Είμαι μόλις 15 χρονών και δόξα τω Θεώ ξέρω και έχω συναίσθηση του τι γίνεται στη χώρα μου. Και λέω δόξα τω Θεώ διότι βλέπω παιδιά στην ηλικία μου να μην ξέρουν καν τι είναι οικονομική κρίση, Μνημόνιο, τρόικα…
Ζω σε μια σχετικά ευκατάστατη περιοχή και δεν έχω νιώσει κάποια σοβαρή αλλαγή στη ζωή μου. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να γυρίζω τις πλάτες μου στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Ζούμε όλοι σε έναν κόσμο, τώρα πια, που ολοένα και περισσότερο καταστρέφεται οικονομικώς, ολοένα και διαλύεται… Όμως, αρκετοί άνθρωποι επιμένουν να ζουν με ψευδαισθήσεις σωτηρίας και με την ιδέα πως το ελληνικό κράτος θα μπορέσει σύντομα να «σηκωθεί» οικονομικά στα πόδια του.
Προσφάτως στο σχολείο κάναμε κατάληψη η οποία είχε πολιτικό χαρακτήρα. Κι όμως, όσο σκέφτομαι πως πολλοί από τους συμμαθητές μου δεν καταλαβαίνουν γιατί γίνεται αυτή η κατάληψη και σκέφτονται μόνο πως θα ξεφύγουν απ’ το «καθηκον» τους, το διάβασμα δηλαδή, γίνομαι έξαλλη.
Ακούω μεγαλύτερους ανθρώπους να λένε «και τι θα γίνει άμα διαδηλώσω, καλύτερα να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια» – ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Η κυβέρνηση αυτό θέλει, να κάνουμε ό,τι λέει και ό,τι αυτή επιβάλλει.
Πιστεύω πως εν μέρει φταίμε και ‘μείς για αυτήν τη κρίση, επειδή όλα αυτά τα χρόνια εμείς ήμασταν αυτοί που τους ψηφίζαμε, εμείς ήμασταν αυτοί που τους βλέπαμε να μας κλέβουν μπροστά στα μάτια μας και δεν λέγαμε τίποτα. Όμως «κάλλιο αργά παρά ποτέ» δεν λέει ο λαός; Καιρός, λοιπόν, να τους δείξουμε πως τη δύναμη την έχουμε εμείς, ο λαός και όχι αυτοί.
Σκέφτηκε ποτέ κανείς απ’ αυτούς πώς η γενιά μου θα ζήσει μια φυσιολογική ζωή; Πώς θα βρει το πιο απλό πράγμα πάνω σ’ αυτή τη γη, μια δουλειά; Και βέβαια όχι! Κανένας απ’ αυτούς δεν σκέφτεται τίποτα για το μέλλον των νέων. Το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα κλέψουν ακόμα περισσότερα απ’ το λαό. Ίσως η λέξη «κλέβουν» να ακούγεται πολύ σκληρή, αλλά ας δούμε και λίγο την πραγματικότητα όπως έχει και ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Μας έκλεβαν, μας κλέβουν και θα μας κλέβουν, εφ’ όσον εμείς τους αφήνουμε. Ο μόνος τρόπος, κατά τη γνώμη μου, είναι να βγούμε στους δρόμους και να διαδηλώσουμε. Και όχι, δεν εννοώ να καταστρέφονται και να καίγονται περιουσίες αλλά να ακουστούμε όλοι με μια φωνή να τους λέμε «ώς εδώ, δεν θα κάτσουμε άλλο να τρώμε ό,τι μας ταΐζετε».
Με μεγάλη προσπάθεια η Ελλάδα και οι κάτοικοί της θα αποκτήσουμε και πάλι μια φυσιολογική ζωή, όσο παράδοξο και να ακούγεται αυτό. Όλοι πρέπει να το καταλάβουμε και να υποστούμε τις συνέπειες με θάρρος και δύναμη ώς το τέλος.
Προσφάτως στο σχολείο κάναμε κατάληψη η οποία είχε πολιτικό χαρακτήρα. Κι όμως, όσο σκέφτομαι πως πολλοί από τους συμμαθητές μου δεν καταλαβαίνουν γιατί γίνεται αυτή η κατάληψη και σκέφτονται μόνο πως θα ξεφύγουν απ’ το «καθηκον» τους, το διάβασμα δηλαδή, γίνομαι έξαλλη.
Ακούω μεγαλύτερους ανθρώπους να λένε «και τι θα γίνει άμα διαδηλώσω, καλύτερα να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια» – ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Η κυβέρνηση αυτό θέλει, να κάνουμε ό,τι λέει και ό,τι αυτή επιβάλλει.
Πιστεύω πως εν μέρει φταίμε και ‘μείς για αυτήν τη κρίση, επειδή όλα αυτά τα χρόνια εμείς ήμασταν αυτοί που τους ψηφίζαμε, εμείς ήμασταν αυτοί που τους βλέπαμε να μας κλέβουν μπροστά στα μάτια μας και δεν λέγαμε τίποτα. Όμως «κάλλιο αργά παρά ποτέ» δεν λέει ο λαός; Καιρός, λοιπόν, να τους δείξουμε πως τη δύναμη την έχουμε εμείς, ο λαός και όχι αυτοί.
Σκέφτηκε ποτέ κανείς απ’ αυτούς πώς η γενιά μου θα ζήσει μια φυσιολογική ζωή; Πώς θα βρει το πιο απλό πράγμα πάνω σ’ αυτή τη γη, μια δουλειά; Και βέβαια όχι! Κανένας απ’ αυτούς δεν σκέφτεται τίποτα για το μέλλον των νέων. Το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα κλέψουν ακόμα περισσότερα απ’ το λαό. Ίσως η λέξη «κλέβουν» να ακούγεται πολύ σκληρή, αλλά ας δούμε και λίγο την πραγματικότητα όπως έχει και ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Μας έκλεβαν, μας κλέβουν και θα μας κλέβουν, εφ’ όσον εμείς τους αφήνουμε. Ο μόνος τρόπος, κατά τη γνώμη μου, είναι να βγούμε στους δρόμους και να διαδηλώσουμε. Και όχι, δεν εννοώ να καταστρέφονται και να καίγονται περιουσίες αλλά να ακουστούμε όλοι με μια φωνή να τους λέμε «ώς εδώ, δεν θα κάτσουμε άλλο να τρώμε ό,τι μας ταΐζετε».
Με μεγάλη προσπάθεια η Ελλάδα και οι κάτοικοί της θα αποκτήσουμε και πάλι μια φυσιολογική ζωή, όσο παράδοξο και να ακούγεται αυτό. Όλοι πρέπει να το καταλάβουμε και να υποστούμε τις συνέπειες με θάρρος και δύναμη ώς το τέλος.
* Η Eλεάνα Μάρκου είναι μαθήτρια της Α’ λυκείου.
Σχόλια
