Του Κώστα Γκιώνη
Αν και δεν έχουν προκηρυχθεί οι εκλογές, εδώ και καιρό βρισκόμαστε ήδη σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Η κυβέρνηση, αγκιστρωμένη με τους τεράστιους κυνόδοντές της στο λαιμό μας, προσπαθεί να μην αφήσει ούτε σταγόνα αίματος στις φλέβες μας. Δεν ξέρω αν είναι η χειρότερη κυβέρνηση που είχαμε ποτέ. Αλλά, όσο θυμάμαι στον μέχρι στιγμής βίο μου, είναι σίγουρα η πιο αδίστακτη, δομημένη ιεραρχικά με ανθρώπους χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, έτοιμους να αυτοεξευτελιστούν. Είτε γιατί ο Capo από κάπου τους κρατάει, είτε γιατί η καρέκλα λειτουργεί ως προέκταση των γεννητικών τους οργάνων.
Το επαναλαμβανόμενο ψεύδος γίνεται αλήθεια χάρη σε ένα ολόκληρο σύστημα απενοχοποίησης του μεγάλου αρχηγού και της οργάνωσής του από δημοσιοκάφρους που έχουν ορκιστεί παντοτινή πίστη – με το αζημίωτο φυσικά… Οι μουτζαχεντίν της ασφάλειας (τους) επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη με τον πιο σκληρό τρόπο, ταυτισμένοι πλήρως μ’ αυτόν που απενοχοποίησε τη βαρβαρότητά τους. Η δικαιοσύνη κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, ανερυθρίαστα, αφού δεν την νοιάζει πια να κρατήσει έστω κάποια προσχήματα. Επιβεβαιώνει έτσι πλήρως την ιταλική φράση που μου έλεγε λίγο καιρό πριν μια γνωστή εφέτης: «Αν βρεθούν αντίδικοι δύο φτωχοί, μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη. Αν οι αντίδικοι είναι ένας πλούσιος κι ένας φτωχός, αλίμονο στον φτωχό. Αν οι αντίδικοι είναι και οι δύο πλούσιοι, αλίμονο στον δικαστή»!
Τώρα όλο αυτό το απίστευτο ασκέρι των υποψήφιων για να μας «σώσουν» είναι έτοιμο να ξεχυθεί σε άλλο ένα προεκλογικό κιτς καρναβάλι. Έτοιμο να μας τάξει πάλι λαγούς με πετραχήλια. Αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα τρουπώσουν στον ναό της ασυδοσίας, να κάνουν ό,τι γουστάρουν, να έχουν το ακαταδίωκτο και να φουσκώσουν τους προσωπικούς τους λογαριασμούς, βολεύοντας τους αυλοκόλακές τους, κτίζοντας τριγύρω τους έναν εκλογικό στρατό – ώστε να παραμείνουν όσο περισσότερο μπορούν οι μπαμπακένιοι κώλοι τους στους σβέρκους μας.
Οι υποταγμένοι ψάχνουν δικαιολογίες, πέφτοντας στην αδίστακτη λογική των διλημμάτων: Πρέπει να ψηφίσουμε τον τάδε για να μην βγει ο δείνα. Αν δεν πας να ψηφίσεις, βοηθάς να βγει ο πρώτος. Αν ψηφίσεις μικρό κόμμα που δεν θα μπει στην βουλή, η ψήφος σου πάει χαμένη. Και πάει λέγοντας. Αν τολμήσεις να πεις ότι θα απέχεις από τις εκλογές, σε κατηγορούν για ανευθυνότητα και ασυνειδησία: δεν αντιλαμβάνονται ότι υπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάσταση είναι μόνο οι ίδιοι. Οι δημιουργοί των διπόλων, που τόσο πολύ έχουν καταστρέψει αυτόν τον τόπο.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι διάφορες συγκυριακές εκλογικές συνεργασίες είναι θνησιγενείς. Μόνο ένα μέτωπο πολιτών θα είχε μια κάποια ελπίδα. Το «όλοι μαζί μπορούμε» είναι ένας πολιτικός πολτός και τίποτα άλλο. Όχι κύριοι, όλοι μαζί δεν μπορούμε!
