Όσα θάφτηκαν: Με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν

Επάξια, η προηγούμενη εβδομάδα μπορεί να καθιερωθεί ως «Εβδομάδα της Ενότητας της Αριστεράς». Με τι παινέματα, τι επίθετα, όρκους πίστης και αφοσίωσης και πλουμιστά στολίδια την στόλισαν!

Ο ΣΥΝ για πολλοστή φορά, αποφασίζει στην ΚΠΕ του ότι: «Για τον Συνασπισμό συνεχίζει αταλάντευτα να αποτελεί προτεραιότητα η στρατηγική της ενότητας και της κοινής δράσης της Αριστεράς».
Ανακάλυψαν, όμως, ότι σε αυτήν την «ενότητα», δεν χωρά το «Μέτωπο» του διασπαστή Αλαβάνου κι έτσι τώρα «κεντρικό στόχο αποτελεί η δημιουργία ενός μετώπου συνεργασίας από τη ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία, τη ριζοσπαστική οικολογία και την Αριστερά».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τον έμπειρο κυρ-Νίκο «αν δεν τον φτιάχναμε έπρεπε να τον ανακαλύψουμε» (γιατί ήταν κι αυτό το έρμο 3%), έγινε από στρατηγικός στόχος, «παραλυτικός αυτοεγκλωβισμός του ΣΥΝ, από έναν ΣΥΡΙΖΑ παραγοντισμού, αριστερισμού και βαβυλωνίας», κατά Παπαδημούλη. Ο Αλέξης αφήνει πίσω του «τoν ΣΥΡΙΖΑ των τακτικισμών, των ηγεμονισμών και των οργανωτίστικων αντιλήψεων» και ανοίγει πανιά για «μία «νέα ενωτική Αριστερά, με νέους ορίζοντες ενότητας και κοινής δράσης».
«Να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή», μας είπε, εκτός και αν καταφέρουμε μια χαλαρή ενότητα γύρω από τον ΣΥΝ, χωρίς τον «τρισκατάρατο» βέβαια, οπότε αφήνουμε το νήμα, ξεχνιούνται οι «αρχηγισµοί και οι φραξιονισµοί» και τελικά πετυχαίνουμε να είµαστε και µαζί στη Bουλή και χώρια στα βιλαέτια μας.
Διότι, ως γνωστόν, ολίγη εγκυμοσύνη δεν γίνεται να υπάρχει, όμως ολίγη ενότητα γίνεται.
Την ίδια στιγμή, η ΑΚΟΑ μαζί με την ΑΝΑΣΑ, «με το βλέμμα στον ΣΥΡΙΖΑ», μοιράζουν ευθύνες στον ΣΥΝ και στο Μέτωπο. Προειδοποιούν τον Αλαβάνο «ότι κανένας νέος φορέας, ιδιαίτερα αν αποτελείται από μέρος μόνο των δυνάμεων της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς» δεν πρόκειται να προκόψει και βάζουν πλώρη για «το νέο ενωτικό ξεκίνημα του ΣΥΡΙΖΑ.» Το Μέτωπο έδωσε τον οβολό του σε αυτήν την τρελή γιορτή της ενότητας, με μια παναττική σύσκεψη, η οποία αποφάσισε –τι άλλο;– παρά «να συμβάλλει στη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων».
Όχι όμως ως κόμμα, αλλά ως «ανοιχτό πολιτικό σχέδιο».
Έκανα φιλότιμες προσπάθειες να καταλάβω τι σημαίνει αυτό, και ομολογώ, πως δεν τα κατάφερα. Όπως δεν μπόρεσα να καταλάβω, πως γίνεται ένας πολιτικός οργανισμός να έχει ενιαίο πολιτικό πλαίσιο και εκλεγμένο καθοδηγητικό όργανο, χωρίς να είναι πολιτικός φορέας, αλλά «πολιτικό σχέδιο». Μια συντρόφισσα, μου σύστησε να μην είμαι τόσο ειρωνικός στα θέματα της ενότητας, γιατί: «Με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν».
Αχ και να ήξερες, συντρόφισσα, πόσο συμφωνώ μαζί σου και πόσο τυραννιέμαι, που κάποιοι είναι ανίκανοι να το καταλάβουν…

Σχόλια