Όσα θάφτηκαν: Αφετηρία ή τέρμα;

Βάλαμε όπως μας βόλευε σημάδια στον ατέρμονα χρόνο, τον χωρίσαμε σε κομματάκια και ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα φορά, να επιχειρήσουμε  ένα «νέο ξεκίνημα».

Τι χρόνος κι αυτός που πέρασε… Συρρίκνωσε με τραγικό τρόπο, όλες τις λαϊκές κατακτήσεις του αιώνα που μας πέρασε, όλους τους αγώνες που έγιναν και το αίμα που χύθηκε. Κάθεσαι στην αρχή του χρόνου που έρχεται και κοιτώντας πίσω, βλέπεις να φαίνεται πως ελάχιστα μένουν όρθια. Κοιτώντας μπροστά σου, απελπίζεσαι από τα μελλούμενα βάσανα, από άνυδρα όνειρα που πασχίζουν να ριζώσουν.
Κοιτώντας γύρω σου, νιώθεις πως τέλεψαν τα ζωοποιά παραμύθια για λυτρωτικούς εφόδους στον ουρανό και κρύφτηκαν οι ονειροπόλοι εραστές του ανέφικτου.
Λιγόστεψαν στοχεύσεις, δοκιμάστηκαν βεβαιότητες, μπερδεύτηκαν δρόμοι και επιλογές, χάθηκαν κινητήρια συναισθήματα. Όπως και να έχει, δυσκολεύεσαι να ονειρευτείς και να βάλεις στόχους και τούτο είναι ό,τι πιο πολύτιμο κοντεύουμε να χάσουμε. Μια αναμφισβήτητη επιτυχία των «άλλων».
Κακή χρονιά, η χρονιά που αποχαιρετούμε. Όχι κυρίως για όσα χάσαμε σαν κοινωνία, σαν εργατική τάξη, αλλά γιατί σχετικά εύκολα έκαναν πολλούς να πιστέψουνε πως αυτή είναι η αναγκαία «συμβολή» μας στην αντιμετώπιση του «κοινού κακού» που μας βρήκε. Η λογική της συνδιαχείρισης και της συνευθύνης, η αδυναμία να ξεχωρίσουμε «το ξεπερασμένο» από τη «νομοτέλεια», μας εκδικούνται σκληρά. Κακή χρονιά και για την Αριστερά, η χρονιά που αποχαιρετούμε. Δυστυχώς για μια ακόμα φορά, καταφέραμε να δυσφημίσουμε ένα δικό μας πρωτόγνωρο ενωτικό εγχείρημα της Αριστεράς.
Ο σπόρος έπιασε, όμως οι χρήσιμοι καρποί, δεν φύτρωσαν. Δεν μετρήσαμε καλά φαίνεται, ούτε την πολιτική κρισιμότητα της εποχής μας, ούτε την κοινωνική χρησιμότητα της Αριστεράς στο τοπίο που διαμορφώνεται.
Σε μια ιστορική περίοδο που η κοινωνία μάς έδινε χώρο και για να την πλησιάσουμε και ευκαιρία για να συναντηθούν τα «κομμάτια» μας, εμείς τον θεωρήσαμε πως μας έδωσαν οικόπεδο που μας το χρωστούσαν και βαλθήκαμε να χτίσουμε τα «καταλύματά» μας. Δύσκολος ο χρόνος που πέρα σε για όλους μας, όμως δεν είναι ο τελευταίος ούτε για την κοινωνία ούτε για την Αριστερά.
Συνειδητά ή ενστικτώδικα, οργανωμένα ή αυθόρμητα, μαζικά ή μεμονωμένα, η κοινωνία θα συνεχίζει να μας αποζητά, θα ελπίζει στην Αριστερά, θα επιδιώκει να μας εμπιστευτεί.
Όσο το σύστημα προχωρά με καταστροφικό τρόπο στην ανασυγκρότησή του, τόσο ο ρόλος της Αριστεράς θα γίνεται πιο αναγκαίος, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι.
Και αν ήταν ήττα που δεν τα καταφέραμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι διπλή ήττα αν φορτώσουμε τις επιλογές μας στα «σχήματα» και υποκύψουμε στο ρεαλισμό και τις διεξόδους που μας υποδεικνύει το σύστημα. Το 2011, μπορεί να είναι μια υπέροχη χρονιά για το λαό μας, για το λαϊκό κίνημα, για την Αριστερά.
Αρκεί να αποδείξουμε πως μάθαμε από το 2010.

Σχόλια