Το όνειρο μου πιτσιρικάς, στη Μυτιλήνη, ήταν πολύ κοινό και πολύ συγκεκριμένο:
Ένα κόκκινο ποδήλατο.
Τούτο το ανεκπλήρωτο όνειρο, ανέλαβε να το κάνει πραγματικότητα σε μια στιγμή ευφορίας του ούζου μετά θαλασσινών, ο νονός μου.
– Άντε βρε, εγώ θα σου το πάρω.
Ένα κόκκινο ποδήλατο.
Τούτο το ανεκπλήρωτο όνειρο, ανέλαβε να το κάνει πραγματικότητα σε μια στιγμή ευφορίας του ούζου μετά θαλασσινών, ο νονός μου.
– Άντε βρε, εγώ θα σου το πάρω.
Πίστεψα, χωρίς δεύτερη σκέψη, πως μια «καλή στιγμή» και μια δήλωση-υπόσχεση, είναι αρκετά να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα. Αργότερα κατάλαβα πως μπορεί να είναι και ο πιο έξυπνος τρόπος για να μείνουν για πάντα όνειρα.
Τέλος πάντων.
Από την επoμένη που άρχισα να διεκδικώ το όνειρο μου, άρχισαν και οι «προϋποθέσεις» για να γίνει πράξη:
Να είμαι καλό παιδί, να κάνω θελήματα στο νονό, να μην του «βγάζω γλώσσα», να…
Τι να κάνω που το όνειρο με έκαιγε, προσπαθούσα ο κακομοίρης, παρ’ όλο που ένιωθα πως το ποδηλατάκι όλο και απομακρυνόταν.
Όταν οι φιλότιμες προσπάθειές μου ικανοποίησαν τις απαιτήσεις του νονού, αυτός βρήκε άλλη φάμπρικα.
– Άσε να περάσει λίγος καιρός, να φτιάξουν τα πράγματα, να φέρουν καλύτερα μοντέλα, σαν να λέμε «να ωριμάσουν οι συνθήκες», να δούμε κι εσύ αν θα είσαι ακόμα καλό παιδί, αν θα κρατήσεις τις υποσχέσεις σου, σαν να λέμε «δοκιμαστικός χρόνος».
Έτσι πηγαίναμε από Χριστούγεννα σε Πάσχα και από Πάσχα σε καλοκαίρι, σαν να λέμε από εκλογές σε εκλογές και να κουβέντες και άντε σήμερα, άντε αύριο, ποδήλατο δεν έβλεπα και τα χρόνια περνούσαν, εγώ μεγάλωνα και το όνειρο ξεθώριαζε…
Κράτησε κάποια χρόνια τούτο το αλισβερίσι με το νονό και το όνειρο για το κόκκινο ποδήλατο, όταν κάποια στιγμή με φώναξε και μου λέει:
– Σου χρωστώ ένα ποδήλατο παιδί μου, όμως τώρα έγινες κοτζάμ άντρας.
Λέω να κάνουμε μια καινούργια συμφωνία και να σου πάρω κάτι καλύτερο.
– Άντε βρε, θα σου πάρω ένα μηχανάκι.
Είναι μια «θετική μετατόπιση» του νονού, σκέφτηκα
Αρρώστησε και μετά από λίγους μήνες τον χάσαμε το νονό. Ποτέ μου δεν κατάφερα να έχω ένα ποδήλατο κι αυτό μου έμεινε.
Έμαθα, όμως, να μην περιμένω να έρθουν τα όνειρά μου σε μένα. Δεν ξέρω πώς, όμως, όλη τούτη η ιστορία μου ήρθε απρόσκλητα στο μυαλό όταν διάβασα την τελευταία απόφαση του ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάποιες τοποθετήσεις στελεχών επί του θέματος.
Κάτι «να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή», κάτι να το ξαναδούμε σε έξι μήνες το θέμα, κάτι να δούμε αν θα είναι κάποιοι φρόνιμοι και καλά παιδιά, κάτι για «αλλαγή πνεύματος», όλα τούτα μου θύμισαν το νονό μου και μελαγχόλησα.
Πιο πολύ, όμως, μελαγχόλησα γιατί μου υπενθύμισαν, πως δεν κατάφερα μέχρι σήμερα, να αποκτήσω ένα κόκκινο ποδήλατο.
[email protected]
[email protected]
Από την επoμένη που άρχισα να διεκδικώ το όνειρο μου, άρχισαν και οι «προϋποθέσεις» για να γίνει πράξη:
Να είμαι καλό παιδί, να κάνω θελήματα στο νονό, να μην του «βγάζω γλώσσα», να…
Τι να κάνω που το όνειρο με έκαιγε, προσπαθούσα ο κακομοίρης, παρ’ όλο που ένιωθα πως το ποδηλατάκι όλο και απομακρυνόταν.
Όταν οι φιλότιμες προσπάθειές μου ικανοποίησαν τις απαιτήσεις του νονού, αυτός βρήκε άλλη φάμπρικα.
– Άσε να περάσει λίγος καιρός, να φτιάξουν τα πράγματα, να φέρουν καλύτερα μοντέλα, σαν να λέμε «να ωριμάσουν οι συνθήκες», να δούμε κι εσύ αν θα είσαι ακόμα καλό παιδί, αν θα κρατήσεις τις υποσχέσεις σου, σαν να λέμε «δοκιμαστικός χρόνος».
Έτσι πηγαίναμε από Χριστούγεννα σε Πάσχα και από Πάσχα σε καλοκαίρι, σαν να λέμε από εκλογές σε εκλογές και να κουβέντες και άντε σήμερα, άντε αύριο, ποδήλατο δεν έβλεπα και τα χρόνια περνούσαν, εγώ μεγάλωνα και το όνειρο ξεθώριαζε…
Κράτησε κάποια χρόνια τούτο το αλισβερίσι με το νονό και το όνειρο για το κόκκινο ποδήλατο, όταν κάποια στιγμή με φώναξε και μου λέει:
– Σου χρωστώ ένα ποδήλατο παιδί μου, όμως τώρα έγινες κοτζάμ άντρας.
Λέω να κάνουμε μια καινούργια συμφωνία και να σου πάρω κάτι καλύτερο.
– Άντε βρε, θα σου πάρω ένα μηχανάκι.
Είναι μια «θετική μετατόπιση» του νονού, σκέφτηκα
Αρρώστησε και μετά από λίγους μήνες τον χάσαμε το νονό. Ποτέ μου δεν κατάφερα να έχω ένα ποδήλατο κι αυτό μου έμεινε.
Έμαθα, όμως, να μην περιμένω να έρθουν τα όνειρά μου σε μένα. Δεν ξέρω πώς, όμως, όλη τούτη η ιστορία μου ήρθε απρόσκλητα στο μυαλό όταν διάβασα την τελευταία απόφαση του ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάποιες τοποθετήσεις στελεχών επί του θέματος.
Κάτι «να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή», κάτι να το ξαναδούμε σε έξι μήνες το θέμα, κάτι να δούμε αν θα είναι κάποιοι φρόνιμοι και καλά παιδιά, κάτι για «αλλαγή πνεύματος», όλα τούτα μου θύμισαν το νονό μου και μελαγχόλησα.
Πιο πολύ, όμως, μελαγχόλησα γιατί μου υπενθύμισαν, πως δεν κατάφερα μέχρι σήμερα, να αποκτήσω ένα κόκκινο ποδήλατο.
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
