(Αριστερής και στοιχειώδους, βεβαίως).
Οργασμός άνευ προηγουμένου, τους τελευταίους μήνες στην Aριστερά.
Συνέδρια, συνδιασκέψεις, συσκέψεις, συνεδριάσεις, άρθρα, αναλύσεις, ακόμα και νέα κόμματα.
Κι όλα να καταλήγουν σε κάτι όμορφα λόγια, που να σου κόβεται η ανάσα:
– Επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γείωση με την κοινωνία.
– Πλατύ αντισυστημικό κοινωνικό μέτωπο.
– Εμπρός για ένα νέο ΕΑΜ.
– Ενότητα δράσης της Αριστεράς, ενότητα και πάλι ενότητα.
– Ενιαίο, μετωπικό ψηφοδέλτιο όλης της Αριστεράς.
– Αριστερά της ευθύνης, των συνεργασιών, της αντίστασης, της ανατροπής, του σοσιαλισμού.
Τα ακούω όλα τούτα και αναγαλλιάζω και λέω «δεν γίνεται, κάτι θα σαλέψει», θα χαμογελάσει το χειλάκι του κόσμου, θ’ αναστήσει κι ο λαός.
Κι έρχεται αυτή η ρημάδα η πραγματικότητα και βλαστημώ την ώρα και τη στιγμή που μου υπενθυμίζει πως οι άνεργοι δεν είναι «σύνεδροι», οι νέοι δεν είναι «οπαδοί», οι συνταξιούχοι δεν είναι «αριστεροί bloggers», πως τα συνθήματα δεν φτιάχνουν συσχετισμούς και οι ακτιβισμοί συνειδήσεις.
Τα βάζω και μαζί μου που φίλιωσα πάλι με «υποσχέσεις ονείρου» και παρασύρθηκα ξανά από «ανακουφιστικές ψευδαισθήσεις».
Και από κοντά τα ερωτήματα να απαιτούν απαντήσεις.
Τι τάχα να φταίει και η ζωή κονταροχτυπιέται με την Αριστερά;
Πώς γίνεται η «δυναμική επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ» να σημαίνει «χαλαρή συνεργασία»;
Πώς γίνεται «το όλοι μαζί» να γίνεται «παιδιά, γεια χαρά»;
Πώς γίνεται το δυνάμωμα του ΣΥΡΙΖΑ να σημαίνει «δυνάμωμα του κόμματος»;
Πώς γίνεται το «ενιαίο ψηφοδέλτιο της Αριστεράς» να σημαίνει «προετοιμάζομαι για αυτόνομη κάθοδο»;
Όλα τούτα τι ενδιαφέρουν το λαό, την κοινωνία, τους αριστερούς;
Μια λογική εξήγηση μπορώ να δώσω:
Δεν τις πιστεύετε σύντροφοι, τις αποφάσεις και τις διακηρύξεις σας. Η πραγματικότητα, «ο κόσμος», οι αριστεροί, ακόμα και κομματικά σας μέλη, αυτό λένε και μάλιστα μερικά το θεωρούν «παιχνίδι μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής».
Χάνετε την αξιοπιστία σας σύντροφοι και τη χάνει και η Αριστερά μαζί σας.
Έχω πρόταση.
Απλοϊκή.
Να βγείτε σ’ ένα μπαλκόνι όλοι μαζί, να δει ο κόσμος ότι τουλάχιστον η ενότητα αρχίζει με το να λέτε «καλημέρα» μεταξύ σας, να δηλώσετε ότι κανείς δεν θα κατέβει μόνος του στις εκλογές και ότι όλα τα σφυριά βαράνε το σύστημα.
Και να ξαμοληθείτε όλοι μαζί, για να στεριώσει η «ενότητα» πάνω στη συντροφική αλληλεγγύη, πάνω στα λαϊκά προβλήματα και στην οργή του κόσμου.
Κι αν τούτα δεν τα μπορείτε, να βγείτε και να πείτε ανοιχτά και καθαρά πως «μέχρις εδώ ήταν», δεν τα καταφέραμε και καθένας τραβά για τη δική του «Αριστερά» και τη δική του «ενότητα».
Για να μην ξευτελίσουμε και ό,τι σημαντικό πετύχαμε μέχρι τώρα, ταυτίζοντάς το με την κοινοβουλευτική ή την πολιτική επιβίωση κάποιων αριστερών «μικρομάγαζων».
Πάντως, έχω μια ελπίδα.
Να είναι όλα τούτα σκέψεις της δικής μου απαισιοδοξίας και της ανικανότητάς μου να δω συνολικά και μακροπρόθεσμα τα πράγματα.
Λίγο με νοιάζει αυτό.
Το να έχω έστω και λίγο δίκιο με τρομάζει.
[email protected]
