Υπάρχουν σήμερα καλοί άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ; Αν πρόκειται για κάποιους που αγαπούν τις γάτες, τα ωδικά πτηνά και τις βελανιδιές, ίσως.
Για όλα τα άλλα είδη «ανθρώπινης καλοσύνης» όμως, αμφιβάλλω. Βαριά κουβέντα; Δεν νομίζω! Διότι, μετά την Κολοτούμπα του 2015, σε τι επέδειξαν «καλοσύνη» οι εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ; Στην πατρίδα; Στην κοινωνία; Στον εαυτόν τους τον ίδιο;
Έκοβαν δηλαδή με «καλοσύνη» μισθούς και συντάξεις, οι καλοί αυτοί άνθρωποι; Υποθήκευσαν «καλοσυνάτα» την Ελλάδα για 100 χρόνια; Ξεπούλησαν με τις «καλύτερες των προθέσεων» λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους και τρένα;
Αλήθεια! Τι καλοί άνθρωποι οι παλιοί μας σύντροφοι! Μπόρεσαν μέσα σε αντίξοες συνθήκες να κρατήσουν ζωντανή την αγάπη τους για τους ανθρώπους που ξέσκιζαν.
***
Για αυτό λοιπόν συγκινούμαι όταν ακούω σήμερα κάποιους συντρόφους να λένε ότι «υπάρχουν και καλοί άνθρωποι ανάμεσα στους ΣΥΡΙΖαίους» καθώς κι ανάμεσα στις «μετανοούσες Μαγδαληνές» της Νέας Αριστεράς.
Από το 2015 και ύστερα όχι μόνον ενστερνίσθηκαν οι καλοί αυτοί άνθρωποι τον κυνισμό, τον αμοραλισμό και τον αριβισμό που τους ήταν απαραίτητοι όχι μόνον για να αντέχουν τον εαυτό τους, αλλά για να τον αξιοποιήσουν κιόλας στις νέες συνθήκες, άλλοι επί χρυσίω κι άλλοι επί ισχύ.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά άρχισαν να επιμορφώνουν ορδές ορκ και λούμπεν με μια «μόρφωση ΣΥΡΙΖΑ» που τους έβγαζε στη συνέχεια στην πολιτική και μιντιακή πιάτσα να δαγκώνουν σαν λυσσασμένα σκυλιά τους πάντες. Και ιδιαιτέρως εκείνους τους συντρόφους τους που δεν προσκύνησαν το 2015.
……………
Δεν υπάρχει συκοφαντία και βρισιά που να μην μετήλθαν οι φέροντες το «ηθικό πλεονέκτημα» ΣΥΡΙΖαίοι εναντίον όσων δεν ξεπούλησαν τις ιδέες τους και το ήθος τους.
Τους βλέπω λοιπόν σήμερα στην οικτρή τους κατάντια και δεν αναρωτιέμαι καθόλου αν ανάμεσά τους υπάρχουν «καλοί άνθρωποι». Τους βλέπω να βρίζουν τώρα ο ένας τον άλλον και να αλληλοσφάζονται, χωρίς κανένα συναίσθημα χαράς ή λύπης αλλά μόνον με την αγωνία πότε η Αριστερά θα ξεμπλέξει από αυτούς. Και από τις μεταμορφώσεις τους! Διότι, ατάραχοι, αμετανόητοι, αδιάβροχοι συνεχίζουν να βαδίζουν στον ίδιο δρόμο της καταστροφής όσων αγγίζουν. Κι αν ο Μίδας ό,τι έπιανε με τα χέρια του το μετέτρεπε σε χρυσό, αυτοί ό,τι πιάνουν στο στόμα τους το μετατρέπουν σε κόπρο του Αυγείου.
………….
Ποτέ μια Αριστερά χρήσιμη στον λαό δεν θα σηκώσει κεφάλι, όσο μέσα στο κεφάλι της ανακυκλώνονται τα πρόσωπα και οι πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μου πείτε, «και τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι»; Τι να σας πω; Να πάνε σε μοναστήρι, να μπουν εθελοντικώς σε καμιά φυλακή, να βόσκουν πέρα-δώθε στα ρεστοράν και τα καφέ, που τους άρεσαν όσο κυβερνούσαν, ας κάνουν νέα κόμματα όσον η πιάτσα αντέχει (διότι η εξουσία πια δεν τους χρειάζεται) τον Καρανίκα, τον Νίκο Κατάδικο Παππά, την κυρία Ακρίτα, τον Φαραντούρη, τον Τσίπρα και τον Γκλέτσο.
Διότι αυτοί οι τύποι και οι υπόλοιποι σαν αυτούς πήραν την Ιστορία της Αριστεράς καθώς και τις προσδοκίες του λαού και τις έκαναν ριάλιτι σόου και προδοσία.
Γυρίζουν τώρα πάνω-κάτω στην πολιτική σκηνή σαν σκέλεθρα που ένα-ένα χάνεται στα παρασκήνια ή στα γύρω καπηλειά των σαλτιμπάγκων, όπου μεθώντας με φθηνό κρασί αναπολούν τα μεγαλεία της «Αυλής των θαυμάτων», όταν υπήρξαν κι αυτοί επιφανείς καραγκιόζηδες υψηλής τηλεθέασης.
Ψάχνουν τώρα ο ένας με τον άλλον να «αναβαπτισθούν» σε άλλα σχήματα, να συνωμοτήσουν ξανά, να επωφεληθούν ξανά, είναι οι «καλοί αυτοί άνθρωποι», ο απαραίτητος σάπιος χυμός πάσης παρακμής. Είναι η (θανάσιμη) χαρά της Δεξιάς. Είναι το δηλητήριο μέσα στο αίμα της Αριστεράς που κάνει «τις προσπάθειές της συφοριασμένες σαν των Τρώων»…
***
Τίποτα δεν καρπίζει μέσα στην κόπρο, ούτε καν λίπασμα δεν είναι η κόπρος όταν είναι δηλητηριασμένη από πράξεις τοξικές, αναίσχυντες και κατάπτυστες.
Ούτε κάποια αυτοκριτική μπορεί να εξιλεώσει τους χορτασμένους από τις σάρκες των πεινώντων που έτρωγαν. Μετάνοια και προσευχή, αν θέλουν να σώσουν την ψυχή τους, αλλά στο πυρ το εξώτερον αν θέλουν να επαναλάβουν την πολιτική τους αναλγησία.
Μείναμε λίγοι, διότι αυτοί οι μηδίσαντες μας αποδεκάτισαν. Και ο αποδεκατισμός μας ήταν μεγάλη ζημιά για τον λαό. Και τώρα τρέχουν πάλι να κρυφτούν πίσω από τις ρημαγμένες μας ασπίδες, για να ξαναπολεμήσουν τάχα μέσα «στις τάξεις των συντρόφων τον σωρό» τον Δάτι και τον Αρταφέρνη – «άμωμοι αυτοί, αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος»! Ω της αηδίας!
Φοβάμαι ότι κάποιοι θα με βρείτε αυστηρό. Σας νιώθω. Εξηγείστε όμως, παρακαλώ, τα τρυφερά σας αισθήματα σε αυτούς που χάσανε τα σπίτια τους, που η ζωή τους λεηλατήθηκε, που η ψυχή τους και το μυαλό τους τσαλαπατήθηκαν.
Τη εξαιρέσει εμού – με το συμπάθιο, όπως θα έλεγε και ο τρελός του χωριού μου…
………….
Υ.Γ.: Εννοείται ότι όλα αυτά αφορούν στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς και όχι στους πολίτες που τους ψήφισαν…
Υ.Γ.2: Η Αριστερά είναι αναγκαιότης, άρα…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
31•Χ•2024
