του Γιώργου Αδάμ
Έπεφτε ο ήλιος στον Όλυμπο. Έπλεε στο χρυσάφι του ο Θερμαϊκός.
Στο φυσικό αυτό σκηνικό, για τη γιορτή της Θεσσαλονίκης που συμπλήρωνε, το 1985, τα 2.300 χρόνια (από το 315 π.Χ.), εκείνο το δειλινό του Οκτωβρίου, πρόβαλε στο βάθρο της πλώρης του πλοίου «Θεσσαλονίκη 2300», ο καπετάν Νιόνιος. Με μούσι. Και τιράντες.
Πήγε να του επιφυλάξει υποδοχή πλήθος ντόπιων και επισκεπτών της. Κατέκλυσε την Παραλία σε μικρή απόσταση, από τον Λευκό Πύργο.
Την ώρα που είχε προγραμματιστεί η απόβαση του Εξαγγέλλου διδάκτορα (τώρα) Σαββόπουλου, με εκπροσώπους των αρχών της Θεσσαλονίκης και των μουσικών σχημάτων, τα οποία εκείνο το βράδυ θα έπαιζαν ως το πρωί στον περίβολο της τότε Νομαρχίας (Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, σήμερα), πλημμύρισε το πάθος. Βουτούσε στη θάλασσα, μπροστά από την Παραλία. Παραληρούσε το πλήθος. Δεν χαλιναγωγούσε το πάθος του να εξασφαλίσει πρώτη θέση στην υποδοχή.
Άρχισαν οι εκκλήσεις των οργανωτών. «Σας παρακαλούμε, απομακρυνθείτε για να μπορέσει να προσεγγίσει και να δέσει το πλοίο».
Δεν υπήρξε υποχώρηση. Επαναλήφθηκαν οι προσκλήσεις.
Και τότε ανάλαβε ο… Εξάγγελος Νιόνιος να επιβεβαιώσει τη θεωρία για τη σχετικότητα της αισθητικής μελωδίας. Τι «Συννεφούλα», ταμπούρλα και …φορτηγό. Καταπέλτης κατά του μεγάλου πλήθους. Έπιασε τον τηλεβόα και κροτάλισε. Κατά κύματα, σάρωσε την πλημμυρισμένη από κόσμο Παραλία. Άστραψε και βρόντηξε ο ευγενής μουσικός.
«Πίσω μάζα. Πίσω …μάζα». Οι κραυγές γκρέμιζαν τείχη της …Ιεριχούς και τα Βυζαντινά της Θεσσαλονίκης. Την κατατρόπωσε τη …μάζα.
Οι ψίθυροι μετατράπηκαν σε τσουνάμι αποδοκιμασίας. «Μέρα με ήλιο σαν αυτό, να τον τρώει [να τον κάνει μια… χαψιά] το αφεντικό». Με τον τηλεβόα του.
Η… απόβαση έγινε. Ο θρίαμβος της αισθητικής του ήταν ανεπανάληπτος.
Κι εγώ που απολάμβανα στις σχολικές εκδρομές, τα απογεύματα με τους φίλους και στα πάρτι, τις ατάκες και τα υψηλότονά του, απομακρύνθηκα. Πάραυτα ο …μαζικός.
Έπιασα σε ντο, πα και φα, την άποψη για τους μελωδικούς ανθρώπους.
Το ‘ριξα στις παράτες. Υποχώρησα τρέχοντας. Με καιρικά φαινόμενα. Και αποστάσεις χρόνων φωτός. Αποφύγαμε να πάμε, με όλην την παρέα, στη συναυλία εκείνης της νυχτός. Δεν ξανατραγούδησα. Δεν ξανασυννέφιασα. Ο Εξάγγελος Νιόνιος μας προφύλαξε απ’ Εαυτόν του.
Κάναμε πίσω, η «μάζα», όλην τη διαδρομή. Για να σβήσουμε και τους στίχους απ’ τον πίνακα, στον οποίο συνθηματολογούσαμε με τα πονηρά του. Άλλαζα συχνότητα, στα ερτζιανά και τα μεσαία. Απέφευγα με τις μπάντες τα εξώφυλλά του και τα βιντεάκια στο διαδίκτυο.
Για τις εκδηλώσεις οι οποίες έγιναν για τα 2.300 χρόνια, χωρίς πρόγραμμα, με χτυπητές οργανωτικές αδυναμίες και μπόλικο χρήμα, οι άνθρωποι που διαχρονικά τίμησαν και τιμούν την πόλη, υπογράμμιζαν πως δεν της άξιζαν κάποιες τέτοιες στιγμές αυτής της ιστορικής Πόλης.
Ανήκω, ανεπιστρεπτί στην ανυπάκουη …μάζα. Δε μασάω..
