Απαρνείται ακόμη και τη βιτρίνα των «αξιών» που υποτίθεται ότι τη χαρακτήριζαν
Μια σειρά «μικρά» γεγονότα συμπληρώνουν με όλο και πιο σκούρες πινελιές το χάρτη μιας Ευρώπης που καθημερινά αποδεικνύεται όλο και πιο αποκρουστική, καθώς εγκαταλείπει κάθε πρόσχημα και απαρνείται ακόμη και τη βιτρίνα των «αξιών» που υποτίθεται ότι τη χαρακτήριζαν. Η δημοκρατία αντικαθίσταται από τα κελεύσματα των «αγορών», η λαϊκή κυριαρχία σκυλεύεται από τους ισχυρούς, ο πέλεκυς μιας δρακόντειας νομοθεσίας πέφτει βαρύς πάνω σε όσους αντιστέκονται, και τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων αντιμετωπίζονται από τους σύγχρονους Αρίους ούτε λίγο ούτε πολύ όπως οι εβραίοι, οι σλάβοι και άλλες «κατώτερες φυλές» πριν από 70-80 χρόνια. Υπερβολές; Για να δούμε…
Κείμενα: Ερρίκος Φινάλης
Είναι όντως σαπισμένο το βασίλειο της Δανιμαρκίας…
Στα τέλη του 2015 η κυβέρνηση της Δανίας (κυβέρνηση μειοψηφίας υπό τον «φιλελεύθερο» Ράσμουσεν, με την υποστήριξη της ακροδεξιάς) ανακοίνωσε ότι εξετάζει τρόπους ώστε οι πρόσφυγες να «συμμετέχουν» στα έξοδα της διαβίωσής τους όσο καιρό ζουν σε αυτή τη χώρα του πολιτισμένου ευρωπαϊκού Βορρά. Σύντομα σοκαρισμένοι ανακαλύψαμε σε τι μεταφραζόταν αυτό: όσοι πρόσφυγες κατάφερναν να φτάσουν στα σύνορα της Δανίας θα πρέπει να δηλώσουν τα τιμαλφή, μετρητά και άλλα πράγματα αξίας που έχουν πάνω τους. Εάν δεν το κάνουν, τα υπάρχοντά τους θα κατάσχονται από το κράτος που τους «φιλοξενεί». Επρόκειτο για πρόταση του ακροδεξιού «Κόμματος του Δανέζικου Λαού», την οποία έκανε αποδεκτή η κυβέρνηση Ράσμουσεν ώστε να μη χάσει την υποστήριξη των ακροδεξιών βουλευτών…
Μπροστά στην ταραχή που δημιούργησε αυτή η είδηση, η κυβέρνηση έδωσε «διευκρινίσεις» που απλά επιβεβαίωσαν τους χειρότερους φόβους: σύμφωνα με αυτές, οι αιτούντες άσυλο θα μπορούν να κρατήσουν τιμαλφή που έχουν «συναισθηματική αξία» γι’ αυτούς, όπως π.χ. τα δαχτυλίδια των αρραβώνων τους! Καθώς ο σάλος συνεχίστηκε, αφού πρόκειται για το σπάσιμο ενός ακόμη ταμπού (ήταν οι ναζί που έγδυναν τα θύματά τους – κι εδώ σταματά η ομοιότητα, αφού η «τελική λύση» παραείναι ακραία, ακόμη και για τους ακροδεξιούς), η κυβέρνηση αναζήτησε… ευρύτερη πολιτική συναίνεση. Και τη βρήκε! Αυτή τη βδομάδα το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Δανίας, μετά από «σκληρές διαπραγματεύσεις» με τον Ράσμουσεν και τους ακροδεξιούς υποστηρικτές του, πέτυχε μια «μετριοπαθή και ανθρωπιστική λύση». Δηλαδή αποδέχτηκε επί της αρχής ότι οι πρόσφυγες πρέπει να «αυτοσυντηρούνται κατά το δυνατόν» (σε παραβίαση κάθε σχετικής διεθνούς συνθήκης) αλλά «πέτυχε» να μην τους τα παίρνουν όλα!
Να υπενθυμίσουμε ότι η Δανία είναι από τους πλέον ένθερμους και έμπρακτους υποστηρικτές των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» της Δύσης, οι οποίες έχουν ανατινάξει ολόκληρες χώρες, ιδίως στη Μέση Ανατολή, προκαλώντας τεράστια προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα. Κι ακόμη να σημειώσουμε το παράδοξο των σκανδιναβικών χωρών γενικότερα, που σχεδόν όλες έχουν ισχυρότατα ακροδεξιά και ρατσιστικά κόμματα ενώ έχουν «υποδεχτεί» ελάχιστο αριθμό μεταναστών και προσφύγων σε σχέση με άλλες χώρες του Νότου (από τους 160.000 επίσημα καταγεγραμμένους πρόσφυγες που έφτασαν τον τελευταίο χρόνο σε Ελλάδα και, δευτερευόντως, Ιταλία, έχουν μετεγκατασταθεί στα υπόλοιπα κράτη μέλη… 272 πρόσφυγες!). Ενώ δηλαδή συνεργούν άμεσα στο έγκλημα, και οι εταιρίες τους συμμετέχουν απευθείας στην καταλήστευση των χωρών που έχουν στοχοποιηθεί από τη Δύση, αρνούνται να αναλάβουν έστω μέρος της ευθύνης τους – και επιπλέον ετοιμάζονται να γδύσουν τους πρόσφυγες από τα τιμαλφή που διέσωσαν όταν εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Τέτοιος «εξορθολογισμένος» κυνισμός είχε να υποστηριχθεί ανοιχτά στην «πολιτισμένη» Ευρώπη εδώ και πολλές δεκαετίες.
Γαλλία: Τα ανθρώπινα δικαιώματα εγκαταλείπουν την «πατρίδα» τους
Δύο καταστάσεις που περνούν στα ψιλά των διεθνών ΜΜΕ αφορούν τη Γαλλία, η οποία με περισσή έπαρση καυχάται ότι είναι η «πατρίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο ολόκληρο: Η πρώτη αφορά την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που επιβλήθηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και η τρίμηνη παράταση της οποίας υπερψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα στο γαλλικό κοινοβούλιο (ακόμη και από το Γαλλικό Κ.Κ.). Με βάση λοιπόν τις ενισχυμένες εξουσίες που δίνει στις κατασταλτικές αρχές αυτή η «έκτακτη νομοθεσία», και με την αναστολή βασικών συνταγματικών εγγυήσεων… όλα είναι δυνατά! Από την απαγόρευση διαδηλώσεων, όπως έγινε μεταξύ άλλων στη διάρκεια της Διεθνούς Διάσκεψης για το Κλίμα, έως την εισβολή σε σπίτια δίχως άδεια και παρουσία δικαστικού λειτουργού και μόνο βάσει «υποψιών των αστυνομικών υπηρεσιών». Μονάχα τις τελευταίες δέκα μέρες έχουν σημειωθεί περίπου 2.500(!) τέτοιες έρευνες κατ’ οίκον, καθώς και χιλιάδες προσαγωγές – χωρίς φυσικά να συλληφθεί οποιοσδήποτε τρομοκράτης. Και ήδη συζητιέται η περαιτέρω παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, την οποία ο Ζαν Λικ Μελανσόν, πρώην προεδρικός υποψήφιος της Αριστεράς (και φωνή βοώντος εν τη ερήμω, πλέον), χαρακτήρισε «αίσχος»…
Το δεύτερο θέμα έχει να κάνει με μια εξίσου πρωτοφανή, για τα γαλλικά δεδομένα, απόφαση καταδίκης εργαζομένων για «βίαιη» κινητοποίησή τους. Τον Ιανουάριο του 2014 η πολυεθνική Goodyear αποφάσισε αιφνιδιαστικά να κλείσει το εργοστάσιό της στην Αμιέν, παρόλο που ήταν κερδοφόρο, και να μεταφέρει τις εργασίες της εκτός Γαλλίας, όπου θα ήταν ακόμη πιο κερδοφόρες βέβαια… Εκατοντάδες εργάτες συγκεντρώθηκαν στο εργοστάσιο μόλις ανακοινώθηκε το κλείσιμό του, και κράτησαν «ομήρους» επί 30 ώρες δύο διευθυντικά στελέχη της Goodyear. Το κλείσιμο του εργοστασίου δεν αποφεύχθηκε, και 1.200 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους. Από αυτούς, 14 αυτοκτόνησαν μέσα στα σχεδόν δύο χρόνια που μεσολάβησαν… Πάντως οι δύο «όμηροι», μετά από επίσημη συμφωνία της Goodyear με τα συνδικάτα, απέσυραν τις μηνύσεις τους, και σε αντάλλαγμα οι εργαζόμενοι απέσυραν τη μήνυσή τους εναντίον του διευθυντή του εργοστασίου, που είχε καταδικαστεί πρωτόδικα επειδή χρησιμοποίησε παράνομα μέσα και εκφοβισμούς για να αποτρέψει τη δημιουργία συνεταιρισμού των εργαζομένων. Όμως πριν λίγο καιρό ένας εισαγγελέας, απευθείας διορισμένος από την κυβέρνηση Ολάντ για να καταπολεμήσει την «ανομία», αποφάσισε παρ’ όλα αυτά να ασκήσει δίωξη στους «πρωταίτιους». Και αυτήν την εβδομάδα η «δικαιοσύνη» απεφάνθη, εν μέσω πανηγυρισμών της εργοδοτικής ένωσης MEDEF: 8 εργαζόμενοι καταδικάστηκαν σε 2 χρόνια φυλάκισης, εκ των οποίων 9 μήνες χωρίς αναστολή, και οδηγήθηκαν στη φυλακή. Στην οποία, σε αντιδιαστολή, δεν οδηγήθηκε για παράδειγμα ο κ. Ντενίς Γκοτιέ-Σοβανιάκ, στέλεχος της MEDEF, παρόλο που καταδικάστηκε για υπεξαίρεση 19 εκατομμυρίων ευρώ. Το μήνυμα που στέλνει η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Ολάντ στους εργαζόμενους είναι σαφές…
Γερμανικές «προειδοποιήσεις» στην Πολωνία
Την περασμένη Τετάρτη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ένας από τους «θεσμούς», να θυμίσουμε, που δεν έχουν εκλεγεί από κανέναν και σε κανέναν δεν δίνουν λογαριασμό) αποφάσισε και επίσημα να θέσει «υπό επιτήρηση» την Πολωνία ώστε να εξεταστεί εάν και κατά πόσο παραβιάζεται το κράτος δικαίου και τα δημοκρατικά δικαιώματα στη συγκεκριμένη χώρα. Από πρώτη ματιά, δεν φαίνεται και παράλογο: όπως οι περισσότερες ανατολικές χώρες, η Πολωνία έχει τσαλαπατήσει και τις πιο στοιχειώδεις «ευρωπαϊκές αρχές», διώκοντας ποινικά ακόμη και… σύμβολα όπως το σφυροδρέπανο, ενώ η ακραία νεοφιλελεύθερη νομοθεσία έχει αφαιρέσει και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων. Θα σκεφτόταν κανείς βέβαια ότι αυτά είναι κατορθώματα της λαϊκιστικής, ευρωσκεπτικιστικής, φιλοαμερικάνικης και εθνικιστικής δεξιάς που κυβερνά αυτή τη σημαντική χώρα τους τελευταίους μήνες, αλλά… όχι: πρόκειται για νόμους των «φιλοευρωπαϊκών» πολιτικών δυνάμεων.
Η θέση της Πολωνίας «υπό επιτήρηση» διόλου δεν αφορά λοιπόν τα δημοκρατικά δικαιώματα. Εξάλλου η κατάργησή τους, όπως και η θέση εκτός νόμου μιας σειράς αριστερών και μειονοτικών οργανώσεων, ποτέ δεν απασχόλησε την Κομισιόν – ούτε στην Πολωνία, ούτε στις χώρες της Βαλτικής, ούτε στην Τσεχία και τη Σλοβακία. Αφορά τη θέση τομέων-κλειδιών (όπως το ανώτατο δικαστήριο, οι μυστικές υπηρεσίες και τα κρατικά ΜΜΕ, που αποτελούσαν «παιδική χαρά» των φιλογερμανών) υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της νέας πολωνικής κυβέρνησης – γεγονός που εξόργισε το Βερολίνο. Έτσι το τελευταίο διάστημα άρχισαν οι «νουθεσίες», που σύντομα μετατράπηκαν σε απειλές. Ώσπου αυτήν την εβδομάδα η υποχρεωτικότατη Κομισιόν ανέλαβε να τις υλοποιήσει ενεργοποιώντας για πρώτη φορά τη «διαδικασία εξέτασης των αρχών του κράτους δικαίου σε κράτος μέλος της Ε.Ε.».
Το γεγονός προκάλεσε φυσικά την οργή της Βαρσοβίας. Ο Πολωνός υπουργός Δικαιοσύνης Ζμπίγκνιου Ζιόμπρο απάντησε ως εξής στον Γερμανό επίτροπο Έτινγκερ, που πρωτοστάτησε στην έναρξη της διαδικασίας: «Ζητήσατε να τεθεί η Πολωνία “υπό επιτήρηση”. Όταν το λέει αυτό ένας Γερμανός πολιτικός, προκαλεί άσχημους συνειρμούς στους Πολωνούς. Και σ’ εμένα προσωπικά. Είμαι εγγονός Πολωνού αξιωματικού που στη διάρκεια του πολέμου αγωνίστηκε στην παρανομία ενάντια στη “γερμανική επιτήρηση”»! Και μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα επιτέθηκε στον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο της Ευρωβουλής κατηγορώντας τον ότι «ο κύριος Σουλτς απλά συνεχίζει την αντιπολωνική ρητορική του Αδόλφου Χίτλερ»! Πέρα από τους φραστικούς διαξιφισμούς, παραμένει το γεγονός ότι η Γερμανία και οι «ευρωπαϊκοί θεσμοί» που ελέγχει θεωρούν ότι δικαιούνται να έχουν λόγο ακόμη και για το δικαίωμα ή όχι μιας χώρας να διορίζει πρόεδρο της προτίμησής της π.χ. στην κρατική τηλεόραση. Φυσικά μπροστά στο όργιο επεμβάσεων και κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας στην Ελλάδα και άλλες χώρες του Νότου, το «καθεστώς επιτήρησης» της Πολωνίας μπορεί να μοιάζει πταίσμα. Από την άλλη, δείχνει τόσο την αστάθεια της γερμανικής ηγεμονίας όσο και την εγκατάλειψη και των τελευταίων, πλέον, προσχημάτων σεβασμού της ανεξαρτησίας των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Καταλονία ενοχλεί με την επιμονή της
Το περασμένο Σάββατο, κυριολεκτικά λίγες ώρες πριν λήξει η προθεσμία για το σχηματισμό της περιφερειακής κυβέρνησης της Καταλονίας, επετεύχθη συμφωνία μεταξύ από τη μια του «ακροαριστερού» κόμματος CUP (Λίστα Λαϊκής Ενότητας) και από την άλλη της συμμαχίας «Μαζί για το Ναι», την οποία έχει συμπήξει το κόμμα του απερχόμενου Καταλανού προέδρου Αρτούρ Μας (CDC) και η Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας (ERC). Η καθυστέρηση οφειλόταν στην άρνηση του CUP να αποδεχθεί ως πρόεδρο της νέας κυβέρνησης συνασπισμού τον Αρτούρ Μας, δεδομένου ότι στο παρελθόν είχε υιοθετήσει μέτρα λιτότητας. Πράγματι, την τελευταία στιγμή η συμμαχία «Μαζί για το Ναι» υποχώρησε και πρότεινε άλλον υποψήφιο πρόεδρο, οπότε και σχηματίστηκε η πρώτη, από το 1939, κυβέρνηση με πρόγραμμα την Ανεξαρτησία της Καταλονίας.
Και αμέσως άρχισαν οι… δημοκρατικότατες απειλές: οι «ευρωπαϊκοί θεσμοί» επανέλαβαν ότι τυχόν ανεξαρτητοποίηση θα τη θέσει καταρχήν εκτός Ευρώπης, και βλέπουμε. Οι τράπεζες και οι μεγάλες εταιρίες υπενθύμισαν ότι θα εγκαταλείψουν την Καταλονία. Και φυσικά ο δεξιός «υπηρεσιακός» Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι είπε ότι «θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να διασφαλίσει την ενότητα του ισπανικού κράτους». Γνωρίζαμε βέβαια ότι το κατοχυρωμένο και στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση είναι… προαιρετικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση – για παράδειγμα το υποστηρίζει εάν προσπαθεί μια επαρχία να αποσχιστεί από τη… Βολιβία, αλλά το θεωρεί απαράδεκτο στην Ισπανία. Όμως οι αντίπαλοι της Ανεξαρτησίας, με προεξάρχοντα τα διεθνή συστημικά ΜΜΕ, προχώρησαν και σε μια επιπλέον πρωτοτυπία: δεν νομιμοποιείται, γράφουν, να επιδιώκει την Ανεξαρτησία μια τέτοια κυβέρνηση, διότι έχει μεν την πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά «μόνο» το 48% του εκλογικού σώματος. Μα, εάν αυτό είναι το μέτρο νομιμοποίησης μιας κυβέρνησης, ελάχιστες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι «νόμιμες». Κι έπειτα, δεν πρόκειται για απόφαση της κυβέρνησης. Θα γίνει δημοψήφισμα ώστε να αποφασίσουν οι πολίτες. Όχι, λένε ο Ραχόι και οι φίλοι του, «ένα δημοψήφισμα θα ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου»!
Αυτά είναι τα περιθώρια ανοχής που δείχνουν οι «αγορές», οι Βρυξέλλες και η Μαδρίτη απέναντι στην επιθυμία ενός λαού να αποφασίσει ο ίδιος το μέλλον του, ιδίως τη στιγμή που οι συστημικές δυνάμεις απεγνωσμένα προσπαθούν να διασφαλίσουν τη συγκρότηση της νέας ισπανικής κυβέρνησης. Εδώ πλέον επιτρέπονται όλα τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Έτσι ασκείται τεράστια πίεση στους Podemos, να «ξεχάσουν» τις δεσμεύσεις τους και να συμπράξουν σε μια κυβέρνηση που θα σώσει το παλιό, διεφθαρμένο και καταπιεστικό σύστημα. Επειδή όμως οι Podemos αρνούνται να αυτοκτονήσουν πολιτικά, απογοητεύοντας και τους εν Ελλάδι οπαδούς της «κυβέρνησης πάση θυσία», άρχισαν οι «αποκαλύψεις»: ο Πάμπλο Ιγκλέσιας και οι Podemos χρηματοδοτούνται από το… Ιράν, κραυγάζουν από προχθές τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ (Μετάφραση: παλιότερα που ο Ιγκλέσιας δούλευε ως δημοσιογράφος, είχε εργαστεί και στο τηλεοπτικό κανάλι Hispan TV, που εδρεύει στη Μαδρίτη αλλά είναι ιρανικής ιδιοκτησίας – αυτή είναι η «απόδειξη» ότι η Τεχεράνη ενισχύει τους Podemos!). Όμορφος κόσμος, ηθικός και… ευρωπαϊκά πλασμένος. Αμφίβολο πάντως αν μ’ αυτά και μ’ αυτά θα καταφέρουν οι οπαδοί της «ισπανικής σταθερότητας» να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό.
