούγοντας ποιοτική μουσική και… ακριβοπληρωμένη, που σίγουρα κάτι θα του θύμισε από τα νιάτα του. Και οι στίχοι; Τι έλεγαν αυτοί οι δόλιοι στίχοι «Ήρθαν και βασίλεψαν τα βαθιά σου μάτια… Κάποιο Σαββατόβραδο στην Καισαριανή»;
Ίσως να μη μας αξίζουν αυτά τα ποιήματα, αυτές οι μουσικές, ίσως πήραμε τη ζωή μας λάθος, τελικά…
