Του Μάριου Διονέλλη
Αυτή η φωτογραφία με στοιχειώνει. Εκεί που τσακώνεσαι για την αλήθεια σου και για την προδοσία από αυτούς που μέχρι χθες έλεγες συντρόφους. Εκεί που ζητάς τον λογαριασμό για τα όνειρά σου που διαψεύστηκαν, για την ελπίδα που τελικά δεν ήρθε, ξαφνικά, τρως ένα ξεγυρισμένο χαστούκι από μια φωτογραφία.
Και εκεί που φώναζες για το δίκιο σου, βρίσκεται μπροστά σου, πεσμένο μπρούμυτα όλο το δίκιο του κόσμου. ΟΛΟ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ σε μια φωτογραφία, σε μια παραλία σαν αυτές που έκανε φέτος το πρώτο του μπάνιο το δικό σου παιδί.
Ψάχνω να βρω πίσω από την οργή και τη συντριβή την πολιτική διάσταση. Γιατί ο πόνος θα περάσει, αύριο θα έχεις άλλες φωτογραφίες και άλλες ειδήσεις μπροστά σου. Μα η αιτία θα είναι πάντα εκεί και θα δημιουργεί αντίστοιχες φωτογραφίες. Κάτι να βρεις να πεις, για την Ευρώπη φρούριο, για την Ευρώπη που υποθάλπει τον πόλεμο στη χώρα του παιδιού αυτού, για την Ευρώπη που κάποτε θα την… αλλάζαμε.
Ίσως τίποτα από αυτά να μην έχει νόημα πια. Μόνο καλό ταξίδι σε αυτό το παιδί. Μακάρι να αρμενίζει σε άλλες θάλασσες με όλο το δίκιο στα πανιά του.
ΥΓ. Προβληματίζομαι για τη δημοσίευση της φωτογραφίας, ξέρετε για ποια λέω. Ίσως και αυτό να μην έχει νόημα πια. Δεν ξέρω αν συμβάλλουμε να μεγαλώσει και να πάρει μορφή η οργή μας ή απλώς συνηθίζουμε στη φρίκη περιφέροντας τη δυστυχία των άλλων για μερικά like.
