«Ουκ επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος» έλεγαν οι ελληνίζοντες Χριστιανοί, εννοώντας ότι ο άνθρωπος χρειάζεται κι άλλα πράγματα για να ζει, όπως τον εαυτό του, τους άλλους, τη μνήμη του, τον πολιτισμό του, την ψυχαγωγία του, τις προσδοκίες του, την ασφάλειά του
με έναν λόγο ένα «συνανήκειν» σχεδόν σοσιαλιστικό.
Σήμερα ο άνθρωπος αγωνιά πως «επ’ άρτον ζήσεται» και μόνον. Μεγάλη πρόοδος. Οδηγείται δηλαδή να ’ναι ευχαριστημένος αν βγάζει τον μήνα του, και να θεωρεί ότι είναι φυσιολογικό –κισμέτ– και ειμαρμένη αν δεν τον βγάζει.
Θα ενθυμούνται, υποθέτω, οι παλαιοί των ημερών την εκστρατεία υπέρ «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που εξαπολύθηκε την εποχή Θάτσερ-Ρίγκαν εναντίον της ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή. Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» τότε επικέντρωναν στην αχίλλειο πτέρνα της ΕΣΣΔ, δηλαδή στην ατομική ελευθερία και την ελευθερία του λόγου.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το (δοκιμασμένο) εργαλείο των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» διευρύνθηκε και ανήχθη σε κυρίαρχη ιδεολογία. Το άτομο (κι όχι το πρόσωπο) έγινε το κέντρο του σύμπαντος. Η ατομική ελευθερία παραμέρισε τις κοινωνικές ελευθερίες, την εθνική ελευθερία (και την ανάγκη του αυτεξούσιου), καθώς και κάθε άλλη ελευθερία που σχετίζεται με τις ανάγκες του ανθρώπου. Έτσι, σύντομα η ατομική ελευθερία μετατράπηκε σε ατομική και κοινωνική σκλαβιά.
…………
Μια φενάκη ελευθερίας και (υπαγορευμένης) ελευθεριότητας οργανώθηκε συν τω χρόνω σε ένα παραλήρημα παραλογισμού, το οποίο, διανθισμένο με έννοιες όπως ο αυτοπροσδιορισμός, η αποδόμηση και ο πολυπολιτισμός, οδήγησε στη Woke ατζέντα – τη σύγχρονη δικτατορία της εποχής μας πάνω στο «είναι» των ανθρώπων πέρα από τάξεις και πατρίδες, παραδόσεις, πολιτισμό και αυτογνωσία.
Ένα υβρίδιο ραγιά-γενίτσαρου είναι σήμερα ο μετα-άνθρωπος της νέας φεουδαρχίας που διαμορφώνεται στο εσωτερικό των κοινωνιών. Μια πρώτη ύλη δηλαδή για τα κανόνια των κρατών που εμπλέκονται (και προκαλούν) τη γεωπολιτική αναδιάρθρωση.
Είναι φανερό ότι αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης, μάλιστα με τη συναίνεση των μαζών που σε ορισμένες κοινωνίες αποτελούν ή τείνουν να αποτελέσουν την πλειονότητα, οδηγεί σε αλλεπάλληλες κρίσεις και διαρκείς πολέμους.
…………………………………….
Μάζες ανθρώπων ακίνητων μπροστά στα κινητά τους τη βγάζουν με πολύ τικ τοκ και λίγα μακαρόνια, καταναλώνουν ινφλουένσερ κι ακολουθούν δημαγωγούς (και κλόουν) πιστεύοντας ότι η ατομικότητά τους είναι über alles! Με την αγριότητα στις μεταξύ τους σχέσεις να αυξάνεται και τη βαρβαρότητα να πληθύνεται.
***
Η Αριστερά που προσκύνησε κι ενσωματώθηκε, αποενοχοποίησε και νομιμοποίησε αυτές τις διαδικασίες! Και έχει τόσο πολύ αμαυρώσει το όνομά της, που δεν ξέρω πια αν αυτό μπορεί στο μέλλον να αποκαθαρθεί. Και αυτό είναι μια μεγάλη παγίδα για κάθε πατριωτική δύναμη –αριστερή ή όχι– που την παίρνει η μπάλα μέσα σε αυτό το πέλαγος της σύγχυσης και της προπαγάνδας.
Είναι λοιπόν αδήριτη ανάγκη οι πατριωτικές δυνάμεις που αντιστέκονται στον εκφυλισμό των δημοκρατιών και στον εκφασισμό των κοινωνιών να αποκαταστήσουν την επικοινωνία τους με τους πολίτες που αγωνιούν και γνωρίζουν ότι «δεν μπορούν να ευτυχούν οι πολίτες όταν δυστυχεί η πόλη», αλλά και ότι δεν μπορεί να ευτυχεί η πόλη όταν δυστυχούν οι πολίτες.
***
Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος, αλλά ούτε και με θέαμα όταν θέαμα γίνεται ο ίδιος, καθώς τον περιφέρουν σαν αρκούδα οι αρκουδιάρηδες και οι ψευτοπροφήτες…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
16•V•2024
