του Νίκου Μάλλιαρη*
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που ο Χαρίλαος Φλωράκης, στις 22 Μαΐου 2005, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και αποσύρθηκε σε άλλους κόσμους και παραδείσους… Αξίζει να τον μνημονεύσουμε, πέρα από την οποιαδήποτε προσφορά του στο κίνημα, γιατί αγαπούσε το ποδόσφαιρο και τους ποδοσφαιριστές.
Τον γνώρισα από κοντά και τον έζησα στις συναντήσεις που είχαμε μαζί του ως εκπρόσωποι του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ) κατά την περίοδο 1978-1983. Σε αυτές, συμμετείχαν κορυφαίοι άσοι του αθλήματος όπως ο Αριστείδης Καμάρας, ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο Νίκος Χρηστίδης, ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Κούδας, ο Κώστας Λεβέντης και άλλοι.
Ο Χαρίλαος μάς κέρδισε με την ευγένεια, την αμεσότητα και την κατανόηση που έδειξε στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ποδοσφαιριστές. Αλλά και στις κομματικές συζητήσεις μας, ήταν πάντα έτοιμος να κάνει παρατηρήσεις και να δώσει κατευθύνσεις για την καλύτερη παρουσία μας στον αθλητικό χώρο.
Ο Φλωράκης, ουσιαστικά γνώρισε το ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι μέσα από τις δράσεις του ΠΣΑΠ και τους απεργιακούς μας αγώνες για τον εκδημοκρατισμό, την εξυγίανση, την πρόοδό του και την προώθηση αιτημάτων που κατοχύρωναν θεσμικά το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή.
Οι θέσεις που του ανέπτυσσαν τα συνδικαλιστικά στελέχη των αμειβομένων ποδοσφαιριστών για τις εργασιακές σχέσεις με τους μεγαλοπαράγοντες, αλλά και για τον κοινωνικό ρόλο που διαδραμάτιζαν οι ίδιοι και γενικότερα το ποδόσφαιρο, χάρις στη λαϊκότητά του, τον βοήθησαν να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα μιας παρέμβασης σε αυτό τον χώρο.
Στην πραγματικότητα ο Χαρίλαος, μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, ήταν οι μόνοι από τα τότε στελέχη του κόμματος που ενθάρρυναν τη συντονισμένη παρέμβασή μας στον χώρο του ποδοσφαίρου για την ενίσχυση του ΠΣΑΠ.
Έτσι, μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ το 1981, ο Χαρίλαος Φλωράκης αποδέχθηκε την πρόταση ορισμένων μελών του κόμματος που ως ποδοσφαιριστές είχαμε συμβάλει στη δημιουργία συνδικαλιστικού και διεκδικητικού κινήματος στον αθλητικό χώρο.
Ο Φλωράκης εισηγήθηκε στο τότε Πολιτικό Γραφείο τη δημιουργία αθλητικής επιτροπής. Υπεύθυνος από το Π.Γ. (ως το νεαρότερο μέλος του) ορίσθηκε ο Δημήτρης Γόντικας, ενώ από την Κεντρική Επιτροπή συμμετείχε ο Σπύρος Χαλβατζής. Υπεύθυνος της επιτροπής ήταν ο Γ. Τζιας και πρώτα μέλη της οι Μουρίκης, Λεβέντης, Μάλλιαρης, Λαζαρίδης, Κότσης, Γεωργόπουλος. Η επιτροπή αυτή είχε μια διαδρομή που δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε.
Το σίγουρο είναι ότι από τα πρώτα χρόνια της δράσης του, ο ΠΣΑΠ συνέβαλε στη συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων, και μάλιστα οργάνωσε με καθολική επιτυχία δύο απεργιακές κινητοποιήσεις (το 1977 και το 1979). Ακόμα, διεκδίκησε και προώθησε αιτήματα όπως η απόσυρση του νομοσχεδίου της Ν.Δ. για τη δημιουργία υπηρεσίας αστυνομικών σκύλων που θα δρούσαν στα γήπεδα και όχι μόνο, τον ελεύθερο επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων, τη μείωση των εξοπλισμών και την απόσυρση της βόμβας νετρονίου.
Η εμπειρία εκείνων των ετών είναι πολύτιμη, όχι μόνο για τον χώρο του αθλητισμού αλλά και ευρύτερα. Έδειξε ότι σε σημαντικές για τον λαό πλευρές της κοινωνικής ζωής, μπορούν να υπάρξουν διαφορετικά πρότυπα και να αναδειχθούν υγιείς δυνάμεις σε σύνδεση με την κοινωνία.
Από την άλλη, στον κομματικό χώρο οι ανεπάρκειες, η εσωστρέφεια, το «διαζύγιο» με την κοινωνία, είναι δυστυχώς φαινόμενα σχεδόν ακατανίκητα. Κι αν κάποτε υπήρχαν και πρόσωπα όπως αυτό του Χαρίλαου Φλωράκη που, με όπλο τη λαϊκότητα και μια λαϊκή σοφία, μπορούσαν να διαδραματίσουν έναν πιο θετικό ρόλο σε ορισμένους τομείς, δυστυχώς σήμερα δεν φαίνεται φως από πουθενά. Αλλά και μέσα στα σκοτάδια οφείλουμε να ανοίξουμε δρόμους…
* Ο Νίκος Μάλλιαρης είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και υπήρξε για πολλά χρόνια μέλος των διοικήσεων του ΠΣΑΠ
