Ίσως ορισμένοι διατηρούν ξεθωριασμένες αναμνήσεις από τα σκοτεινά χρόνια του ’50 και του ’60, της πείνας και της ανεργίας στο κράτος των εθνικοφρόνων, όπου η ορκωμοσία αποτελούσε μία φορτισμένη συμβολική στιγμή χαράς και λύτρωσης για το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, όταν ο νέος εργαζόμενος, συνήθως απόφοιτος με χίλια βάσανα της τότε δυσπρόσιτης Ανώτατης Εκπαίδευσης, κατόρθωνε επιτέλους να αποκτήσει μία θέση στο Δημόσιο, αποφεύγοντας το δρόμο της μετανάστευσης ή την αβεβαιότητα της αυτοαπασχόλησης.
Και να που οι καιροί ξαναγυρίζουν, ακόμη και στην ορολογία τους. Ο συνταγματολόγος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, τον όρο «επίορκοι» -μπορούμε τώρα να είμαστε βέβαιοι- πως τον είχε σκεφτεί εκ των προτέρων. Μετά το φιάσκο της «διαθεσιμότητας», ήταν ίσως το διαβατήριο για να επιλεγεί αυτός ο «κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση».
Αλήθεια, ποιος μπορεί να αρνηθεί όχι μόνο την ακαριαία απόλυση, αλλά και πολύ περισσότερο την παραδειγματική τιμωρία όσων καταπάτησαν το δημόσιο συμφέρον; Όμως, προσοχή! Μη γίνει καμία παρανόηση εδώ με πρωθυπουργούς που τζογάρισαν τη μοίρα της χώρας στα αρπακτικά των αγορών, με υπουργούς που ξεπούλησαν -με το αζημίωτο- τον εθνικό πλούτο, με διευθυντές Πολεοδομίας και Εφορίας, που μετέτρεψαν τις υπηρεσίες τους σε πλυντήρια συναλλαγής, με μεγαλογιατρούς του ΕΣΥ και καθηγητές ΑΕΙ, που εξ εφόδου κατέλαβαν νοσοκομεία και σχολές για… ιδία χρήση.
Προσοχή στον ανεύθυνο λαϊκισμό, το πρόβλημά μας είναι οι… «κοπανατζήδες» υπάλληλοι της τελευταίας γραμμής, όσοι θα αποτελέσουν τα εξιλαστήρια θύματα προς παραδειγματισμό. Όχι μόνο για να εμπεδωθεί ένα ακραίο κλίμα αυταρχισμού και πειθάρχησης στον κρατικό μηχανισμό, που ήδη λειτουργεί υπό τις διαταγές των επιτετραμένων της τρόικας, ως ντίλερ παράδοσης του δημόσιου πλούτου, φορομπηχτικός μηχανισμός και ελεεινό πτωχοκομείο. Μέσω των «επιόρκων» εγκαινιάζεται το μαζικό πογκρόμ των χιλιάδων απολύσεων «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Όπως περίπου στο μετεμφυλιακό κράτος, όπου με το παραμικρό σε τύλιγαν σε μία κόλλα χαρτί.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, δυστυχώς, για άλλη μία φορά επέδειξαν αντανακλαστικά ενοχικά. Πώς να αντιταχθούν στη «νόμιμη» απόταξη των επίορκων; Έλα ντε; Πώς τώρα θα υψωθεί τείχος αντίστασης και αλληλεγγύης όταν αποδεικνύεται περίτρανα, στην πράξη, πως εδώ έχει στηθεί ένας μηχανισμός σαρωτικών προγραφών, αξιοποιώντας μόνο και μόνο μία αναπόδειχτη καταγγελία ενός πολίτη ή ακόμη και… συναδέλφου, με περιεχόμενο που αγγίζει τα όρια της συνδικαλιστικής δράσης ή της υπεράσπισης της προσωπικής αξιοπρέπειας έναντι της διευθυντικής αυθαιρεσίας.
Τούτοι εδώ, οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, Στουρνάρας, Μανιτάκης -είναι προφανές- άλλου δίνουν όρκο, όπως κι οι προκάτοχοί τους. Με Σύνταγμα και δικαιώματα δεν μπερδεύονται οι άνθρωποι, εμείς όμως γιατί διαρκώς… μπερδευόμαστε;
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
