Του Μάριου Διονέλλη
Δεν είναι και λίγοι. Συνολικά 17.096 συμπολίτες στη Β’ Αθηνών, άνθρωποι που είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα για το μέλλον, ταυτόχρονα είδαν και στον Τατσόπουλο έναν από τους φορείς της ελπίδας αυτής. Κι έτσι ο Πέτρος κατετάγη ψηλότερα ακόμα και από τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, ακόμα και από τον αγωνιστή γιατρό Νίκο Μανιό, από τον Γιάννη Θεωνά και πολλούς άλλους, που σίγουρα τους αδικώ που δεν τους αναφέρω.
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που τον ψήφισαν έχουν πειστεί ότι ο Πέτρος απευθύνεται πλέον κυρίως στο αναγνωστικό κοινό του ή νομίζουν πως έχει δίκιο, π.χ. για τη συνεργασία με τη ΝΔ.
Η σοβαρότερη ερώτηση όμως είναι με ποιες διαδικασίες επιλέγει υποψηφίους η Αριστερά; Ποιους προτείνει εκείνη στην κοινωνία ως εκπροσώπους της και φορείς των θέσεων και της φιλοσοφίας της;
Βλέπω ήδη μπόλικους «συνεργαζόμενους» να προβάρουν το κοστούμι του υποψηφίου της Αριστεράς, ενώ την ίδια ώρα ετοιμάζονται να απολαύσουν τα φώτα της δημοσιότητας όταν θα αλλάξουν ρότα. Όπως τα απολαμβάνει τώρα και ο Τατσόπουλος. Όπως ακριβώς την πατήσαμε παλιότερα και βάλαμε στην πολιτική τύπους σαν τον Ψαριανό.
Περιπτώσεις ίδιες περίπου, που γοήτευσαν με την παρουσία τους στα Μέσα, χωρίς να προλάβουν ούτε να πείσουν για τις προθέσεις τους, ούτε να προσθέσουν στέρεα επιχειρήματα στην κοινωνική μάχη που βιώνουμε.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ταυτόχρονο ιδεολογικό και ψυχολογικό face control, ούτε είμαι οπαδός τέτοιων θεωριών. Μα είναι αλήθεια πως όποτε η Αριστερά πόνταρε σε φωνακλάδες, εξυπνάκηδες και μιντιακές περσόνες, την πάτησε.
Και αυτό το «Ας πρόσεχε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Τατσόπουλο», που ακούω τις τελευταίες μέρες, όσο κι αν με στενοχωρεί, μάλλον είναι αλήθεια…
