Όσα θάφτηκαν: «Αναλαμβάνω την ευθύνη…»

Ξέροντας πολύ καλά πως κάθε, εκ των υστέρων, αναφορά εμπεριέχει τον ψόγο της ασφαλούς επιβεβαίωσης, θα το τολμήσω γιατί αισθάνομαι άβολα με μια αφωνία στο όνομα «ό,τι έγινε-έγινε». Aισθάνομαι πως είναι λάθος, γόνιμες παρατηρήσεις, κριτικές, διαφωνίες, να βρίσκουν ακροατήριο μόνο στις παρέες και να διαρκούν όσο ένα ποτό.

Σύντροφε Αλέκο, με πολιτικό θάρρος δήλωσες:
«Αναλαμβάνω την ευθύνη για ένα αποτέλεσμα που δεν είναι καλό.» Συγγνώμη, αλλά αν εννοείς πως το ποσοστό είναι μικρό, δεν συμφωνώ.
Εκεί περίπου θα ήταν, σύντροφε. Γνωστές οι δυσκολίες, τα εμπόδια και οι μηχανισμοί του συστήματος, οι συσχετισμοί και οι επιδιώξεις των «ομάδων» της Αριστεράς, γνωστά τα ερωτηματικά «φίλιων δυνάμεων», ορατές ασάφειες και νεφελώματα για το «πού πάει το πράγμα».
Αν, πάλι, «η ευθύνη» αναφέρεται στη διαδρομή από την αρχή μέχρι το αποτέλεσμα, σε χειρισμούς και πρωτοβουλίες, τότε νομίζω πως σωστά πράττεις και πιο δίκαιο θα ήταν να τη μοιραστείς και με άλλους. Μακάρι, σύντροφε, οι καλές προθέσεις, η ανιδιοτέλεια, η πολιτική φαντασία και το όραμα, να ήταν τα μόνα απαραίτητα υλικά για κοινωνικές αλλαγές και μάλιστα σε μια τόσο σύνθετη, πολιτικά, κατάσταση.
Θα είχαμε πολύ μεγάλο ποσοστό. Μακάρι την ξεγελασμένη, αποστρατευμένη, φοβισμένη, κοινωνική Αριστερά, τους νέους ανθρώπους, όλους τούτους που τόσο πολύ και τόσο συχνά τους απογοητεύσαμε, να μπορούσαμε μ’ ένα όμορφο σύνθημα, μ’ ένα έξυπνο λογοπαίγνιο, μ’ έναν πετυχημένο ακτιβισμό, να τους πείσουμε πως δεν είμαστε μέρος των προβλημάτων της Αριστεράς, πως τους ζητάμε την ψήφο για να την επενδύσουμε σε αγώνες και ενωτικές αριστερές πρωτοβουλίες και όχι σε «διαγωνισμούς» αριστερών συσχετισμών ή έγκριση για κομματική μορφοποίηση της δικής μας αλήθειας.
Μακάρι η επιθυμία μας και η κοινωνική μας επαφή να αποτύπωνε την κοινωνική πραγματικότητα και τις κοινωνικές διεργασίες.
Δυστυχώς οι λαϊκές εκρήξεις, οι κοινωνικές αλλαγές, οι βιώσιμες νεανικές «επαναστάσεις», προϋποθέτουν σκληρή και πολύχρονη πολιτική-ιδεολογική δουλειά, Αριστερά που πείθει και συναρπάζει, εργατικό και λαϊκό κίνημα ζωντανό και ταξικό,«ηγεσίες» που, με τη στάση τους, αποδεικνύουν καθημερινά πως και θέλουν και μπορούν.
Αγαπητέ σύντροφε Αλέκο και κάποιες στιγμές ονειρεύτηκα μαζί σου και σε ψήφισα.
Αναλαμβάνω την ευθύνη…
Όμως, νομίζω πως τώρα πρέπει να σκεφθείς -και άλλοι μαζί σου- πολύ καλά μιαν άλλη ευθύνη που αντικειμενικά έχεις: Πώς θα χρησιμοποιήσεις την ψήφο που σου έδωσα. Δήλωσες πως «υπάρχει και τρίτος γύρος. Και θα είναι κοινωνικός. Και θα είμαστε παρόντες».
Μαζί σου θα είμαι όπως και πολλοί άλλοι.
Όμως, χωρίς την Αριστερά, χωρίς αυτόν τον ταξικό καταλύτη, το κοινωνικό καζάνι που βράζει, μάλλον σούπα θα βγάλει και τη «νεολαία της αποχής που δεν πείσαμε», θα τη σιγοκαταπίνει το σύστημα. Ειλικρινά θα χαρώ τούτη την ευθύνη για μια σύγχρονη, ανατρεπτική, ενωμένη Αριστερά, να τη φέρουμε σε πέρας και όχι να την «αναλάβεις».
Γι’ αυτόν το σκοπό, αξιοποίησε και την ψήφο μου σύντροφε.

Σχόλια