Οι εκδηλώσεις μνήμης για την 46η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ολοκληρώθηκαν με ένα παράδοξο. Τιμητές και αντίπαλοι της εξέγερσης, που από τότε ματαίωσε τις κοινές προσδοκίες και μεθοδεύσεις τους, δηλώνουν απόλυτα ικανοποιημένοι με τον τρόπο που «τιμήθηκε» η μνήμη της. Παρά τις διαφορετικές αφετηρίες της εκτίμησης, το γεγονός και μόνο της ομόθυμης ικανοποίησης βάζει σε σκέψεις. Όχι τόσο για το ποια σχέση έχει με την πραγματικότητα η εκτίμηση. Κυρίως για το τί σημαίνει η κοινή στάση. Για το τότε και το τώρα…
Το Μέγαρο Μαξίμου
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εμφανίζεται η κερδισμένη της υπόθεσης. Με πιο μαζικούς όρους κατάφερε να ξαναφέρει ερωτήματα για το αν πρέπει να γιορτάζεται η 17η Νοέμβρη ή αντίθετα η 24η Ιούλη, μέρα της «αποκατάστασης» της Δημοκρατίας. Κατάφερε να επαναφέρει το ερώτημα να σταματήσουν οι εκδηλώσεις μνήμης του Νοέμβρη και κυρίως η «ενοχλητική» πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, σύμβολο της νέας «προστασίας» του πολιτικού συστήματος από οικονομικούς, κοινωνικούς και εθνικούς κινδύνους. Οι 20-30 χιλιάδες διαδηλωτές αποτελούν για την κυβέρνηση μια γραφική «αριστερή μειοψηφία» που μελλοντικά και ανάλογα με την συγκυρία μπορεί να αγνοηθεί ολοκληρωτικά. Κυρίως όμως κατάφερε να εμπεδώσει ότι αποτελεί την δύναμη που «θέλει και μπορεί» να επιβάλει «τον νόμο και την τάξη» και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που «κατάφερε», μετά από πολλά χρόνια, να μην υπάρξει το παραμικρό επεισόδιο στην πορεία. Τι και αν τις προηγούμενες μέρες επιβλήθηκε ένα όργιο τρομοκρατίας σε Πανεπιστήμια, δρόμους, πλατείες και κέντρα που συχνάζει νέοι άνθρωποι. Τι και αν για βδομάδες καλλιεργήθηκε η εντύπωση ότι θα «καεί» η Αθήνα αυτές τις μέρες. Το σχέδιο Χρυσοχοΐδη ήταν απλό. Θα καλλιεργήσουμε τον «τρόμο» και στο τέλος δεν θα «ανοίξει ρουθούνι». Διπλό κέρδος. Επιβεβαιώνεται έτσι, για άλλη μια φορά, ότι όταν η αστυνομία και η ασφάλεια «δεν θέλει» επεισόδια είναι σε θέση να το επιβάλλει και όχι με «επιχειρησιακά σχέδια»…
Η αξιωματική αντιπολίτευση
Κερδισμένη εμφανίστηκε και η αξιωματική αντιπολίτευση. Ένα χρόνο πριν ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα τολμούσε να εμφανιστεί στην πορεία, έστω και συμβολικά. Ένα χρόνο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τολμούσε να εμφανιστεί με χωριστό μπλοκ, έστω και στο τέλος της πορείας, χωρίς να διακινδυνεύσει να γίνει στόχος αποδοκιμασιών. Σήμερα με άνεση εμφανίζεται ως αναπόσπαστο και νομιμοποιημένο τμήμα της αριστερής «οικογένειας». Υπουργοί που ξεθεμελίωσαν εργασιακά δικαιώματα εμφανίζονται αμέριμνοι σε εργατικές διαδηλώσεις. Πρωθυπουργοί που έδωσαν «γη και ύδωρ» στο φιλοπόλεμα σχέδια των ΗΠΑ «διαδηλώνουν» με ήσυχη συνείδηση σε βάρος των «φονιάδων των λαών». Και τα κομματικά στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, απενοχοποιήμενα από τους πονοκεφάλους μιας «από τα ίδια» διακυβέρνησης με μεγαλύτερη ευκολία συμμετείχαν στην πορεία. Το Πολυτεχνείο μετατρέπεται σε καθαρτήρια εξιλέωση της πολιτικής μιας «αριστερής διακυβέρνησης» που όχι μόνο συνέχισε τη μνημονιακή πολιτική αλλά διέσωσε και δικαιολόγησε, στη συνείδηση των πολλών, τις ευθύνες του ελληνικού αστισμού για την πιο καταστροφική πολιτική στην σύγχρονη ιστορία του τόπου.
Η κυβέρνηση κατάφερε να εμπεδώσει ότι αποτελεί την δύναμη που «θέλει και μπορεί» να επιβάλει «τον νόμο και την τάξη» και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που «κατάφερε», μετά από πολλά χρόνια, να μην υπάρξει το παραμικρό επεισόδιο στην πορεία
Η Αριστερά
Ικανοποιημένες και όλες οι πτέρυγες της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη. Η μαζικότητα της πορείας του φετινού γιορτασμού λειτουργεί ως ιδιότυπο άλλοθι μιας ηθελημένης, συστηματικής και μόνιμης απουσίας από τα μεγάλα ερωτήματα και κινδύνους της εποχής μας. Μοιάζει παράλογο αλλά οι «επικριτές» του Πολυτεχνείου ως «μουσειακής γιορτής» βρίσκουν ενδιαφέρον αποκλειστικά και μόνο στη συμμετοχή του κόσμου στη φετινή πορεία, ως ικανή συνθήκη που θα επιτρέψει το γνωστό «τσιμπολόγημα». Οι ιδέες και τα σύγχρονα μηνύματα του Νοέμβρη υποστέλλονται για να σηκωθούν οι σημαίες των κομματικών συσχετισμών και των συγκρίσεων περιχαρακωμένων σχηματισμών. Απόδειξη και αυτό ενός σε ένα μικροκακόμοιρου σχεδίου επιβίωσης, εγκλωβισμένο σε εκλογικές φιλοδοξίες και ανάγκες, χωρίς έμπνευση, περιεχόμενο, χρησιμότητα για τους «από κάτω» και άρα προοπτική.
Οι πτέρυγες της Αριστεράς μοιάζουν ανίκανες να αντιληφθούν τη σημασία του γεγονότος ότι η πορεία και τα μηνύματα του Νοέμβρη του ‘73 δεν συνδέονται με τις σύγχρονες πτυχές του «ελληνικού ζητήματος». Η πολιτική συνθηματολογία της πορείας το μαρτυρά. Αιχμές για τη κρατική καταστολή και τις διώξεις κατά των νέων, που αθροίζονται και δικαιώνουν ένα ρηχό και αποστεωμένο κεντροαριστερό «αντιδεξιό» πόλο με ολίγο αντιαμερικανισμό παλαιάς κοπής. Απουσίαζε κάθε αιχμή για το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα –φτώχια, ανεργία αποκλεισμός– και την ισχυρή σύνδεση του με τις απειλές κατά της κυριαρχίας και της ακεραιότητας της χώρας. Κάθε αιχμή για το πολιτικό σύστημα ως ενσαρκωτής μιας πλασματικής δημοκρατίας και ενός «μεταμοντέρνου» διαλυτισμού. Κάθε αιχμή κατά τις ομόθυμης υπαγωγής της χώρας στους σύγχρονους τυχοδιωκτισμούς των ΗΠΑ και Ε.Ε. που ωθούν όλο και πιο βαθιά σε γεωπολιτικές αναστατώσεις και ανταγωνισμούς μεγάλης κλίμακας. Που εκθέτουν την Ελλάδα σε κινδύνους έναντι της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας, χώρα-κίνδυνο για τους λαούς και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή, που την μετατρέπουν σε χώρο μόνιμης φυλάκισης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων.
Όλα αυτά αποτελούν ένα συνολικό πλέγμα ζητημάτων που απαιτούν επίκαιρες απαντήσεις. Όσο λοιπόν το μήνυμα του Νοέμβρη δεν επικαιροποιείται, τότε όχι μόνο οι εκδηλώσεις μνήμης σταδιακά θα φθίνουν αλλά και η ίδια η Αριστερά θα πάψει να πείθει και να συγκινεί. Από αυτή την καταθλιπτική και συνάμα κατηφορική πορεία, δυστυχώς δεν υπάρχει αυτοΐαση…
