Ήταν μια όμορφη μέρα η 23η του Φλεβάρη. Έβλεπες μια πολύχρονη οργή και θυμό να γίνονται συνθήματα και απόφαση για αγώνα, διέκρινες την αξιοπρέπεια να μετασχηματίζεται σιγά-σιγά σε πολιτική στάση, κόντρα σε φόβους και δισταγμούς ανθρώπινους, κόντρα σε σχεδιασμούς και τερτίπια «ηγετών», κόντρα σε διαδόσεις και απειλές προβοκατόρων για προβοκάτσιες.
Ένα πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι συνειδητής πολιτικής ανυπακοής, το πολύτιμο και απαραίτητο μείγμα κάθε κοινωνικού ριζοσπαστισμού, η χειροπιαστή διαβεβαίωση πως η ελπίδα μπορεί να έχει δρόμο, αλλά είναι ζωντανή και παρούσα.
Είχε τέτοια στοιχεία η απεργιακή λαοσύναξη της 23ης του Φλεβάρη, έστειλε τέτοια μηνύματα – έστω δειλά και αργοπορημένα.
Όμως, θα μπορούσε -και θα έπρεπε- τούτη η μέρα να είναι πιο όμορφη.
Θα μπορούσε -και θα έπρεπε- όλες οι πολύχρωμες σημαίες να έφτιαχναν ένα φλάμπουρο με χίλιες γνώμες και μια απλή απόφαση:
Θα σας ανατρέψουμε, θα ακυρώσουμε την πολιτική σας, θα αλλάξουμε τούτη την κοινωνία.
Θα μπορούσε -και θα έπρεπε- τούτη η μέρα να μας φέρει 68 χρόνια πίσω, στις 23 Φλεβάρη του ΄43 όταν δώδεκα αντιστασιακές οργανώσεις της Νεολαίας αυτοδιαλύθηκαν και ίδρυσαν την ΕΠΟΝ.
Θα μπορούσε -και θα έπρεπε- τούτη η μαρτυρική Πλατεία Συντάγματος, να γίνει η έμπρακτη μαρτυρία πως η Αριστερά που έπαθε, επιτέλους έμαθε και πως οι αριστεροί τουλάχιστον διδάχτηκαν.
Φαίνεται, όμως, πως «οι όμορφες μέρες» θα αργήσουν να έλθουν. Ίσως γιατί ακόμα δεν καταλάβανε εκείνοι που έπρεπε να καταλάβουν, πως με την επανάσταση δεν δίνεις ραντεβού, πως την «ενότητα» δεν την κατακτάς παραμονεύοντας τον σύντροφο να παραστρατήσει, πως ο ταξικός δρόμος δεν είναι ποτέ μοναχικός, πως κανένα «μέτωπο» δεν χτίστηκε ποτέ με αποκλεισμούς, με ακτιβισμούς και με ιδεολογικές εκκαθαρίσεις, ποτέ ένα νέο ξεκίνημα, μια αριστερή «επανεκκίνηση», δεν έκανε το πρώτο της βήμα θυσιάζοντας τη συντροφικότητα και την αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Δυστυχώς, «μικροί και αναντίστοιχοι» απομάκρυναν ακόμα πιο πολύ την ιστορική Πλατεία του Συντάγματος από την ελπιδοφόρα Πλατεία Ταχρίρ και επέτρεψαν σε αχρείους να σπεκουλάρουν με την λαϊκή αγανάκτηση και σε ανυπόμονους να προσπαθούν να την κοπιάρουν.
Είμαι σίγουρος.
Θα γεμίσει κάποια στιγμή το Σύνταγμα από οργή και αξιοπρέπεια και απόφαση πως σώθηκαν τα λόγια και τα τερτίπια, τέλεψαν τα κόλπα και τα συνθετικά κείμενα και ήρθε η ώρα να μιλήσουν αυτοί που με όλο το είναι τους και θέλουν και μπορούν και δικαιούνται.
Είναι στοιχειωμένη τούτη η πλατεία με νεκρούς και απαιτεί σεβασμό, ψυχή και σοβαρότητα.
Θέλει και τη μνήμη παρούσα, να μας θυμίζει πως πριν από 67 χρόνια ένας Γεώργιος Παπανδρέου την πότισε με αίμα, σηματοδοτώντας έναν εμφύλιο σπαραγμό που ακόμα μας κατατρέχει.
Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ο λαϊκός ξεσηκωμός για να τον «χρησιμοποιούμε» ή να αγνοούμε τα «μαθήματά»του.
Είχε τέτοια στοιχεία η απεργιακή λαοσύναξη της 23ης του Φλεβάρη, έστειλε τέτοια μηνύματα – έστω δειλά και αργοπορημένα.
Όμως, θα μπορούσε -και θα έπρεπε- τούτη η μέρα να είναι πιο όμορφη.
Θα μπορούσε -και θα έπρεπε- όλες οι πολύχρωμες σημαίες να έφτιαχναν ένα φλάμπουρο με χίλιες γνώμες και μια απλή απόφαση:
Θα σας ανατρέψουμε, θα ακυρώσουμε την πολιτική σας, θα αλλάξουμε τούτη την κοινωνία.
Θα μπορούσε -και θα έπρεπε- τούτη η μέρα να μας φέρει 68 χρόνια πίσω, στις 23 Φλεβάρη του ΄43 όταν δώδεκα αντιστασιακές οργανώσεις της Νεολαίας αυτοδιαλύθηκαν και ίδρυσαν την ΕΠΟΝ.
Θα μπορούσε -και θα έπρεπε- τούτη η μαρτυρική Πλατεία Συντάγματος, να γίνει η έμπρακτη μαρτυρία πως η Αριστερά που έπαθε, επιτέλους έμαθε και πως οι αριστεροί τουλάχιστον διδάχτηκαν.
Φαίνεται, όμως, πως «οι όμορφες μέρες» θα αργήσουν να έλθουν. Ίσως γιατί ακόμα δεν καταλάβανε εκείνοι που έπρεπε να καταλάβουν, πως με την επανάσταση δεν δίνεις ραντεβού, πως την «ενότητα» δεν την κατακτάς παραμονεύοντας τον σύντροφο να παραστρατήσει, πως ο ταξικός δρόμος δεν είναι ποτέ μοναχικός, πως κανένα «μέτωπο» δεν χτίστηκε ποτέ με αποκλεισμούς, με ακτιβισμούς και με ιδεολογικές εκκαθαρίσεις, ποτέ ένα νέο ξεκίνημα, μια αριστερή «επανεκκίνηση», δεν έκανε το πρώτο της βήμα θυσιάζοντας τη συντροφικότητα και την αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Δυστυχώς, «μικροί και αναντίστοιχοι» απομάκρυναν ακόμα πιο πολύ την ιστορική Πλατεία του Συντάγματος από την ελπιδοφόρα Πλατεία Ταχρίρ και επέτρεψαν σε αχρείους να σπεκουλάρουν με την λαϊκή αγανάκτηση και σε ανυπόμονους να προσπαθούν να την κοπιάρουν.
Είμαι σίγουρος.
Θα γεμίσει κάποια στιγμή το Σύνταγμα από οργή και αξιοπρέπεια και απόφαση πως σώθηκαν τα λόγια και τα τερτίπια, τέλεψαν τα κόλπα και τα συνθετικά κείμενα και ήρθε η ώρα να μιλήσουν αυτοί που με όλο το είναι τους και θέλουν και μπορούν και δικαιούνται.
Είναι στοιχειωμένη τούτη η πλατεία με νεκρούς και απαιτεί σεβασμό, ψυχή και σοβαρότητα.
Θέλει και τη μνήμη παρούσα, να μας θυμίζει πως πριν από 67 χρόνια ένας Γεώργιος Παπανδρέου την πότισε με αίμα, σηματοδοτώντας έναν εμφύλιο σπαραγμό που ακόμα μας κατατρέχει.
Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ο λαϊκός ξεσηκωμός για να τον «χρησιμοποιούμε» ή να αγνοούμε τα «μαθήματά»του.
ο Σωκράτης
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
