Του Κώστα Γκιώνη
Οι μέρες μας προκόψανε αυταρχισμό και «αριστεία» των ανεπρόκοπων τεμπελχανάδων γόνων. Η παρατεταμένη άνοιξη δεν προμηνύει και την άνοιξη ψυχών. Αυτές (οι ψυχές μας) σαν κακορίζικες μουχλιάζουν στην υγρασία του βαρύ χειμώνα που μας έχουν επιβάλει. Ανήμπορες, μαυρογκρί, χωρίς χρώματα, επειδή μας τέλειωσαν κι αυτά σύντροφε. Ή επειδή συνηθίσαμε το γκρι της απογοήτευσης και το θεωρούμε ως αυτονόητο ντεκόρ στη φυλακή των οριζόντων μας.
Οτιδήποτε δημοκρατικό, κερδισμένο με αίμα και αγώνες, κομματιάζεται και ρίχνεται στην αρένα του κέρδους να το κατασπαράξουν τα λιοντάρια-συνέταιροι του αδιαμφισβήτητου μονοκράτορα. Όλη σχεδόν η αντιπολίτευση σφυρίζει αδιάφορα, ανήμπορη να ξεφύγει από την ανυπαρξία της. Άλλωστε αυτή η ανυπαρξία είναι που μεγεθύνει τη θρασύτητα των κυβερνώντων, να παίρνουν όλο και πιο βάρβαρα μέτρα.
Οι μαυραγορίτες κάνουν πάρτι στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Οι λαθρέμποροι της ενέργειας, της υγείας και της εκπαίδευσης τρίβουν τα χέρια τους, μετρώντας και ξαναμετρώντας τα κλεμμένα που συσσωρεύουν στις επαύλεις-οστεοφυλάκια. Στο κράτος όπου το παρακράτος βασιλεύει, οι 12χρονες «βιτσιόζες» της 6ης Δημοτικού παρασέρνουν ανυποψίαστους οικογενειάρχες του κυβερνώντος κόμματος και αφήνουν υπονοούμενα για βουλευτές και επιχειρηματίες, μόνο και μόνο για να χαλάσουν την εικόνα του ενάρετου σουβά που χρόνια τώρα τοποθετούσαν πάνω τους.
Ευτυχώς όμως που ο θεσμός της δικαιοσύνης σ’ αυτόν τον τόπο στέκεται στο ύψος του, και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ελπίζουμε στο τέλος η 12χρονη, η μάνα της, η θεία της, η γιαγιά της, να καταδικασθούνε με την εσχάτη των ποινών για την δολοφονία της προσωπικότητας 210 έντιμων συμπολιτών μας, που μαρτύρησαν στα χέρια της αδίστακτης αυτής 12χρονης.
Οι υπόνομοι ξεχείλισαν, τα κόπρανα γέμισαν τον τόπο. Έγιναν πλέον μέρος της πραγματικότητάς μας. Κανένας μας δεν αντιλαμβάνεται τη δυσοσμία. Μας έμαθαν ότι η μπόχα είναι το οξυγόνο που μας βοηθάει να ανασαίνουμε καλύτερα, να γεμίζουμε τα πνευμόνια μας φρέσκια σαπίλα. Δεν έχουμε βλέπεις το κριτήριο άλλης μυρωδιάς…
Οι πλουμιστοί παραφουσκωμένοι ψιττακοί της παραπληροφόρησής μας είναι άξιοι των ανταλλαγμάτων τους. Γεμίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ με σάπια τροφή τα κεφάλια-χωματερές των καναπεδολάγνων-μυαλοφυγόδικων της διπλανής πόρτας. Που, κορδωμένοι σαν ροζ ερωδιοί, περιφέρουν τη μη γνώση τους, ψηφίζουν και βγάζουν τα τέρατα που μας κυβερνούν. Οι υπόλοιποι, με την απογοήτευση να φτάνει μέχρι το μεδούλι, κάθονται και περιμένουν κάτι, που πράγματι επιθυμούν πολύ, αλλά που δεν κάνουν τίποτα για να γίνει, αναμένοντας τον Μεσσία για να του αναθέσουν τις τύχες του.
Ο Ηράκλειτος έλεγε «ήθος ανθρώπω δαίμων», δηλαδή «ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι η μοίρα του». Δεν μας φταίει η κακιά μοίρα μας: εμείς τη δημιουργούμε. Στο χέρι μας είναι να την καθορίσουμε, αλλάζοντας πρώτα τον εαυτό μας.
