ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη Ρόζα Παπαδημητροπούλου
Ο διαχειριστής του του μπλογκ old-boy.blogspot.gr, Κώστας Κωστάκος, μιλά στον Δρόμο για τις ανησυχίες του, τα θέματα που καταπιάνεται, την ανταπόκριση που βρίσκουν τα κείμενά του σε όσους επισκέπτονται το μπλογκ του, αλλά και για τις προκλήσεις των νέων ανθρώπων.
Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις αυτό το μπλογκ;
Έφτιαξα το μπλογκ πριν από δέκα χρόνια, το Μάρτιο του 2005. Δύο ή τρία χρόνια πριν είχα ανακαλύψει ότι μου αρέσει να γράφω. Ό,τι έγραφα το προωθούσα με e-mail στους φίλους μου. Όταν ανακάλυψα τα μπλογκ, μέσα από ένα άρθρο του Ξυδάκη στην Καθημερινή, αποφάσισα να το δοκιμάσω .
Ποια είναι η σχέση σου με τους αναγνώστες; Τι ρόλο έχουν σε όσα γράφεις;
Είναι ένας συνδυασμός. Ξεκινάω να γράφω αν κάτι κεντρίζει την προσοχή μου. Όμως αν δεν υπήρχε ανταπόκριση μετά από ένα διάστημα δεν θα είχε νόημα να συνεχίζω. Αρχικά γράφω για μένα, αλλά δε θα το έκανα αν δεν απευθυνόμουν σε κάποιους.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια βλέπεις να αλλάζει ή να επηρεάζεται ο τρόπος της γραφής σου;
Ναι, αρκετά έως πολύ. Και πριν από την κρίση έγραφα για πολιτική. Μετά την κρίση τα πράγματα έγιναν ακραία, πολωμένα, δραματικά. Δεν μου έκανε καρδιά να έχω την πολυτέλεια μιας άλλης στάσης. Πριν έγραφα επί παντός επιστητού, για μπάλα, σινεμά, καλαμπούρι, ρομαντισμό… Ένας που έμπαινε στο μπλογκ δεν ήξερε τι θα διαβάσει. Μετά την κρίση ήταν πιο συγκεκριμένο. Ενώ πάντα έβαζα τον εαυτό μου σε ένα χώρο της Αριστεράς, αντιμετώπιζα σχετικά τα πράγματα. Σε κάθε θέμα έβλεπα δύο πλευρές. Τώρα βλέπω μόνο μία πλευρά, αυτήν που είμαστε εμείς και από την άλλη αυτοί. Είμαι απόλυτος.
Έχεις παρατηρήσει νέους τρόπους ή μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης από τη νεολαία, τελευταία;
Δεν είμαι ο πιο αρμόδιος για να απαντήσω, όμως το ίντερνετ δίνει δυνατότητες για αυτομόρφωση και αυτοοργάνωση. Το κλίμα είναι ότι μόνοι μας και με μικρές ομάδες να κάνουμε ό, τι μπορούμε να δοκιμάσουμε. Δεν χρειαζόμαστε μεσάζοντες για μια δουλειά.
Υπάρχει το «κάτι παραπάνω» που να εμπνέει τους νέους σήμερα;
Διαφωνώ με τη άποψη που αντιμετωπίζει την κρίση σαν ευκαιρία από την πλευρά της διασκέδασης, που θυμίζει την εικόνα από την ταινία Life of Brian, όπου τραγουδάνε επάνω στο σταυρό Δες τη θετική πλευρά της ζωής. Η πραγματικότητα οδηγεί σε δύο καταστάσεις: Στη μία οι νέοι φαίνεται να αποδέχονται τους νέους οικονομικούς όρους, τη χειρότερη πραγματικότητα που ζούμε, με ιδιώτευση, απάθεια, όπως πριν από την κρίση. Στην άλλη πλευρά υπάρχει η νεολαία που καταλαβαίνει ότι αν δραστηριοποιηθεί και πρωταγωνιστήσει στα πράγματα, τα πολιτικά και τα καλλιτεχνικά, αν δεν μεταναστεύσει, θα γίνει η γενιά που θα ορίσει τις τύχες της.
Είναι μία επιλογή επιβίωσης;
Είναι επιλογή επιβίωσης, με τον όρο ότι αν μέσα στη μαυρίλα δεν βρουν οι νέοι κάτι να τους δώσει φως, θα έχουν «γεράσει» πριν την ώρα τους. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στην πολιτική και στην τέχνη. Αν λείπει το όραμα πεθαίνεις μέσα σου, γερνάς.
Σε τι νομίζεις, τελικά, ότι ελπίζουν οι νέοι και σε τι ελπίζεις εσύ;
Προσωπικά βλέπω φως σε ένα προσωπικό-παγκόσμιο επίπεδο. Δεν αρκεί η αλλαγή στην Ελλάδα. Χρειάζεται πανευρωπαϊκά οι νέοι, όλοι μας, να αλλάξουμε συνείδηση για να αποτραπούν τα χειρότερα. Να πάμε σε ένα νέο δρόμο χωρίς αυταρχισμό, με περισσότερη αλληλεγγύη.
