Σοκ, αλλά και αναζήτηση ενεργητικής στάσης χαρακτηρίζουν τις μέρες αυτές τον κυπριακό λαό. Ανταπόκριση από την Κύπρο: Γιώργος Τσίπρας
Το οικονομικό σοκ που δέχτηκε ο κυπριακός λαός έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου σεισμού ή ενός κεραυνοβόλου πολέμου.
-Εντελώς αναπάντεχο για τη συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων που, όπως και τα κόμματα σε μεγάλο βαθμό, περίμεναν μια σχετικά ήπια προσαρμογή για τη μείωση του ελλείμματος και την αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης.
-Καταστροφικό για οικονομία και ανθρώπινες ζωές. Η ζωή στην Κύπρο θα αλλάξει απότομα, πολύ πιο απότομα από ό,τι στην Ελλάδα.
-Απρόσμενα εχθρικό. Εμφανίζεται ξαφνικά στα μάτια τους μια Ευρωπαϊκή Ένωση απόλυτα εχθρική, σχεδόν μνησίκακη, η «φίλη» Ρωσία στέκεται ως Πόντιος Πιλάτος, ενώ η Ελλάδα τούς πουλά για μια ακόμη φορά και στοιχίζεται απόλυτα με την τρόικα.Αλλά ακόμη και μετά από ένα μεγάλο σεισμό ή έναν πόλεμο ακολουθεί με βεβαιότητα η ανοικοδόμηση. Εδώ υπάρχουν φόβοι για χειρότερα. Η ιδιαίτερη οντότητα της Κύπρου, κατεχόμενη κατά το ήμισυ, μοιάζει να κινδυνεύει να χάσει τα στηρίγματα πάνω στα οποία βάσιζε την ύπαρξή της. «Τελειώσαμε, θα μεταναστεύσουμε και πάλι»…
Αυτή είναι η πιο απαισιόδοξη πλευρά που όμως έχει συναίσθηση του τι διακυβεύεται. Για τους περισσότερους Κύπριους το αύριο είναι άγνωστο κι αν υπάρχει λιγότερη απαισιοδοξία είναι ίσως λόγω άγνοιας. Υπάρχει όμως και μια τρίτη στάση απέναντι στα πράγματα, που έχει απόλυτη συναίσθηση του τι διακυβεύεται και είναι αισιόδοξη παρά το χτύπημα γιατί είναι πιο ενεργητική. «Πρέπει τώρα να δούμε τι θα κάνουμε. Να ξανασκεφτούμε τι θα κάνουμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να κινητοποιηθούμε. Να ξανασχεδιάσουμε το μέλλον»…
Μια μεγάλη διαφορά με την Ελλάδα, η διάθεση συλλογικής αντιμετώπισης του προβλήματος: «Η Κύπρος μας». Η έλλειψη μοιρολατρίας. Η αναιμική επιρροή του ραγιαδισμού. Η πάνδημη ενεργητική συζήτηση για το τι έγινε και τι μπορεί να γίνει. Αυτό φαίνεται έντονα ακόμη και στα κυπριακά Μέσα Ενημέρωσης. Καμιά σχέση με την κατάντια των ελλαδικών Μέσων Ενημέρωσης της φτηνής προπαγάνδας, της χοντροκομμένης συσκότισης, του μην τυχόν και πούμε τίποτε κακό για την τρόικα ή τον τάδε μνημονιακό υπουργό…
Αν και γίνονται πολλές κινητοποιήσεις αυτές τις μέρες, με την εξαίρεση κυρίως των μαθητικών διαδηλώσεων και της συγκέντρωσης των τραπεζικών που ήταν σχετικά μαζικές, οι υπόλοιπες κινητοποιήσεις δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικές – και είναι μάλλον αναντίστοιχες με αυτό που συμβαίνει. Είναι ακόμη η αρχή. Εκείνη η ελλαδίτικη λαϊκή έκρηξη της 5ης Μάη του 2010 δεν έχει έρθει ακόμη για την Κύπρο. Αλλά ακούγεται συχνά ότι ο κόσμος κάποια στιγμή θα βγει στους δρόμους και θα βγει για τα καλά. Προς το παρόν το μούδιασμα του τι έχει γίνει και τι μέλλει γενέσθαι κυριαρχεί. Οργανώνονται όμως ήδη πρωτοβουλίες για αλληλεγγύη, από καλλιτέχνες, από φορείς με τη συγκρότηση ταμείων και άλλα…
Συγκριτικά με την Ελλάδα του 2010, το «όχι» εδώ είναι συντριπτικά πλειοψηφικό μέσα στον κόσμο, είναι πλειοψηφικό μέσα στη Βουλή, όπως και η οργή ενάντια στην τρόικα. Ακόμη και το «φταίμε κι εμείς», που άλλωστε είναι εν μέρει αλήθεια, δεν είναι της ποιότητας που είχε στην Ελλάδα το «καλά να πάθουμε», όπως εκφραζόταν από μια μερίδα, και δεν είναι διόλου απαλλακτικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την απαράδεκτη στάση της. Ο πολιτικός συσχετισμός είναι λοιπόν ευνοϊκός για να υπάρξει μια άλλη πορεία στην Κύπρο από αυτή που προδιαγράφει το «ναι» Αναστασιάδη. Τα ενδεχόμενα είναι όλα ανοιχτά και ο κυπριακός λαός είναι αυτός που θα καθορίσει με την παθητικότητα ή την ενεργητική του στάση το μέλλον του τόπου.
Τα παιχνίδια τα οποία παίζονται σε βάρος της Κύπρου όχι μόνο από κέντρα έξω από το νησί αλλά και μέσα στην Κύπρο είναι μεγάλα. Τα λίγα που αποκαλύπτονται ήδη τις μέρες μετά το τελεσίγραφο του Γιούρογκρουπ εξάπτουν παραπέρα την οργή του κόσμου. Θα μετουσιωθεί η οργή αυτή σε μια πιο ενεργητική, συλλογικά ενεργητική στάση στο μέλλον;
